Yang. Jaargang 17

Etienne De Ridder

Het landschap

De vlinder spuwt zijn roltong uit.
Het lied van de zwarte merel
prikkelt de kerf in het gestrekt gazon.
Roodbloedend opent de hete zon
de vuurwerkspuw van de oude rododendron.
Wat wildgroei tussen bloem en pad
en dauw op jonge rozen,
ontluikend deze dag
die huiverend de nacht afslacht.

Koningin die heerst onder de maan en zon,
die treedt op weemoed en op nevels
waarin het wordend fruit zich laaft
en honden kwalijk huilen.
Bloedrood de kerf in het gazon.

Nu begint mijn ritueel der zinnen.
Gespreid je lichaam in mijn tuin,
gespreid je landschap aan mijn huid.
Ik lik 't genot in elke plooi en glooi
en ril de kille avond in,
doorheen mijn lege weemoed
naar mijn verste verten.

't Herkauwend schaap, de natte roos,
't gelaafde fruit,
al weelde in je rijpe armen
waaruit ik ben geweken
als een bloedgekleurde gier.