Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David
(1659)–Cornelis Boey–
Auteursrechtvrij
[pagina 146]
| |
 nae,
Geweken uyt, ick stond verbaest;
ʼk Schoot achterwaerts en struyckeld' haest;
't Is meer als wonder dat ick stae.
2 Want ick was nijdigh op den mensch,
Die dwaes is en hier leeft na wensch;
Siend' op den Goddeloosen mede,
En op haer tijdelicken vrede.
Sy weten niet wat droefheyd is,
Sy staen in ongebondentheyd,
Tot dat de dood hun leven scheyd;
Haer krachten zijn gesont en fris.
3 Geen moeyt' en wert by haer ontmoet,
Sy werden rijck in over-vloed;
Men quelt haer met geen harde plagen,
Die and're sien en moeten dragen.
Terwijl 't haer soo voorspoedigh gaet,
Soo sluyt de grootsheyd haer het lijf,
Gelijck een keten, sterck en stijf;
't Geweld bedeckts' als een gewaed.
4 Hun oogen puylen uyt van vet,
De leden zijn haer uyt-geset;
Het gaet hen beter als sy dachten,
In al het geen sy doen en trachten.
Sy mergelen de luyden uyt,
Boos spreken sy, van die 't mis-luckt,
Of die des Heeren hand verdruckt.
Als uyter hooght' is haer geluyt.
| |
I. Pause.5 Sy setten Hemelwaerts den mond,
Sy last'ren God en sijn verbond,
En hare tongh, die noyt bedaerde,
Draeft stout, en neemt gesagh op Aerde.
| |
[pagina 147]
| |
En daerom keert sijn Volck hier toe,
Als sy, in ongeval verruckt,
Veel tranen haer sien uyt-gedruckt;
Eens vollen bekers nat zijn moe.
6 En seggen; hoe dan? God, de Heer,
Souw die dit weten immermeer?
Souw by den Hooghsten, dien wy vreesen,
Wel wetenschap of kennis wesen?
Siet, godloos is dit Volck geacht,
Nochtans soo zijn sy in de rust,
En hebben alle Weerelds lust;
Vermenighvuldigen hun maght.
7 ʼk Heb immers te vergeefs mijn hert
Gesuyvert, daer 't gepijnight wert.
Vergeefs ist oock, dat ick mijn handen
In onschuld wasch', en vall' in schanden;
Dewijl ick den geheelen dagh
Geplaeght ben, en mijn straf en pijn,
Vroegh, allen morgen, op my zijn,
Die niemand van de Sondaers sagh.
8 Indien ick seyd', ick wil en sal
Oock spreken soo, in dit geval,
Soo soud' ick trouwloosheyd bedrijven,
In wan-geloof uw Kind'ren stijven.
Nochtans heb ick hier aen gedacht,
Om wel te weten, hoe dit quam;
Maer als ick 't my voor oogen nam,
Soo wast, dat ickm' in moeyten braght.
9 Tot dat ick gingh in 't Heylighdom,
En op haer eynden merckt' al-om,
Op dat ick sien moght, hoe sy 't maken;
Hoe 't haer vergaet, die God versaken.
Doe seyd' ick, immers set ghy haer
Op gladde plaetsen, daer den val
Gewis haer over-komen sal,
Tot sy verwoest zijn gansch en gaer.
| |
[pagina 148]
| |
II. Pause.10 Hoe? werdens' in een oogenblick
Verwoest, en uyt-geroeyt van schrick?
Hoe? nemen sy soo haest haer eynden,
Die eeuwigh staen, gelijck sy meynden?
Ia, als een droom, wanneerm' ontwaeckt;
O Heer, soo dra, als 't u verveelt,
En ghy u roert, soo sal het beeld
Haer's herten, zijn tot niet gemaeckt.
11 Als 't hert my op-geswollen stond,
Om dat ick dit verdrietigh vond,
En in mijn nieren wierd geprickelt,
Soo wierd' ick dieper in-gewickelt;
Doe was ick onvernuftigh, Heer,
ʼk Wist niet met al; ʼk was een groot beest;
By u stond ick berooft van geest.
ʼk Had geen verstand noch oordeel meer.
12 ʼk Sal dan staegh by u zijn, om dat
Ghy hebt mijn rechter-hand gevat;
Sulcks, dat ick niet ben af-geweken,
Noch in mijn strijd geheel besweken.
Ghy sult my leyden door uw raed;
Dien-volgens sal my uw beleyd
Op-nemen in uw Heerlickheyd,
Die voor den Vroomen open-staet.
13 Wien heb ick in het Hemelrijck,
Beneffens u, of uws gelijck?
Beneffens u, die my bewaerde,
En lust my oock niets opter Aerde.
Beswijckt mijn vleesch en mijn gemoed,
Ghy zijt de rotz-steen van mijn hert;
Mijn deel, dat my versekert wert;
Die my in eeuwigheyd behoed.
14 Want siet, die verre van u staen,
Sult ghy doen gansch verloren gaen;
Ghy sultse van uw aenschijn weren,
Die ver van u aldus hoereren.
| |
[pagina 149]
| |
Maer, my aengaend', het is my goed,
By u te wesen, dien ick socht;
Op dat ick staegh vertellen moght
All' uwe wercken, die ghy doet.
|
|
