Zangen van hoop

[p. 22]

De Venter

Gij oude vader als 'n tronk verwrongen,
de arbeidsjaren kromden uwen rug
zooals 'n veer door last ineengedrongen;
uw haar is wit, uw oog lichtloos, en stug

ziet gij mij aan. De hooge boomen
staan zegenend u, hun hooge armen
naar zonblauwe lucht, er droomen
houtduiven in die zich zonnewarmen.

Het breede erf is leeg, de hond
slaat aan, uw laadje tilt ge, wijst
uw waren smeekend, uw mond
wordt lenig wijl ge waren prijst...

...De eerste lenteklokjes die bengelen aan stengel
de eerste narcis duikt haar hoofdje op,
de ram stoeit met zijn vrouwtjes, het gebengel
klinkt tegen 't middagluiden op...

Zooals 'n zieke die zich verder sleept,
zoo neemt ge, vadertje, uw last;
ge deedt of ge niet zaagt, doch kneept
wat in uw dorrig handje werd getast.

De zonne zal vandaag uw makker zijn
en streelen u met gulden handen,
maar morgen zal de hagel met venijn
uw oude wangen, oude handen branden. -

De zon komt wel, de zonne komt wel nader
maar haar lichtschijnen zult gij niet meer zien,
gij sterft in zon, in duister, arme oude vader
uw kinders kinderen die zien, die zien!