Serena

[p. 140]

Uitvaart.

Wij dragen hem uit: zijn tijd is daar.

Breng aàn uw kransen

Van schoone gedachten

En daden; laat glansen

Wat ge onder hem wrocht als hulde op zijn baar;

Zacht roeme

Uw mond zijne weldaân; elk woord zij een bloeme

Voor 't doode Jaar.

De middernacht laat hoog in de lucht

Zijn sterren branden

Bij de uitvaart des dooden;

Onzichtbre handen

Breidden zacht het sneeuwen doodenkleed uit.

Heur leden

Gehuld in de rouwwade, sussen de steden

Haar wielgerucht.

[p. 141]

 

Vreeze des doods de aarde overspreidt..

 

Voor eene seconde

 

Neigt zich in rouwe

 

Alles in 't ronde,

 

Voelt naadren 't Onzegbre, Groot-stille Nacht,

 

Verborgen

 

In schaduw der heemlen, een nacht - zonder morgen? -

 

Huivrend verbeid.

 

 

 

Treê zacht tot de baar. Waar blijft uw groet?

 

Stom zijn uw lippen

 

En ledig uw handen!

 

Geen trane' ontglippen

 

Uw oogen. Verbitt'ring daarbinnen woedt,

 

Doet sterven

 

Lichtblijde erinn'ring in de vlamroode verven

 

Van haren gloed!

 

 

 

Gij mort, gij lijdt? Van uw lippen laat

 

Dan vallen uw klagen,

 

Nog eenmaal ontboezem

 

Uw hart zijn vragen....

[p. 142]

 

Maar - stel u ootmoedig voor 't doode jaar;

 

Hef stille

 

De teere balans van uw eigen wille

 

Tot goed en kwaad.

 

 

 

Nu vlij met ons den doode neer

 

In 't stil Verleden.

 

...Een deel van uw leven

 

Met hem is vergleden!

 

Zaagt gij er vele gaan? Wacht gij er meer?

 

Vol weemoed

 

Herdenk! - En dek zacht en in deemoed

 

't Graf van 't Weleer.