Zangen van hoop

[p. 23]

Meeuwen

Gij koninklijk gediert,
dat met uw roode pooten
en hermelijnen mantel zwiert
en vaart onder de zon.

Hoe blinkt uw dons, als sneeuw

zoo fijn,

hoe is de glans op 't

hermelijn

als van de zonne zelf.

Gij vaart en scheert
onder blauw 't gewelf
en laat de zachte winden gaan,
en doet de blanke vleugels staan
als blaren van 'n bloeme.

Lijk corpulente vrouwtjes gaat
g' op ijsvloer wiegend, wiegend maat,
en oogt al naar uw heertjes
en naar hun bonte veertjes.

De zonne zegent uw gezicht,
de wind wiegt u te dansen:
op 't water, boomen, kaden àl!
zie ik u met uw duizendtal
als witte bloemen kransen.

Gij bloemen van den wintertijd,
gij loopers op het water,
'k vergeet der Noorderwind gebijt
door uw zangend gesnater.

[p. 24]

 

En 'k zing, m'n meeuwkens,

 

maatjes zacht,

 

om de schoone vederkens

 

van u,

 

om 't zonneke

 

dat lacht.