De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 5

[p. 362]

Poëzy.^*

- Cui mens divinior. -
horatius.

Zing met daavrende oorlogstonen

Waar de woeste moord in brult,

't Blinkend loof van zegekroonen

Dat des strijders hoofd omhult:

Brom den donder der musketten -

Kletter 't ramm'len van het staal -

Bruisch het brieschen der genetten -

Na, in Dichterlijken praal.

Kweel het tripplend maagdereien,

't Ruischen van den zilvren vliet,

Door den toon der veldschalmeien

En het piepend Herdersriet:

Meng aan 't tjilpend boschgeschater

Filomeles orgelkeel;

Aan het stortend stroomgeklater,

't Zuizen van het myrthprieel:

Huppele op uw Cythersnaren

Liefdekus of oorlogsmoed,

Naar de golving van uw aâren,

Naar het steigren van uw bloed!

Welig zal uw zangtoon vloeien,

Als hy aan de ziel ontstijgt;

Maar, ontbreekt dat innig gloeien,

Arme toonverwoesters, zwijgt!

Ja, die zang zal boezems treffen,

Hart en zin in kluisters slaan,

Zielen boven de aard verheffen;

* Navonkeling II, 20.

[p. 363]

 

Maar, ô! wierook aan geen waan: -

 

Tooi geen eigen hartsgevoelen,

 

Met een valsch-ontleende pracht: -

 

Wacht u, op den lof te doelen

 

Van een nietig wangeslacht!

 

Ach! die lof van laag gebroedsel,

 

Aarde en eigenzucht verkleefd,

 

Is vergif voor zielenvoedsel,

 

Dampt de lucht waarin gy zweeft.

 

Neem uw vlucht in hooger kringen,

 

Van hun ademwalming vrij,

 

Dan-alleen is 't waarlijk zingen,

 

Dan-alleen is 't poëzy!

 

 

 

Ja, uit eigen hart geschoten,

 

Is de zangtoon ware zang;

 

Vrij als Edens lustgenooten,

 

Kent hy kunst- noch regeldwang.

 

Neen, de vloeistof waar we in drijven,

 

Is te hoog voor aardsche vlucht,

 

En, den echten toon te stijven

 

Eischt een zuivrer Hemellucht.

 

Waar wy held- of zegepalmen,

 

Zomerlust of lentebloem,

 

Waar wy vreugd of liefde galmen,

 

Zingen we een-alleen ten roem!

 

U, ô bron van zijn en leven,

 

Aan wiens oogwenk alles hangt!

 

U-alleen zij de eer gegeven,

 

Welk een stof ons lied omvangt!

 

Wat wy in het schepsel eeren

 

Is een dankcijns, U gewijd:

 

U behoort hy, Heer der Heeren,

 

U die door U-zelven zijt!

 

 

 

Dan, wat slaan wy slappe wieken

 

Naar dien zuivren luchtstroom uit,

 

Eer het zalig morgenkrieken

 

Zich aan 't starend oog ontsluit!

[p. 364]

 

Ach, wat zegt dat vleuglenkleppen

 

Als de gave slagpen faalt,

 

Om zich steiler vaart te scheppen,

 

Waar de dag ons tegenstraalt!

 

Doch Gy, Goël, schenkt ons krachten,

 

Gy, der Hemelharpen lof,

 

Wien van Serafs, Thronen, Machten,

 

De eergalm weêrklinkt uit ons stof!

 

Zwak, onzuiver, en ontëngeld

 

In de sterfelijke borst,

 

En met wangeluid doormengeld,

 

U onwaardig, Hemelvorst:

 

Ja, Verlosser, U onwaardig;

 

Maar, wanneer Uw Geest ons roert,

 

Uit een hart, door U wilvaardig,

 

Tot Uw zetel opgevoerd.

 

Schenk, ô schenk hun die U loven,

 

Dropplen uit uw Hemelwel;

 

Dat zy 't Aardsch geknars verdoven,

 

En het vloekgejoel der Hel!

 

 

 

1825.