Yang. Jaargang 17

F. Vandeputte

Tristesse post-coitale

Als een centaur versmolten
onder één huid van zweet
lucht binnenzuigend en teruggevend
in wederzijdse uitbarstingen van inspanning
de hals gekleed in donder
verschrikkelijke glorie der neusvleugels
verzwelgen we de bodem
lachend ...
op ons de geur van water
bomen heel dicht aan onze zij
dan temidden van die bomen
ruwe schors hangende takken
ontspringen kleine druppels vocht
als in een spinneweb in het zonlicht
worstelende weerkaatsing
op sponzige zoden
dichtbij, luider tenslotte
een bleek schijnsel, zachter de helling
opnieuw de prikkeling van zout
sterker
effen zacht en mul uitdeinend
begeleid door geluidloos tikken
begrensd door de oneindige zon
links ervan, we stappen erlangs
licht en vloeiend
verrukkelijk
vergankelijk.