Jeugdleven

December.

De koopman.

1, Donderdag.

Mijn vader wil, dat ik iederen vrijen dag een van mijn kameraden bij mij vraag, of dat ik er een ga opzoeken, om zoo langzamerhand bevriend met allen te worden. Zondag zal ik met Votini gaan wandelen, die zoo netjes gekleed gaat, die zich altijd afborstelt, en die jaloersch is op Derossi. Vandaag is Garoffie bij mij geweest. Hij is de zoon van een drogist, en een eigenaardige jongen. Hij is altijd bezig met geld, dat hij in zijn zak heeft, te tellen, hij telt met groote vlugheid op zijn vingers en maakt elke vermenigvuldiging zonder ooit de tafels te gebruiken. Hij spaart alles op, zoodat hij reeds een boekje van de schoolspaarkas heeft. Ik durf beweren dat hij nooit een stuiver uitgeeft, en wanneer hij een cent onder de bank heeft laten vallen, is hij in staat er een week lang naar te zoeken. Derossi zegt altijd: hij doet als een ekster. Alles wat hij vindt: oude pennen, gebruikte postzegels, spelden, afgedropen eindjes kaars, alles verzamelt hij; meer dan twee jaren is hij bezig postzegels te verzamelen, en hij heeft nu al honderden van ieder land in zijn groot album, dat hij, wanneer het vol is, wil verkoopen. Intusschen geeft een boekhandelaar hem de schriften voor niets, omdat Garoffie hem zooveel klanten onder de jongens be-

[p. 38]

zorgt. Op school is hij altijd aan het schacheren; hij houdt iederen dag verkoopingen en loterijen, en wil altijd ruilen; dan heeft hij later weer berouw over zijn ruil en wil hij zijn vroeger eigendom weer terug hebben; hij koopt voor twee, en verkoopt voor vier; wanneer wij spelen en hij waagt iets, dan verliest hij nooit; hij verkoopt oude couranten aan den tabakshandelaar. Op school doet hij slechts moeite voor de rekenles, en wanneer hij eens zóó zijn best heeft gedaan, dat hij een medaille krijgt, komt dit, omdat hij weet, dat hij met deze onderscheiding vrijen toegang tot het marionettentheater krijgt. Wij hebben van middag koopmannetje gespeeld, met weegschaal en gewichten; hij weet van alles den juisten prijs; kent de gewichten, en kan goede peperhuisjes maken, even vlug als een winkelier. Hij zegt, dat hij, zoo gauw hij van school af is, een zaak zal beginnen, een nieuwen handel, dien hij uitgevonden heeft. Hij was heel blij, toen ik hem vreemde postzegels gaf, en heeft mij dadelijk gezegd voor hoeveel hij ieder verkoopen kan aan de verzamelaars. Mijn vader, die deed alsof hij de courant zat te lezen, zat naar hem te luisteren, en amuseerde zich. Dan heeft hij ook altijd zijn zakken vol met prullen, en bedekt alles met een langen, zwarten mantel; hij schijnt altijd in gedachten verzonken te zijn en bezig met rekenen, net als een koopman. Maar datgene, wat hem toch het meest aan het hart gaat, is zijn postzegelverzameling; die is zijn schat en hij praat er altijd over, alsof hij daaruit een groot fortuin zal halen. De jongens noemen hem een gierigaard en een woekeraar. Ik weet niet of zij gelijk hebben. Ik mag hem graag, hij leert mij veel dingen, hij schijnt mij haast een man toe. Coretti, de zoon van den koopman in brandstoffen, zegt, dat hij voor niets in de wereld zijn postzegelverzameling zou afstaan. Mijn vader gelooft dit niet. - ‘Je moet nog wachten met over hem te oordeelen,’ - zeide hij mij, - ‘het is waar, dat hij een hartstochtelijke liefhebberij heeft om alles te verzamelen en te verkoopen, maar hij heeft ook een goed hart.’