Roswitha. Verhaal uit de dertiende eeuw

[p. 35]

VI.

Zoodra de gasten vertrokken waren, was Roswitha naar den stal gegaan.

Zij wist dat op dat uur daar niemand zou zijn.

Haar geweten liet haar geen rust.

Wat Wolf haar had laten zien.... En daarbij Wolfs blik....

Zij wist dat zij Freia hard behandeld had. Het volgzame dier zou zeker binnen korten tijd den sprong hebben geleerd, zonder op zulk een wreede wijze daartoe aangezet te worden.

Het was verschrikt en zenuwachtig geweest.

Zij had het blindelings gespoord en geslagen.

Freia was nog onrustig en drong tegen het beschot aan bij haar nadering.

Roswitha's oogen gingen allereerst naar de roode vlekken op haar witte huid.

Toen naar den hals, geteekend door de striemen.

Zij ging naar de haverkist en strooide haver voor Freia in haar krib, en streelde haar.

Zij had heelende zalf meegebracht.

Zacht begon zij die over de gekwetste deelen te strijken.

Toen zij gedaan had, sloeg zij den arm om Freia's hals en drukte het hoofd tegen haar aan.

Zij had onridderlijk gehandeld, zij, die ridderlijkheid zoo hoog stelde. Freia was een speelnoot, een vriend, iets dat aan haar en haar bescherming was toevertrouwd. Freia opgeofferd aan een luim, een dwaas verlangen - aan haar hoogmoed!

Zij gevoelde dat haar vader haar handelwijze afkeurde, dat tante Gonda, haar oom, Godelieve, Wolf en vader Hubertus, ja, de geheele wereld dit ook deden, en zij zelf het meest van allen.

Roswitha was opgegroeid tusschen volwassenen die het

[p. 36]

haar onwillekeurig gemakkelijk hadden gemaakt om lief en edelmoedig, waarheidlievend en hulpvaardig te zijn. Veel gelegenheid om anders te zijn was er niet geweest.

En nu die er geweest was....

Langzamerhand was het vertrouwen op eigen kracht en eigen voortreffelijkheid sterk in haar geworden.

Die hadden nu een geduchten knak gekregen.

Zij schaamde en ergerde zich. Zij vond zich-zelf zoo leelijk en zoo klein!

Zij schrikte op.

Zij was niet meer alleen! Wolf was binnengekomen!

Hij keek haar over het beschot aan.

Met een hoogroode kleur liet zij haar paard los.

- Dat is niets waarover gij u te schamen hebt,’ zeide hij op een toon waarin duidelijk doorklonk:

‘Van ochtend wel.’

Die Wolf die altijd wist wat er in haar omging!

Zij keerde zich af en wilde weggaan.

Wolf was in Freia's bocht gekomen en bekeek met goedkeurenden blik wat zij gedaan had.

- Ik wist wel dat jonkvrouw Roswitha heel gauw berouw zou hebben en zou trachten te herstellen,’ zei hij op heel anderen toon.

Zij keken elkaar aan, de oude man en het jonge meisje.

- Berouw hebben, berouw hebben!’ barstte Roswitha los, tranen van spijt in de oogen. ‘Véél meer dan dat!’

Wolf antwoordde niet. Hij drentelde den stal in, een paar bochten ver, keek naar de paarden, klepte de haverkist dicht en kwam langzaam terug.

- Ik zal goed voor Freia zorgen,’ zeide hij en hield de staldeur voor Roswitha open.

De vriendschap tusschen Wolf en Roswitha dateerde al van heel lang: van den dag dat zij voor het eerst alleen geloopen had, onder toezicht van Janna, en zij Wolf op het binnenplein

[p. 37]

had gezien, den blinkenden hellebaard in de hand. Kraaiend van pleizier was zij op de nog ongeoefende wankelende beentjes op hem toegestapt, de mollige armpjes vooruit om den ‘stok’ te grijpen dien zij, o zoo mooi! vond. Toen had Wolf haar op den schouder genomen, den hellebaard aan den anderen kant op armslengte van zich af, opdat zij zich niet aan de blinkende spits zou bezeeren, en - de vriendschap was gesloten geweest.

De kleine Roswitha had sedert dien eiken dag naar Wolf uitgekeken en gezocht, en Wolf had zich altijd laten vinden.

Hij had speelgoed voor haar gemaakt van pijnappels en biezen, zooals hij dat indertijd voor zijn jongens had gedaan; hij had paarden en wagens en meer moois van dien aard voor haar gesneden en was daarbij onuitputtelijk geweest in wonderbaarlijke verhalen. Ook later. Een levend boek zonder eind, vol als Wolf altijd was van zijn reizen en tochten met ridder Dagobert, een altijd vloeiende bron van verhalen die in kracht van uitbeelding en ver beelding toenamen, naarmate Roswitha's kracht van luisteren en verwerken was toegenomen. Dat waren heerlijke uren geweest, des zomers op torenplat of poort omgang; of bij guur weêr in Janna's warme behagelijke keuken.

Ridder Dagobert noch jonkvrouw Gonda hadden de wederkeerige vriendschap bemoeilijkt: Wolf en zijn Janna waren personen van beteekenis op den burcht: trouwe, hechte, eerlijke naturen; hecht als de rots waarop de Valkenburcht was g ebouwd, eerlijk als de natuur rondom.