Flip-Flap-Floep. De geschiedenis van een duveltje uit de doos

[p. 28]

Hoofdstuk V.
Flip-Flap-Floep loopt aan bij den gierigen boer.

Tegen den avond begon zijn maag te jeuken en daar hij in de buurt van een boerderij was, klopte hij met den houten klopper aan de poort. De hond begon te blaffen en de boer kwam.

Maar, o hemeltje, dat was er een van 't vrekkige soort. Toen hij Flip-Flap-Floep met zijn groenen en rooden baard, zijn stug haar en brutale musschenoogen voor de deur zag staan, zeide hij:

‘Wij geven niks. We hebben zelf niets.’ Waarop hij de deur weer voor zijn neus dichtgooide.

Daar stond Flip-Flap-Floep met hongerige maag en de hond van het erf blafte woedend en rammelde met den ketting.

‘Die zal ik toonen wat het beteekent de deur voor Flip-Flap-Floep dicht te smakken,’ toornde de hongerige wandelaar, knikte door in zijn knie, floepte in de hoogte en vloog... ouiii... over de poort en het huis en het dak van het huis, over het erf en de daarachter liggende daken der schuren.

Toen hij aan het eind van de boerenhoeve was aangekomen, gaf Flip-Flap-Floep zich geen tijd om adem te scheppen, knikte echter weer dadelijk door in de knie - zich nieuwe vaart gevend om de reis over de daken van de boerenhoeve in omgekeerde richting weer terug af te leggen. Enzoovoort... enzoovoort... altijd maar met ouiii en pouiii... nu eens rechts, dan weer links, met veerende beenen over de poort en het huis en het dak van het huis, het erf en de daarachter liggende schuren.

[p. 29]

De boer stond met knikkende knieën.... Bladz. 30.

[p. 30]

De boer stond met knikkende knieën bij den mesthoop en zijn bleeke lippen prevelden schietgebedjes.

Den kettinghond rezen de haren te berge van ontzetting.

De kat begon met een ronden rug te spinnen.

De duiven fladderden uit hun hokken. - En de kippen liepen, luid kakelend, door elkaar of er een onweer op komst was.

‘Schei uit... schei uit...’ steunde de boer, want hij kon



het niet langer aanzien hoe deze groene en roode duivel met helsche snelheid over de daken van zijn plaats heen en terug danste.

Flip-Flap-Floep lachte van boven van den schoorsteen af naar beneden.

‘Wil je me nu te eten geven, gierige boer?’

‘Kom beneden, kom naar beneden,’ huilde de boer, ‘en eet zooveel als je maar wilt, machtige toovenaar.’

Toen stak Flip-Flap-Floep vergenoegd de handen naar voren,

[p. 31]

kwam op het erf, en daar juist de keukenmeid met de verschgebakken brooden kwam en de stalmeid met den emmer melk, nog warm van de koe, verschafte hij zich het genoegen in een, twee, drie happen een heel brood op te eten en daarna, omdat de dorst hem erg plaagde, den heelen emmer ineens leeg te drinken zonder hem neer te zetten.

Toen klopte Flip-Flap-Floep zich voldaan op zijn maag, knikte den boer minzaam toe en zeide, terwijl hij aanstalten maakte om heen te gaan:

‘Nu houden we 't weer uit tot den volgenden morgen.’