Het verlangen

[p. 24]

Koning Cophetua en het Bedelmeisje

Hij vond mij in de hoven
Omtrent de rozenhaag,
Rees me als een zon te boven,
En ik lag arm en laag.
Hij sprak de wondre woorden,
Die mijn verzet bekoorden.
De vreugde der verhoorden
Klonk uit zijn zachte vraag.

Vluchtte ik? - hij nam mijn handen...
Als vogels voor den nacht,
Vermoeid van zonnebranden,
Wien 't dichte loover wacht,
- Zij schikken dons en veder
In 't mossen nestje neder -
Zoo borg ik, droef en teeder,
Mijn rafels aan zijn pracht.

Hij voerde mij de wegen,
Waar stilte en schaduw zijn;
Dan, wees mij welgenegen,
Paleis, park en fontein.
Mijn wangen gloeiden warmer
Toen ik het vorstlijk marmer
Betrad en wist mij armer
Dan ooit, op 't weidsche plein.

'k Zat hem ter slinkerzijde
Op 't vreemde en hooge feest,
Dan schuchtere en dan blijde,
Als wie zijn vreugde vreest.
Zijn rechterhand hief zeker
En trots den zwaren beker;
Maar hoeveel teerder, weeker
Lag de andere om mijn leest.

[p. 25]

 

Hij spreidde mij beneden

 

De voeten 't zacht tapeet,

 

Maar lei niet om mijn leden

 

't Scharlaken koningskleed,

 

Noch deed aan 't lijf mij vuren

 

De vonkende paruren.

 

‘Niets deed mijn schoon zóó duren

 

Als wat mijn armoe sleet.’

 

 

 

Toen, daar wij 's avonds staarden

 

Over den breeden stroom,

 

In geurge en zwoele gaarden,

 

Hervond mij de oude droom.

 

Er heeft een stem geheven

 

Een lied welks klanken beven

 

Uit oorsprongen van leven:

 

Ik werd bedroefd en vroom.

 

 

 

Het uur werd stiller, later;

 

De laatste klank vervloot.

 

Toen golfde 't donkre water,

 

Voorbij ons dreef een boot.

 

Nu zwéég de schipper, staarde

 

Langs droom en stroom en aarde,

 

Zwart voor de lucht, die klaarde

 

Van 't doovende avondrood.

 

 

 

Mij vloeide een jeugd te binnen

 

Op dat vergeten lied.

 

Het was een vaag bezinnen

 

Van al wat ik verliet.

 

Want mijn verloren leven

 

Houdt mij het hart omweven

 

Als nevels, die wel beven,

 

Golven - maar wijken niet.

 

 

[p. 26]

 

- Hoe 'k smeekte aan hooge deuren

 

Om norsch-gegeven korst;

 

Ter bron de kruik ging beuren

 

Tot heul voor stof en dorst;

 

En hoe bij nacht wij lagen

 

In schaduw van den wagen,

 

Als 't vuur in rosse vlagen

 

Langs 't kamp der zwervers borst.

 

 

 

Maar ook het zoet gefluister

 

Met dien ik heb bemind,

 

Schuw, tusschen dag en duister,

 

- Wij, haast nog kind en kind -

 

Toen onze warme monden

 

Voor 't eerst elkander vonden,

 

Gebannen door twee zonden:

 

Schaduw en avondwind. -

 

 

 

Wel lag ik in zijn armen

 

Dien heelen zomernacht,

 

Maar met zacht, hulploos karmen:

 

Offer, dat 't altaar wacht.

 

Hij kuste en nam me en smeekte,

 

Dat niet mijn weenen leekte -

 

Mijn mond verdorde en bleekte

 

En gloeide van een klacht.

 

 

 

In mist en morgenkilte

 

Sloop ik het zijpoortje uit.

 

Er woei een frissche zilte,

 

Er werd een vogel luid,

 

Er lag een wijde zegen

 

Van vrijheid langs de wegen.

 

Ik ging den winden tegen

 

Als een verwachte bruid.