Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den XXII. Psalm.

Mijn God, mijn God, waerom verlaet ghy my?
Weest niet te ver; staet my geduyrigh by.
Hoort mijn gebrul, en maeckt my heden vry.
Aen-hoort mijn kermen;
O God, wilt my verlossen en beschermen.
'k Heb, dagh en nacht, mijn stem tot u geheven;
En evenwel hoor' ick geen antwoord geven.
'k En heb geen rust.

2 Doch ghy zijt heylgh, die woont, met hert en lust,

In Iacobs Huys, en onder 't lof-gesangh.
Ons Vaders, Heer, die hebben over-langh,
V aen-gebeden;
Vertrouwt op u; in alle swarigheden,
Op u vertrouwt; en ghy wists' uyt te helpen.

[p. 38]

 

Als haer de nood het hert scheen t' over-stelpen,

 

Soo hielpt ghy haer.

 

 

 

3 Al hun geroep, was t' uwaerts in gevaer;

 

En zijn gered. Wanneer mens' heeft benouwt,

 

Soo hebbens' haer geheel op u vertrouwt;

 

En zijn 't ontkomen.

 

't En schaemd' haer niet, en hebben hulp vernomen.

 

Maer ick, een worm, begin een man t' ontlijcken;

 

Veracht van 't Volck, dat voor my plagh te wijcken.

 

Een Menschen-smaed.

I. Pause.

4 Al die my sien, bespotten mijnen staet;

Sy last'ren my. De lippe stekens' uyt.
Sy schudden 't hooft, en schimpen over-luyt;
Ia, derven seggen,
Siet hem, die 't plagh alleen op God te leggen!
Hy redd' hem nu, dien hy sijn Redder noemde!
Hy help' hem uyt, die in hem, soo hy roemde,
Sijn wellust had!

5 Ghy immers zijt, die my hebt aen-gevat;

Diem' uyt den buyck, als ick in onmaght leed,
Getogen hebt; my vast vertrouwen deed,
Mijn waert een Hoeder,
Als ick lagh aen de borsten van mijn moeder;
Ia, eer ick zoogh, en melck begon te slorpen,
Ben ick op u, ten-baer-moer uyt-geworpen;
Zijt ghy mijn God.

6 Weest dan van my niet verr' in dit mijn lot;

Daer anghst genaeckt, en helpers zijn van daen.
Veel Varren, Heer, veel zijnder op-gestaen.
Van alle sijden
Ben ick omringht, van die my dit doen lijden;
Van machtigh Volck, van stercke Basans Stieren;
Gelijck een Leeuw, verscheurend' and're dieren,
Soo brullen zy;

7 Soo staet haer mond wijd-open tegens my.

[p. 39]

 

Ick ben geheel, als water, uyt-gestort.

 

Mijn beend'ren zijn veroudert en verdort,

 

Van een gescheyden.

 

Mijn hert, gewoon sich t' uwaerts uyt-te-breyden,

 

Is weeck, als wasch; het smelt, en is aen 't branden,

 

In 't midden van mijn anghstigh' ingewanden.

 

Mijn smert verhooght.

II. Pause.

8 Mijn kracht is, als een pot-scherf, uyt-gedrooght.

Mijn tongh, die kleeft aen mijn gehemelt vast.
In 't stof des doods sijgh' ick van over-last.
Men neemt my 't leven.
Want ick ben aen de Honden op-gegeven.
Van Boos' omringht, die haer te samen spanden.
Sy graven my de voeten door en handen;
Dit doense my.

9 Mijn beend'ren soud' ick tellen op een ry.

Sy schouwen 't aen, en sien op my met lust.
Hun hert stelt sich in mijne smert gerust.
Siet daer, sy loten
Om mijn gewaed, by wien 't sal zijn genoten.
Mijn kleed'ren, my geheel en al ontnomen,
Die deylen sy, als tot een buyt bekomen.
'k Ben naeckt en bloot.

10 Maer ghy, mijn God, die my uyt desen nood

Gaen helpen sult, weest doch niet verre-wech;
Verlost my haest, ghy, dien ick nochmaels segh
Te zijn mijn sterckte;
Red ghy mijn ziel, die ghy al langh bewerckte;
Die een-saem is; en nu by na geschonden
Door over-last en wreedheyd deser Honden.
Hoort haer gehuyl.

11 Verlost my uyt den wreeden Leeuwen-muyl,

En geeft gehoor; daer ghy my hebt gestelt
Voor d' Eenhoorns hoorn, die my, met groot geweld,
Dreyght ne'er te vellen.

[p. 40]

 

Soo sal ick aen mijn Broeders gaen vertellen

 

Vw waerden Naem; en u, op hooge wijsen,

 

Vyt ganscher kracht, in uw Gemeente prijsen;

 

En dancken seer.

III. Pause.

12 Ghy Iacobs zaed, beroemt en looft den Heer,

Verheerlickt hem, die uw Verlosser hiet.
O Israël, maeckt dat ghy hem ontsiet;
Pooght hem te vreesen;
Want in mijn nood heeft hy my niet mis-presen.
In mijn verdriet steld' hy my buyten sorgen.
Sijn aen-gesicht heeft hy my niet verborgen.
Oock hoord' hy my.

13 Mijn lof sal zijn, voor u, dien ick bely,

Van uw Gemeent'; in tegenwoordigheyd
Van 't Volck, dat u ontsiet in uw beleyd.
De Sacht-gemoede,
Die haer geheel begeven in uw hoede,
Sult ghy met lust doen eten en verzaden;
Hun hert sal zijn en blijven onbeladen,
In eeuwigheyd.

14 't Sal over-al op Aerden sijn verbreyd;

Al 't Heydens-Volck sal hier van zijn bericht;
't Sal bidden voor uw heyligh aen-gesicht;
V sal het eeren.
Want 't Koninghrijck is d' erfenis des Heeren.
Hem hoort het toe. Sijn wettigh' opper-maghten
Gaen over al de Heydensche geslachten.
Hy heerst op haer.

15 De Vett' en Rijck' op Aerden al-te-gaer,

En die in 't stof des Aerdrijcks dalen ne'er,
Die sullen haer verned'ren voor den Heer;
Al sullens' eten.
Hun zaed, dat sich sal hebben wel gequeten,
In sijnen dienst, sal werden aen-geschreven,
Om tot een Volck onsterfelick te leven;
't Is al bereyd.

[p. 41]

 

16 Sy komen aen, om sijn gerechtigheyd

 

In 't menschen-zaed t' oorkonden over-al;

 

Om dat hy 't heeft gedaen wat hier van sal

 

Oyt zijn bedreven.