Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den CXXXVII. Psalm.

Als wij wel-eer, door 's Heeren-Gods bestieren,
Zijn neer-geset aen Babylons rivieren,
Soo weenden wy, en treurden dagh en nacht,
Als maer by ons aen Zion wiert gedacht;
Daer hebben wy, rampsalige Gevangen,
Aen 't wilgen-houd ons harpen op-gehangen.

2 Als 't Volck, dat ons had over hoop gesmeten,

In wiens geweld wy waren vast-geseten,
Begeerde vreughd, in soo een groot verdriet,

[p. 284]

 

En sey, wel-aen, singht ons een Zions lied;

 

Soo seyden wy; Hoe souden Vluchtelingen,

 

Een 's Heeren-lied in vreemde landen singen?

 

 

 

3 Mijn rechter-hand moet van haer selfs niet weten,

 

Soo ick oyt sal Ierusalem vergeten.

 

Mijn tonge kleef aen mijn gehemelt vast,

 

Soos' haer vergeet, en niet we'er op en past;

 

Soo ick haer niet gesint ben te verheffen,

 

Veel hooger, als 't mijn blijschap kan beseffen.

 

 

 

4 Gedenckt, O Heer, aen Zalems dagh van treuren,

 

Aen Edoms Volck; en wilt het oock verscheuren;

 

Dat seggen dorst, ontbloot, ontbloot de Stad;

 

Keerts' om end' om, en rooft haer grooten schat.

 

Heught, dat ghy hebt Ierusalem sien schenden,

 

En wilt uw toorn op d'Edomijten wenden.

 

 

 

5 O Babels Volck, den dagh sal oock verschijnen,

 

Dat ghy verwoest sult werden en verdwijnen.

 

Wel hem! die u vergelden sal het leed,

 

Dat ghy aen ons soo menighvuldigh deed.

 

Wel hem! die u dien hooghmoed sal versetten,

 

En aen de rotz uw kinderkens verpletten.