Yang. Jaargang 17

[Gedichten]

A thing of beauty (is a pony)

Is het een indiaans donderpaard
dat ginds verloren liep,
wat draaft door de morgennevel
geweven tussen prikkeldraad en stijlen?
Een zoon van Sleipnir, het ros van Wodan?
Een afstammeling van een drakenhit?
Of de felle tarpan die keizer Woe
bij zijn dood wou zadelen om ten hemel
op te stijgen?
Nu klampt mijn hart aan het prille licht
onmenselijk verrukt: ik kan zulk wezen
niet omschrijven.
Toch bengelt later in de middagzon
ook bij dit kleine facsimile der goden
de piemel schaamteloos en even ver
uit zijn huls als van de Brabander
onder ooft aan de overkant vergeten.

[p. 113]

Logika

Ik vertel mijn neefje over
het bestaan van vreemde vogels,
te weten: de grote en de kleine
piemelpakker.
's Avonds durft hij niet meer
achter het huis in het gras
gaan plassen.
Kom, zeg ik, ik ga met je mee.
Nee, roept hij, nee.
Ik heb een kleine piemel,
jij vast een grote.
Die piemelpakkers komen zeker
alle twee!

Gent, mijn vaderstad (1980)

Als een vrouw die jaren zorgeloos
pantoffels plat trapt, scheve rokken draagt,
nooit gewassen haar slordig huis besmeurt,
dan wakker wordt en naar de kapper rent,
maskara gaat smeren, een protese koopt,
weer kirt om haar lief op te jutten,
zo stond sedert gisteren mijn vaderstad
op uit de stank van zijn kattepis, kanalen,
sloopt ijverig leeggebrande bouwval-ogen,
gevuld met rattestront en platgeleefd kapok,
graaft gaten in zichzelf, schaaft zijn wangen
en poedert zijn schaamdelen...
Maar na zo lang betrouw ik het niet meer:
ik blijf liever elders wonen.

Achilles Gautier