Kinderverhalen

[p. 78]

De drie ijsberen

Er waren eens drie ijsberen. De ene heette Grrr en de tweede heette Brrr en de derde heette Prrr. Rare namen? Helemaal niet. Want de eerste beer zei altijd: ‘Grrr’ en de tweede: ‘Brrr’ en de derde: ‘Prrr.’ Dus nogal logisch dat ze zo heetten.

Die drie ijsberen nu woonden in het hoge noorden, net als alle andere ijsberen. Het was daar het hele jaar door sneeuw en ijs, maar daar waren onze beren aan gewend. Ze hadden geen slecht leventje. Ze zaten met zijn drieën wat op een ijsschots te vissen of ze gingen eens een eindje wandelen over het ijs of een beetje zwemmen als ze een stukje open zee tegenkwamen. En soms babbelden ze wat met een oude wijze poolvos. Ze waren tevreden

[p. 79]

met hun rustige bestaan en hadden geen verlangen naar bijzondere dingen.

Tot op een dag Grrr zei:

‘Hebben jullie - grrr - wel eens van honing gehoord?’

‘Wat is dat? Brrr,’ vroeg Brrr.

‘Honing? Prrr. Nooit van gehoord’, zei Prrr.

‘Het moet iets wezen waar alle beren dol op zijn’, zei Grrr. ‘Het moet iets heerlijks en zaligs zijn. Om je lippen erbij af te likken en in te slikken. Die oude wijze poolvos heeft me er van verteld. Hij had het weer gehoord van een bruine beer die hij op één van z'n reizen was tegengekomen. Echt waar. Grrr.’

‘Zo, zijn alle beren daar dol op?’ vroeg Brrr. ‘Maar ijsberen - brrr - ook?’

‘Dat zal wel’, antwoordde Grrr. ‘Alle beren zijn beren. En ijsberen zijn ook beren. Dus dat kan niet anders.’

‘En waar kun je dat heerlijks en zaligs - prrr - vinden?’ vroeg Prrr.

‘In het zuiden. Waar geen sneeuw en ijs meer is.’

‘Waarom zouden we dan niet eens op zoek gaan naar die heerlijke zalige honing?’ vroeg Prrr. ‘Elke dag vis wordt ook vervelend.’

En zo gebeurde het. Grrr, Brrr en Prrr trokken naar het zuiden. Ze liepen over eindeloze ijsvelden en zwommen een groot stuk zee over en liepen toen weer dagenlang over sneeuwvlakten, maar eindelijk kwamen ze in een land waar geen sneeuw meer lag. In dat land stond de zon warm aan de hemel, bloeiden overal bloemen, fladderden vlinders rond en zongen de vogels.

‘Een mooi land. Een beetje veel kleuren’, zei Grrr.

‘Een mooi land. Een beetje veel lawaai’, zei Brrr, terwijl hij omhoog naar de bomen vol vogels keek.

‘Een mooi land. Maar een beetje warm’, zei Prrr, terwijl hij zich

[p. 80]

het zweet van het voorhoofd veegde.

‘Laten we op zoek gaan naar die honing’, besloot Grrr.

Ze wandelden weer een tijdje, tot ze een vos tegenkwamen.

‘Grrr’, zei Grrr. ‘Nee, weest U maar niet bang. Ik kom U alleen de groeten brengen van Uw neef, de poolvos. Hij maakt het best.’ ‘De groeten terug’, antwoordde de vos. ‘En ik ben helemaal niet bang, want een vos is veel te slim om bang te zijn. Maar wat komen jullie ijsberen hier helemaal doen?’

‘Wij hebben geen trek meer in vis. Brrr’, zei Brrr.

‘Wij zijn op zoek naar honing. Prrr’, zei Prrr.

‘Aha’, zei de vos. ‘Ik wist niet dat ijsberen ook al honing aten. Maar luister, hier dichtbij staat een holle boom die vol zit met honing. Je hoeft maar een stok te nemen en hard tegen die boom te slaan en te roepen: “Hier zijn drie ijsberen die honing willen proeven” en dan wacht je maar op antwoord.’

‘Wijs ons alsjeblieft die boom’, zei Grrr.

De vos bracht ze naar de boom. Daar raapten de drie beren drie

[p. 81]

dikke takken van de grond op en begonnen hard tegen de boom te slaan, waarbij ze riepen:

‘Hier zijn drie ijsberen die graag honing willen proeven!’

Natuurlijk werden de bijen die daar hun honing zaten te bewaken verschrikkelijk boos.

‘Liefst drie beren die onze honing willen opeten!’ zoemden ze.

‘We zullen ze leren.’

En bij zwermen tegelijk lieten ze zich bovenop die arme ijsberen vallen en prikten ze overal waar ze maar konden.

‘Zzzzzoem!’ riepen de bijen.

‘Help! Grrrrrrrr!’ riep Grrr.

‘Help! Brrrrrrrr!’ riep Brrr.

‘Help! Prrrrrrrr!’ riep Prrr.

De drie beren maakten dat ze wegkwamen, terwijl de vos die veilig achter een bosje zat zijn buik vasthield van het lachen. Achtervolgd door de bijen, holden de beren en holden, tot ook de laatste bij vond dat het nu wel genoeg was. Grrr, Brrr en Prrr

[p. 82]

holden nog een tijdje door, maar toen ze bemerkten dat ze niet meer geprikt werden, hielden ze hijgend stil.

‘Wat heb ik een pijn! Overal en overal!’ kreunde Grrr.

‘Wat een bulten heb ik! Overal en overal!’ steunde Brrr.

‘Au, au, au, au! Ik wist niet dat honing zo prikken kon. Geef mij maar vis’, kermde Prrr.

‘Ach, laten we maar weer naar huis gaan’, zei Grrr.

Sjokkend en strompelend begonnen de beren de lange tocht naar huis. Toen ze eindelijk weer in het hoge noorden waren, zochten ze de oude wijze poolvos op en vertelden hem, dat hij misschien oud en wijs was, maar dat hij zich met die honing vergist had. Want iets verschrikkelijkers dan honing bestond er niet.

En daarna gingen Grrr, Brrr en Prrr gezellig op een ijsschots zitten vissen.