Yang. Jaargang 17

[p. 105]

Het begint pas

III

Michiel repte zich de drie treden op die de toegang tot het hotelletje met het trottoir verbonden. Hij kwam door een draaideur in het portaaltje. Alles zag er sober uit, maar net. De receptie was onbemand. Hij drukte eenmaal op de bel ... tweemaal ... driemaal - niemand.

Met de handen diep tot in het puntje van z'n broekzakken kuierde hij doorheen de hall. Voor één van de reproductieschilderijtjes bleef hij talmen.

‘Salvador Dali,’ las Michiel. En daaronder: ‘Het oog van de tijd.’

‘Wemer Gilles ... Musicerende Engelen.’

‘Kleurrijk,’ zei Michiel.

‘Wat is er kleurrijk?’ antwoordde een stem achter hem. Hij keek om.

‘Oh, bent U van het hotel?’ vermande hij zich. ‘Ik wachtte al een tijdje ... Ik dacht er komt niemand. Dan heb ik Dali aangeroepen.’

‘Antwoordde hij?’ vroeg ze.

‘Hij is er nog niet toegekomen,’ zei Michiel. ‘Alleen ... dat oog laat me niet los.’

Ze voegde zich bij hem; zwart truitje, zwarte halflange rok, wit schortje erop.

‘Olieverf ... 1951,’ zei ze, en vouwde de handen samen. Michiel zag de engelen niet zo goed zitten en zei:

‘Hebben ze de hemel in olieverf gezet? Wat doet die vogelkop boven die flatgebouwen?’

‘Eigen fantasie, meneer. U doet ermee wat U wil en het schilderij laat U met rust.’

‘Claire!’

‘Claire ... waar ben je?’ herhaalde de mannenstem achter ze.

‘Ah, daar ben je. Ik zocht je ... Oh, pardon ... Dag mijnheer, kan ik U van dienst zijn?... Claire, ga jij even op kamer 12, mevrouw Lefevre moet haar aspirientje, wil je?’

‘Ik belde,’ zei Michiel. ‘Het bleef stil tot het meisje kwam.’

‘Goed ontvangen dus,’ zei de man. Hij streek over z'n perfect zittend pak. Michiel schatte hem vijftig.

‘Welkom in m'n hotelletje, beste mijnheer.’

‘U bent de eigenaar, neem ik aan,’ zei Michiel respectvol.

‘Ja, ... gelukkig is de drukte voorbij ... September, weet je.’

‘Dan is er wel een kamer voor me?’

‘Ja, we zullen eens kijken.’ De man liep achter het ontvangstbureau en nam een lijst, zette een kruisje, wees naar het cijfer en zei: ‘Die zou U passen. Heel rustig, ... niet te duur, ... mooi uitzicht ... Veel formaliteiten hoeven we niet te vervullen, denk ik?’

‘Nee nee,’ deed Michiel hoofdschuddend.

Overal hingen soortgenoten van Dali. De trapgang was pover verlicht en de trap gevaarlijk geboend.

Op het eerste zicht modem meubilair, een mooi bed... een schrijftafeltje, ... Prima, dacht hij, zijn handbagage in de lavabo deponerend. Een Picasso staarde hem aan. Hij zwaaide terug.

Hij knikte een paar keer door z'n vermoeide benen, nam het washandje, gooide het van ver in z'n gezicht en verbeeldde zich dat hij er nu fris uitzag.

‘Trek in koffie,’ mompelde hij binnensmonds. ‘Eens kijken of ze op dit ongelegen tijdstip nog wat hebben dat erop lijkt.’ Hij zweefde met de hand rond de leuning de trap af, keek wat rond, opende een deur en liep door de bar de eetzaal in.

‘Hallo ...is hier iemand?’

‘Als U mij iemand noemt ... dan wel’. Het dienstertje kwam binnen.

Haar blond kortgeknipte haar stond goed op haar zwarte pak.

‘En wat wil mijnheer?’

‘Koffie ... als het kan.’

‘Op dit uur. Weet U wel hoe laat het is?’

‘Tegen elven,’ las Michiel. ‘Ik heb een zware rit achter de rug...’

‘Waar kom je dan wel vandaan ... Als ik zo vrij mag zijn?’

[p. 106]

‘Ik kijk of er nog wat te vinden is in de keuken.’ Ze verdween heupwiegend. Michiel keek haar na.

‘Niet op haar tong gevallen.’

Hij ging zitten bij het raam dat op een verdord tuintje uitgaf. Iets verderop stond een aquarium met warmwatervissen en tropische planten erin. Michiel steunde met het hoofd tussen de handen toen ze opnieuw binnenkwam.

‘Je kiest ook de slechtste plaats niet,’ zei ze bits.

‘Normaal is deze plaats gereserveerd voor Madame Lefevre. Blijf nu maar zitten ...’

‘Hij is dood,’ zei Michiel, nog steeds het hoofd in de handen.

‘Hij is dood.’

‘Wie is wat?’

‘Hij is dood,’ beklemtoonde hij..

‘Hou op!’

Ze begint me gewend te worden, dacht Michiel.

‘De vis ... de vis is dood.’ Hij wees naar het aquarium.

‘Inderdaad, er ligt er één op z'n rug aan de oppervlakte ... dat moet ik mijnheer vertellen.’

Michiel kwam nader. Ze stonden dicht bij elkaar en hij voelde haar arm bewegen tegen de zijne. Ze ging een stapje opzij.

‘Hij moet er al lang de brui aan gegeven hebben,’ zei Michiel, ‘dat zie ik.’

‘Best mogelijk,’ zei ze, ‘het eigenlijke dienstmeisje houdt het goed bij. Ik vervang haar, ze is al veertien dagen ziek, maar morgen komt ze goddank terug. Ik ben dat op- en afdienen beu.’

‘Je werkt hier niet? Geen vaste job, bedoel ik.’

‘Nee, ik ben reisleidster ... 'k Heb het ook niet zo druk meer op dit tijdstip van het jaar. Ik breng mensen onder in hun hotel ... 'k Ben gidse bij een paar uitstapjes en meid voor alle werk als de lieve toeristen om één of andere gekke reden in de puree zitten. 'k Heb een kamer in dit hotel - je moet toch ergens wonen, en 't is hier niet duur ... vandaar dat ik nu een handje help.’

‘Die kunnen we niet meer helpen,’ zei Michiel en keek naar het dode zwembeest.

‘Je koffie staat aan het venster,’ zei ze en wiegde naar de keuken.

‘Waar is de douche?’

‘Op de gang waar je kamer is ... aan het uiteinde, naast de jeweetwel.’

Haar kortgeknipte bolletje staat haar, dacht hij.

Na de koffie stationeerde Michiel z'n wagen op het kleine, witgekalkte binnenkoertje, nam z'n valies mee naar boven en ging douchen.

Hij kreeg een plaats toegewezen in de eetzaal, net een tafel voorbij die van madame Lefevre. Van op z'n plaats keek hij naar Claire uit maar tijdens het diner zag hij ze niet.

Hij at matig, ging terug naar z'n kamer en viel doodvermoeid inslaap.

Om vier uur werd hij uit z'n slaap gerukt door een dichtslaande deur op de gang. Terwijl hij zijn kousen aantrok, dacht hij aan Lore.

‘Ik zal ze vinden. Ik voel het.’

Hij boerde met een rommelend geluid.

Tevreden stak hij beide armen de hoogte in en schoof het gordijntje op een kier. Hij wreef de ogen uit en keek opnieuw neer op het verblindend koertje, waar z'n witte wagen in paste. Hij wreef nog eens.

‘Claire!’ zei hij verbaasd tegen het raam.

Hij bemerkte haar zwarte tenu die brak met het decor.

‘Wat doet Claire bij mijn auto?’ Ze liep errond, zag Michiel, wierp een blik in de cabine en keek toen zijn richting uit. Hij schrok terug, het gordijn vasthoudend. Een seconde wachtte hij. Gluurde opnieuw - ze was weg.

Hij zou er het best aan doen, vanmiddag de belangrijkste straten van Marseille te verkennen. Wat hem op het ogenblik niet zo beviel, was de warmte die je werkelijk nergens kon ontlopen.

Michiel merkte de onpersoonlijke drukte van de grootstad.

[p. 107]

Het eerste ogenblik wou hij iedereen aanspreken of groeten.

Hij besefte dat hij niet in een dorp was.

Een bloemenventer riep met een door ademnood, tabak en alcohol geteisterde bas, dat de zijne wel de fleurigste van heel de Provence en de Var waren.

Michiel kortte de tijd door langzaam te lopen en hier en daar een uitstalraam in te kijken. Als in een schimmenspel zag hij de verkoopstertjes in modezaken met zonnige jurkjes naar kooplustige toeristendametjes huppelen. Alles was afgeprijsd. Aan een krantenkiosk hingen tijdschriften met op de frontpagina emotionele koppen. Ook goed gevormde vrouwendijen om de-goden-te-verzoeken!

Hondepoep lag langsheen de straten. Uit de verluchtingskoker van een restaurant kwam een geur van spijzen en verwarmde dranken. De damp sloeg over in een belendend postkantoor, waarvan alle ramen wagenwijd openstonden.

Michiel voelde zich als een verloren gelopen dorpsfilosoof die hier niet aan zijn trekken zou komen.

Een opmerkelijke groep ‘Sex and Drugs and Rock 'n Roll’-individuen bezette de trappen van een vergroend standbeeld.

Ze brachten uitgedunde slaapzakken en hoofdkussens naar boven.

Michiel had een das omgeknoopt. Hij trok de jas van z'n grijze, beste pak aan en ging naar de eetzaal. Hij zag dat madame Lefevre al over de soep gebogen zat.

Een huisgezin zat schuin tegenover het aquarium.

De vis was weg, zag Michiel. Zijn aandacht ging uit naar drie jonge meisjes. Ze waren hier blijkbaar pas aangekomen want hun handbagage stond naast hun stoel. Ze babbelden hardop en wezen met de vingers het interieur rond.

Het oudste van de twee-kinder-familie liet z'n lepel vallen; er volgde een mep van vader. De spruit begon te huilen en iedereen keek naar papa, die met schuldgevoelens z'n vlees in stukjes sneed.

De eerste avond zou hij geen verbinding maken met Jean-Paul.

Dat hadden ze afgesproken omdat Michiel niet wist of hij al ter plaatse zou zijn.

Er kwam een kelner opdagen die het jongentje een andere lepel bracht. Net daarna zag hij Claire met een kom soep naar de meisjes toegaan. Michiel zag dat ze tijdens het inschenken boven de hoofden van de meisjes naar hem keek, zonder groet of glimlach.

De kelner bracht Michiel een leeg bord ... ‘De soep komt straks, mijnheer.’

Claire bediende madame Lefevre voor de tweede keer en kwam dan op Michiel afgestapt. Haar ogen sneden. Ze roerde met de pollepel in de verzilverde soepkom. Nonchalant tilde ze de lepel op en zwierde de inhoud voorbij Michiels bord op z'n jas, z'n hemd en z'n beste das.

Michiel was te verbaasd om een woord te stamelen.

‘Grote goden,’ zei ze mat, ‘wat doe ik nu!’

De klener kwam aangerend. Alle blikken waren op hun gericht.

‘Claire, wat haal je in je hoofd,’ brulde de kelner.

Ze krijgt een klap, dacht Michiel. Maar dit gebeurde tot zijn spijt niet.

‘Ik was een beetje te geweldig,’ zei ze verontschuldigend.

‘Het bord stond zo dichtbij.’

‘Ze krijgt niet eens een kleur. Wat een lef!’

Michiel dopte met het servet de macaroni van z'n jas.

‘Het spijt ons,’ zei de kelner, het hoofd neergeslagen.

‘Ons ook,’ klaagde Michiel.

‘Kom mee ... kom mee ... op m'n kamer krijg ik je jas proper ... Er hoeven geen sporen te blijven.’

Michiel keek verbaasd naar Claire. De kelner ook.

‘Nu ja,’ zei deze laatste, ‘als het kan ... waarom niet?’

Claire was al op weg. Michiel volgde gedwee.

De kelner zuchtte. Hij was blij dat de plaats van de misdaad ontruimd was. Nu kon ieder in zijn eigen soep kijken.

Hij liep achter haar de trap op, waarbij z'n neus immer naar haar kruis reikte.

Ze ging Michiels kamer voorbij en opende enkele deuren verderop haar eigen kamer. Die was groter dan de anderen en be-

[p. 108]

ter ingericht. Het viel op dat Claire hier niet op doorreis was. Ze liep naar een wandkastje: ‘'t Is zo gebeurd.’

‘Het was daarnet ook zo gebeurd!’ zei hij.

‘Ik ben nogal onhandig,’ zei ze, ‘ik ben het niet gewend.’

‘Zeg dat nog eens,’ pruimde Michiel. ‘Het kost je in elk geval het wassalon - als ze dat ten minste kennen in Marseille.’

‘Wat dacht je ...’ Ze nam een doekje, goot de halve inhoud van een flesje erop en vroeg: ‘Doe even je jas uit, als het U belieft?’

Ze wordt vriendelijk, dacht hij. Wees op je hoede!

Ze zat neer op een rieten stoel en had de jas op de schoot: ‘Je hemd zal ik hier laten wassen; maar je das ...’

‘Die is doordrenkt,’ vulde Michiel aan.

Hij pitste een restje macaroni tussen twee vingers tot moes. Hij liep naar de wastafel en toen hij de zeep opnam zei ze: ‘Je mag.’

Hij draaide zich om. ‘Natuurlijk mag ik.’

‘Niet kwaad worden, Hollandertje!’ repliceerde ze.

‘Hoe ... hoe weet jij dat?’

‘Accent ... je accent, Michiel. Of is het Michèl?’

‘Nee, Michiel is het. In het gastenboek gesnuisterd?’

‘Ja.’

‘Maar - 't Is juist m'n naam die vermeld staat ... Waar haal je vandaan dat ik een Hollander ben.’

‘Je accent,’ herhaalde ze, ‘verraadde je van bij het begin.’

Er viel een stilte. Michiel kookte toen hij zei: ‘die soep ... ik bedoel ... dat ongeluk daarnet, was opzet!’

‘Ja,’ knikte ze rustig. ‘Er ligt naast een voddepop ook nog een Nederlandstalig tijdschrift tussen de zetels.’

M'n auto, dacht hij.

‘Hoe wist je dat het Nederlands was?’ vroeg hij.

Ze bleef even rustig antwoorden: ‘Ik was in Amsterdam ... als verpleegster. Drie jaar. Ik gaf een oudje een verkeerde spuit.’

‘Met gevolgen?’ vroeg Michiel gekalmeerd.

‘Nee ... althans niet voor het oudje, maar ik vloog eruit ... 'k Ben dan hier beland. Ik had genoeg van ziekenhuizen.’

Dit laatste had ze in vloeiend Nederlands gezegd.

Michiel zette zich op de rand van haar bed; de rieten stoel stond aan de andere kant. Hij was nog niet uit z'n verwarring toen de volgende lading aankwam.

‘Wat doet een Hollander in vredeswil met Franse nummerplaten?’

‘Belg,’ zei hij.

‘Ho ... Vlaming dan,’ zei ze vragend.

‘Je bent te nieuwsgierig,’ zei hij, ‘ik moet me ten opzichte van jou niet verantwoorden.’

‘Nee, dat weet ik wel ... maar, als ik eens over de revolver begon.’ Tweede kanonschot.

Michiel keek als een koe. ‘Heb je dan in het handschoenkastje gesnuffeld?’

‘Nee, die ligt op de voorzetel,’ zei ze geslaagd.

Toen ik m'n portefeuille zocht, vulde hij in gedachten aan.

Michiel ordende zijn gedachten. Hij kon niet achteruit, hij wou niet vooruit.

‘Later,’ zei hij, blij dat het niet meer in het Frans hoefde.

‘Later misschien.’

‘Je kunt rustig nog wat wachten voor je me alles uit de doeken doet ... ik heb tijd; achteruit kun je toch niet meer.’

Ze legde z'n jas naast hem.

Hij bekeek haar zijdelings, onopvallend. Bewondering voor haar maakte zich van hem meester. Hij voelde de lichte warmte die ze uitstraalde.

Michiel wendde de blik af en keek op de neutrale omgeving neer.

‘Je hebt al met al nog geen hap gegeten,’ zei ze plots. ‘Ik maak je wat klaar als we in de bar zijn.’

‘Ik heb geen trek meer,’ zei hij schamper.

‘Ga wat luchtigers aantrekken,’ zei ze, ‘en kom binnen een halfuurtje toch maar naar de bar.’

Die meid beveelt niet slecht, dacht hij toen hij een sportief uitziend hemd over de kop schoof.

De bar van hotel Marseille was knusjes ingericht. Michiel nam

[p. 109]

plaats op de hoek van een bankstel. Naast hem stond een grote vierkante bloembak. De bloemen waren door cactussen vervangen, die in keien geplant waren. Michiel was te vroeg of Claire was te laat.

Voor hem bevond zich een laag salontafeltje en een metalen stoel.

Daar zou Claire zitten, veronderstelde hij.

Dezelfde kelner van het soep-conflict kwam naar Michiel.

‘Nog eens onze verontschuldigingen mijnheer. Ik hoop dat U het met juffrouw Claire hebt kunnen bijleggen.’ Hij wachtte op een antwoord dat niet kwam en ging verder: ‘Wat zal ik mijnheer brengen?’

‘Wacht U nog een ogenblikje alstublieft. Ik krijg gezelschap,’ zei Michiel, naar de lege stoel wijzend.

‘Jazeker, mijnheer.’

De kelner schonk pastis in en presenteerde ze aan twee heren van middelbare leeftijd die op de barkrukken hadden plaatsgenomen. Michiel keek van z'n horloge weg, richting ingang. Op hetzelfde ogenblik kwam Claire binnen. Ze was in 't wit uitgedost.

Ze had een croque-monsieur in de hand en stevende naar Michiel.

‘Neem alvast dit,’ zei ze, ‘voor je flauwvalt van de honger.’

Michiel zag de twee puntjes die zich in haar shirt aftekenden. Ze heeft toch ‘iets’ te weinig, dacht hij. Klein maar fijn ... misschien?

Zwierig maar afstandelijk nam ze plaats aan het tafeltje, dicht bij hem.

‘Zo hoeven we niet te schreeuwen.’

‘Hebben we elkaar dan iets te vertellen?’ vroeg hij.

‘Zwijg en eet,’ sneerde ze, op het schaaltje tikkend.

Hij zweeg en at.

‘Wil je bier of iets anders?’

‘Merk?’

‘Koningsbrau, een gewoon biertje.’

‘Goed,’ gromde hij, met de mond vol. Ze haalde het zelf.

Michiel nam een grote slok en veegde de mond af.

Claire aapte hem na: ‘Het leven is toch aangenaam, nietwaar?’

‘Nietwaar,’ diende ze zich zelf van antwoord.

Michiel was verwonderd over haar woordenspel; hij vroeg: ‘Leef je soms tegen je zin?’

‘Nee hoor, alleen - ik verwacht er niet zo veel van. Jij soms?’

‘'t Gaat wel,’ antwoordde hij naast de kwestie.

‘A, a ... eerlijk zijn met jezelf.’

‘Dat ben ik!’ zei hij. ‘Ik stel me maar zelden zo'n gewichtige vragen.’

‘Ben je godsdienstig, Michiel?’

‘Nee, wel zo opgevoed ... later alles overboord gegooid, tot het laatste. Ik kan me geen opperste macht indenken die zoveel ellende in de wereld zou toelaten - ik geloof niet meer.’

‘Je gelooft toch altijd in iets,’ repliceerde ze.

‘Niet waar. Dat beweren de gevestigde kerken ... om sterker te staan, om leden te werven.’

Hij dronk: ‘Apropos, geloof jij?’

‘Ja, geloven wel. Ofschoon ik niet de praktijk beoefen.’

‘Een schaap zonder herder,’ spotte Michiel.

Ze nipte aan het glas, zo hoefde ze niet vriendelijk te glimlachen.

Ze keek naar het lege bordje. ‘Nog een toast?’

‘Nee.’

‘Ben je getrouwd?’ vroeg ze opeens.

‘Ja. Eén dochtertje.’

Hij diepte een foto uit z'n portefeuille op: ‘Kim.’

‘Hoe oud ben je, Michiel?’

‘Tweeëndertig,’ zei hij, ‘Kim is drie.’

‘Hoe oud ben jij, Claire?’

‘Raad eens,’ vroeg ze.

‘Zesentwintig,’ zei Michiel voorzichtig.

‘Doe er maar twee bij,’ raadde ze aan.

‘En je ouders ... ik veronderstel dat je niet getrouwd bent.’

‘Ongetrouwd, ja ... ouders heb ik niet meer.’

‘Sorry’

[p. 110]

‘Geeft niet, ze zijn al zo lang dood ... Toen ik twaalf was kwam een pastoor aanbellen, twee rijkswachters erbij. We woonden toen in Dijon. Ik was die dag alleen met m'n broer.’

‘Heb je een broer?’ Michiel veranderde handig van onderwerp.

‘Ja, vier jaar ouder,’ zei ze. ‘Hij is journalist; free-lance. Nu is hij in Tunesië, al twee jaar overigens.

Michiel voelde dat ze met liefde over haar broer praatte. Hij roerde in de keien en prikte zich daarbij aan een kleine balcactus. Michiel keek naar de kelner - die had het gemerkt en kwam bij ze.

‘Hetzelfde,’ zei Michiel, alsof hij werkelijk gewenkt had.

‘Claire?’

‘Laat maar, ik heb nog. Dat eerste rondje is betaald;’ zei ze toen Michiel geld bovenhaalde.

Ze stak twee sigaretten op en gaf er één aan hem:

‘Die broer van me bestudeert tijdelijk de Islam, voor een Duits maandblad. Hij schrijft me af en toe. Ik lees z'n brieven zo vaak dat ik ze bijna uit het hoofd kan.

‘Waarover schrijft hij zoal?’ wilde Michiel weten.

‘Over z'n werk,’ zei ze. ‘Laatst ging het over de RAMADAN: de vastenmaand met nachtfeesten. Het zijn weinig - persoonlijke - brieven. Ze lijken meer op artikels, maar 'k hou ervan. Je mag ze beslist lezen!’

‘Ik weet er wel iets van,’ stelde hij.

Michiel dronk met grote teugen; het schuim bleef onder z'n neus hangen.

‘Wat doe je met Franse nummerplaten en met een revolver?’ vroeg ze plots.

Hij verhief z'n stem: ‘Luister, Claire ...’

‘Ik wil luisteren,’ zei ze, ‘als je je toon aanpast!’

‘Goed ... omdat ik je niets kan weigeren,’ zei hij met tegenzin.

Ofschoon hij zijn uiterste best deed het verhaal zo levendig mogelijk te laten overkomen, miste hij de ware zin van zijn zoektocht. Claire's gespannen blik was de oorzaak van zijn plotse twijfel: Michiel dacht even dat ze medelijdend keek. Ze wachtte een ogenblik, nipte aan haar bier: ‘Overmorgen komt het echte dienstmeisje terug en met de toeristen is het ook al kalm.’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’

‘Dat ik nog één dag werk en dat ik vanaf overmogen met je mee ga.’

‘Bedoel je dat je wil helpen om Lore te vinden?’

‘Ja,’ zei ze, ‘om twee redenen. Ten eerste: je spreekt een heel mondje Frans, maar niet genoeg om je overal door te slaan ... en je accent verraadt je. Ten tweede: je bent veel te braaf om dit alleen aan te kunnen.’

Later lag Michiel vanuit zijn bed naar het plafond te staren. Een beetje benard: het was de eerste keer dat hij zich door een vrouw liet overweldigen.

Michiel bekeek de peperdure jachten die in de plezierhaven op het ontwaken van de schippers lagen te wachten. Tussen de schepen kolkte het schuimende water. Er lagen blikjes waarvan de fabrikant niet meer te achterhalen was. Slingers zeewier, bedekt met olie, kleefden aan de boeg van een oudere kotter en een plezierboot met openluchtbanken deinde op de kleine wellen.

Een fletse zon gaf een spiegelende streep op het water. Een ovalen radarantenne begon moeizaam te draaien, ook de boot deed pogingen om te ronken. Kurkblokken aan grote touwen werden van langs stuurboord weggehesen. Een kleine reparatieschuit kwam binnengelopen. De stuurman stond in open lucht, zijn handen zwart en kleverig. Op het kleine dekje, achter de schipper. lag allaam kriskras door elkaar. Het scheepje draaide om zijn as en ging zijdelings op de kade af. Michiel zette zich op een meerpaal neer en leunde met de ellebogen op zijn knieën.

Op kleine motorbootjes lagen in rijen van drie nast elkaar en sleurden aan de touwen, die als navelstrengen de verbinding met de begane grond bewerkstelligden.

Auto's stopten gevaarlijk dicht voor de afgrond. Een gebaarde

[p. 111]

man sprong uit één ervan, opende de koffer en haalde een opgevouwen schildersezel boven. Op de achterbank lagen tegen elkaar gestouwde werken. De baard viste een houten doos op; er stonden pastelkleurige vlekken op.

‘Kijk eens wie we hier hebben!’

Michiel draaide zich om.

‘Madame Lefevre?’

‘Dag, mijnheer,’ zei ze, ‘deed ik U schrikken’

‘Ach, een beetje.’

‘Een slecht geweten?’ vroeg ze grimmig. ‘Zin in een babbeltje?’

Michiel kon moeilijk weigeren.

‘Laten we daar op de bank gaan zitten.’ Ze wees de plaats aan.

‘Wel jongeman! Hoe is de soep-historie verlopen?’

‘O - dat! Een ongelukje, meer niet,’ zei hij luchtig.

‘Let op dat meisje, jongeman,’ waarschuwde ze. ‘Ze doet wel eens heel eigenaardig. Gister nog liep ze voortdurend om je auto heen!’

‘Zo?’ deed Michiel, blijkbaar verwonderd. ‘En?’

‘O, niets - niets, méér heb ik niet gezien. Ze zeggen van haar dat ze thuis is weggelopen. Dat kan wel. Waarom zou ze anders alleen in een hotel logeren?’

Michiel zuchtte inwendig.

‘Je mag weten, jongeman! Madame Lefevre is niet dom en ziet alles. Ik heb zelf een zoon van twintig. Die zou zoiets nooit doen. Ik heb hem opgevoed, ziet U.’ Trots als een banaan keek ze op.

‘En U? Wat doet U in Marseille?’

‘Ik ben herstellende,’ zei ze lieflijk. ‘Ik was maanden ziek.’

Ze zei niet aan welke ziekte ze leed of geleden had en Michiel was er niet nieuwsgierig naar.

‘Claire noemt ze. Is het niet?’

‘Ja.’

‘Ze zeggen ook dat ze af en toe andere hotels bezoekt en dat ze soms zelf bezoek krijgt van mensen met klachten, die nogal tekeer gaan. Ze zeggen ...’

Michiel kon een geeuw niet onderdrukken.

‘Verveel ik U?’ vroeg ze geërgerd.

‘Neen, neen! Gaat U verder,’ loog Michiel.

‘Wel, ze zeggen dat ze een broer heeft die ergens in den vreemde duistere zaakjes doet. Dat zeggen ze.’

‘Wat voor duistere zaakjes?’

Ze haalde de schouders op; ze wist het niet.

‘Van horen zeggen ...’

‘Vanwaar haalt U uw vreemde accent?’ vroeg ze zonder schroom.

‘O, dat! Heu, mijn vader was Hollander,’ loog hij.

‘Is hij dan dood?’

‘Ja, dood - ja.’

‘Het spijt me ... mijn man ook,’ zei ze troostend, en keek naar de hemel alsof hij er elk ogenblik uit zou donderen.

‘Wat bent U van plan hier op uw eentje te doen?’

‘Ik? Een beetje wandelen en zo. Waarom?’

‘Zo maar - zo maar. Ik veronderstelde dat U gehuwd was. Maar ja, dat zijn nu niet precies mijn zaken ... U bent jong en mooi,’ zei ze verlegen. ‘Ik wou dat ik Uw leeftijd had. U hebt nog een heel leven voor u - Verknoei het niet!’

‘Zo,’ zei hij. ‘Ik moet er vandoor. 'k Heb een afspraak.’

Ze keek beteugelend, maar herstelde zich: ‘Als U iets over Marseille wilt weten, kunt U bij mij terecht. Ik kom hier vaker!’

‘Goed, ik zal het onthouden. Je hoort nog wel eens van me,’ zei hij en was er zeker van dat dit niet zo zou zijn.

Michiel had helemaal geen afspraak. Hij liep een tijdschriftenwinkeltje binnen om sigaretten en een plattegrond van Marseille te kopen.

Die middag floot Michiel op een taxi. De chauffeur gooide z'n krant naast zich neer en liep naar de achterdeur.

‘Mag ik naast U plaats nemen?’ vroeg Michiel toen de chauffeur de draaiknop wilde indrukken.

Hij draaide zich om; ‘Zoals U wilt, mijnheer. Waarheen?’

[p. 112]

Michiel blikte terug. ‘Waar de meisjes zijn.’

Hij voelde dat hij bloosde.

De chauffeur bracht de diesel op een trage pas en schakelde de teller op. Het ding tikte enerverend.

‘Er zijn er verschillende,’ wist de driver.

‘Waar je veel keuze hebt - ik ben nogal verwend,’ pochte Michiel.

Er klinken onverstaanbare berichten door het omroepsysteem.

De chauffeur schonk er geen aandacht aan, maar liet het ruisende ding toch opstaan. Hij reed doorheen een paar verlaten straten en stevende oostwaarts de stad uit.

(Fragment uit de gelijknamige roman)

Toon Reyniers