Handtboecxken der Christelycke gedichten

[fol. 27v]

Op de Nijdigheyt.

DEn Adder vol vergift werdt gheestich vergeleken,
By hen, die van den Nijdt seer vinnich is gesteken:

Den Adder is vervult met doodelijck fenijn,

In't Nijders hert gestaech veel bitterheden zijn.

Des Adders gladden huyt is lieffelijck t'aenschouwen:
Een nijdich mensch can 't quaet seer dickwils binnen houwen,

En toonen een gheveyns van lieffelijcken gunst,

En maken een gevley seer listich na de cunst.

Den Adder is gheneycht den menschen te beschaden:
Een nijdich herte soeckt den naesten te verraden.

Den Adder op der Aerd en inder Aerden woelt:

Een nijdich boos ghemoet het hemelsch niet gevoelt.

Den Vader van het Beest in't genereren stervet:
Den Vader van den Nijdt in eeuwicheyt bedervet.

En siet de Moeder selfs, die desen vruchte draeght,

Werdt even met den doodt seer deerelijcke geplaeght.

Sy, die den Haet en Nijdt in't herte comen dragen,
Verwachten anders niet dan schrickelijcke slagen:

Verwachten Godes wraeck en comen in den noodt,

Vervallen in den vloeck en comen inden doodt.

Maer siet den Adder aen, die sijne jongen baret,
Het lijf werdt doorgeknaeght, het leven daer uyt varet:

Hy stervet inder haest: maer 't nijdich herte quijnt,

En wert met langhsaem vuyr geduyrich uytgepijnt.

Ach! dat wy van dit Dier de deuchden mochten leeren,
Om onse sinnen steedts voorsichtich te regeren:

En 't nijdighe fenijn, dat onse zielen schaet

Wtspouwen, van ons doen, en brengen inden haet.