|
| |
Den XXXVIII. Psalm.
Heer, en straft my niet soo swaer'lick,
In uw groote grimmigheyd.
Wilt my, sonder medelijden,
Daer uw gramschap op my leyt.
2 Want de pijlen, van uw bogen
Zijn seer diep in my gedaelt.
En uw hand, te swaer om dragen,
Die ghy even-staegh herhaelt.
3 In mijn vleesch wert niet gevonden
En mijn beend'ren hebben mede
Door mijn sonde, die ons scheyd.
4 Want mijn ongerechtigheden,
Zijn my over 't hooft gegaen;
Sy zijn my een swaer gewichte;
Vind sich meer als over-la'en.
5 Mijne zeerigh etter-buylen,
| |
| |
Die zijn stinckend' en verrot;
Door mijn dwaes' onachtsaemheden,
| |
I. Pause.
6 'k Ben gekromt en ne'er-gebogen,
Gansch den dagh te gaen in 't swart.
Vyter-maten-seer gedoken,
Dat my lastigh valt en hard.
7 Want mijn dermen, vol van plagen,
Na uw bystand, reys op reys.
't Zijn verachtelicke sweeren,
Niet geheels is in mijn vleys.
8 Al mijn kracht heeft my verlaten;
Seer gebrijselt ben ick, Heer.
'k Brulle van 't geruysch mijns herten,
My verswacken meer en meer.
9 Al mijns ziels begeert' is voor u;
'k En versteeck' u daer van niet.
'k Houw mijn suchten en mijn sorgen
Ghy zijt die het hoort en siet.
10 't Hert keert om, mijn kracht verlaet my,
By my zijn mijn oogen niet.
Mijn gesicht, wel-eer vol luyster,
'k Werde blind in mijn verdriet.
11 Mijn Beminners en mijn Vrienden,
| |
| |
En my plegen by te staen,
Die ontwijcken mijne plagen;
Sien van verre my maer aen.
| |
II. Pause.
12 Die mijn ziel en leven soecken
Listen zijn 't, om my te krencken,
Wat sy spreken, raeckt mijn val.
13 Ick, als doof, heb daer-en-tegen
Ick en hoor niet hoe men woed.
Als een Stomme, dien men 't spreken
Die sijn mond niet open doet.
14 Ia, ick ben, als een, die 't hooren
Als een doof-geboren man;
In wiens mond geen tegen-reden
Die sijn woord niet doen en kan.
15 'k Stel mijn hoop' op u, O Heere,
Die mijn erf zijt en mijn lot.
Ghy sult mijn Verhoorder wesen,
Ghy, mijn Heer, mijn eenigh God.
16 Dats' haer, over dit mijn lijden,
Want, seyd' ick, wanneer mijn voet
Wanck'len soude, souw 't haer saken
Tegens my, dien ghy behoed.
| |
| |
| |
III. Pause.
17 d'Overlast sal my vermincken,
Over d'een of d'ander zy.
'k Sta gereed; mijn swacke schoud'ren,
En mijn smert' is steets voor my.
18 'k Maeck' u d'ongerechtigheden
Al-te-mael bekent, O Heer.
'k Ben bekommert om mijn sonde,
My veroorsaeckt en dit zeer.
19 Maer mijn Vyand wert in 't leven
Daer ick wijcke na de dood.
Die my valschelick bestreden,
En noch haten, werden groot.
20 Die my quaed voor goed vergelden,
Sy zijn 't, die my tegen-staen;
Om dat ick het goed na-jage.
Laet die eenmael over-gaen.
21 Laet my 't quaed niet over-stelpen;
En verlaet my niet, mijn God.
Weest niet verr', en doet uw' ooren
Stelt my niet aen haer ten spot.
22 Heere, wilt my doch behoeden,
Die my waert mijn heyl wel-eer.
Die 't my waert, en zijt gebleven,
Haest u, en herstelt my we'er.
|
|
Auteursrechtvrij