Flip-Flap-Floep. De geschiedenis van een duveltje uit de doos

[p. 59]

Hoofdstuk X.
Flip-Flap-Floep wordt als koningszoon geëerd en gevierd.

Toen de beide reizigers voor de poort van een groote stad aangekomen waren, droeg Flip-Flap-Floep aan prins Wendelin, die zich nu tot zijn knecht vernederd had, op, den burgemeester en gemeenteraad van zijn komst op de hoogte te stellen, opdat de vroede vaderen hem als een prinselijke hoogheid behoorlijk zouden ontvangen.

De jongeling deed zooals hem gezegd was. En toen de raadsleden deze boodschap vernamen, bogen zij het hoofd diep, bij zichzelf denkend: ‘Hoe heerlijk moet wel deze prins zijn, wanneer reeds zijn knecht in aanvalligheid en schoonheid straalt.’

Daar deed Flip-Flap-Floep zijn intocht in de stad.

De straten waren vol menschen die brandend nieuwsgierig waren een prins in levenden lijve met eigen oogen te aanschouwen.

De vroede vaderen kwamen in een lange rij achter elkaar aan en de pruiken, die ze op hun witte hoofden droegen, stoven bij iederen stap van de poeder. De burgemeester in eigen persoon maakte een knieval voor den vermoedelijken prins en dankte voor de eer die deze aan stad en stadsbestuurderen door deszelven hoogst persoonlijke aanwezigheid bewees.

Flip-Flap-Floep stond midden op de marktplaats en de zijde van zijn kostbaar gewaad schitterde echt zooals dit bij een prins behoort.

Maar in zijn gezicht zaten nog dezelfde brutale musschen-

[p. 60]

oogen als vroeger, de groene en roode baard viel hem stug over de borst, juist als vroeger, en de wilde haardos kroonde zijn hoofd als weleer.

De burgers bemerkten wel de zonderlinge tegenstelling tusschen uiterlijk en kleeding van den vreemden gast, maar waagden 't echter niet daar ernstiger over door te denken.

De stadsbestuurderen daarentegen, wier taak het was tot welzijn van de stad de zaken helder te zien, zeiden, terwijl zij hun vinger nadenkend tegen den neus hielden: ‘Deze prins moet uit de allerverste landen stammen. Van waar heeft hij anders bij de sierlijkste kleeding een groenen en rooden baard, een haardos en een paar oogen die als vleermuizen heen en weer schieten?’

De burgemeester bedacht zich dan ook niet den prinselijken onbekende den welkomstdronk der stad in een gouden beker aan te bieden.

Flip-Flap-Floep greep begeerig naar den geurigen wijn, dronk den beker tot op den bodem uit en beval zijn jongen begeleider Wendelin den gouden beker op te bergen.

De stadsvaderen trokken lange gezichten toen zij den kostbaren raadsbeker in den zak van den prinselijken reismaarschalk zagen verdwijnen.

Flip-Flap-Floep stak de tanden vooruit en riep scherp: ‘De beker waaruit ik gedronken heb, mag door geen enkelen gemeenen mond ontwijd worden.’

En daarbij bleef het, zonder tegenspraak.

Nu verlangde Flip-Flap-Floep een bed om van de vermoeiende reis uit te rusten.

De burgemeestersvrouw maakte uit het kostbaarste linnen een

[p. 61]

bed voor hem gereed. Maar de hooge gast verscheurde toornig het linnen en verlangde, dat men hem een zijden bed zou brengen zooals hij het van zijn jeugd af aan gewend was geweest.

De stadsbestuurderen onderwierpen zich en sidderden voor de misnoegdheid van den hoogen gast. De dochteren der raadsleden



moesten echter meteen aan het werk om uit zachte zijde beddelakens en kussensloopen te naaien.

Nu kreeg Flip-Flap-Floep honger en hij liet het avondeten opdienen. Toen kwamen de kostelijkste spijzen op zilveren schalen en borden. Maar Flip-Flap-Floep gooide de spijs en de borden en schalen op den grond, toornend dat dit varkensvoer was en niet voor Flip-Flap-Floep, een prins van den bloede uit een koninklijk huis.

Toen waagden de raadsleden het reeds heelemaal niet meer hun onderdanige houding op te geven, integendeel, zij haalden ontsteld nog veel meer sprijzen en borden te voorschijn en liepen heen en weer om den ongenadigen prins een nieuw avondmaal te bereiden. De burgemeester stond zelf naast den kookketel, badend in het zweet en dreef de koks aan het kostelijkste te verzinnen waartoe een mensch maar in staat was.

Toen Flip-Flap-Floep, slecht geluimd doch zonder de borden een tweede maal op den grond te gooien, gegeten had, ademden

[p. 62]

de stadsvaderen weer wat vrijer op en geleidden hem naar bed.

Het oudste raadslid trok hem zijn buis uit, de hoofdgriffier hielp hem uit zijn broek. De burgemeester in eigen persoon echter trok hem zijn zijden kousen uit, waarbij tot zijn grenzenlooze verbazing de spiraalveeren beenen te voorschijn kwamen.

De burgemeester legde zijn vinger diepzinnig langs den neus en dacht hoogst verwonderd bij zichzelf: ‘Deze prins moet werkelijk van zeer ver komen. Want wie heeft ooit gehoord dat er bij ons menschen voorkomen die in plaats van beenen spiraal-veeren aan het lichaam dragen?’

Daarop wenschten de vroede vaderen de prinselijke hoogheid een rustigen nacht, bliezen het licht uit en wachtten in gebogen houding en met ingehouden adem, tot een zacht gesnork den gezonden slaap van hun hoogen gast aankondigde, waarop zij op hun teenen als eenden op een rijtje het vertrek verlieten.

In de voorkamer bleef de werkelijke prins Wendelin. Hij zat in een hoogen leunstoel en was in gedachten verzonken.

Tegenover hem aan den wand prijkte een kristallen spiegel in welker glanzend oppervlak hij zijn spiegelbeeld vond. ‘Is dit nu geluk?’ dacht hij, terwijl hij zich in het lappenkleed van den groenen en rooden duivel beschouwde. En voorts zeide hij bij zichzelf: ‘Ik wil mijn heer graag naar mijn beste vermogen dienen, maar ik vrees dat hij geen goed mensch is. Een prins moet een voorbeeld zijn voor het volk. Deze verhoovaardigt zich in zijn nieuwe waardigheid en kwelt zonder grondige reden zijn onderdanen. Maar zooals reeds het spreekwoord zegt: Hoogmoed komt voor den val. Ik wil toch eens zien hoever hij het in zijn hoogmoed drijft.’

Daarop maakte hij aanstalten eveneens ter ruste te gaan.

[p. 63]

De Burgemeester in eigen persoon trok hem zijn zijden kousen uit.
Bladz. 62.

[p. 64]

Toen hij echter het lappenkleed wilde uittrekken, viel uit een der zakken de paars-schitterende bril die Flip-Flap-Floep van den grijzen horlogemaker had gekregen.

De schoone jongeling boog zich verwonderd over den bril en beschouwde hem met levendige belangstelling.

‘Wanneer de zon weer opkomt,’ zoo zeide hij, ‘zal ik door de glazen kijken! - Wie weet waar het mee in verband staat!’

Daarop legde hij zich ter ruste en sliep spoedig in.