Zangen van hoop

[p. 28]

De Zwervers

Zij hadden beiden zon op 't hoofd
en op de magere gezichten,
en in de oogen wonderlichten
en zorg was om hun mond gedoofd.

De koelte ruischte om hun slapen
de zee die neurde aan hun voet
zij rustten saam, en 't licht was zoet,
de arme godverlaten knapen.

Zij lagen zooals menschen liggen
die nimmer kenden zorg om brood
rustig bijeen, en recht en groot
was nu hun lijf in 't nederliggen.

Als straks de zon zal zijn gegaan
haar zegen van hun hoofden neemt,
ontwaken zij, weer stil en vreemd
hun donkre oogen zullen staan.

Dan ligt de wereld wijd en ruim
maar nergens is hun stille stede,
dan gaan zij met de paden mede
naar die haar bochtge gril en luim.

En ergens, ver, is weer een steen
waar zij, in lompen die hen dekken
zich parig zullen nederstrekken
tot morgenlicht hen weer drijft heen.

Gij kinders die door 't leven dwaalt
en nergens hebt uw stee of woning
geboren als 'n Prins of Koning
en teren moet op wegenvaalt.

[p. 29]

 

Gaat met mijn zegen om uw hoofden

 

en met mijn deernis om uw leên:

 

de zon gaat weg, de dag is heen

 

en 't goud wordt blind dat 't zien gedoogde.

 

 

 

Maar 't stille goud van nieuwen dag

 

zal nog om uwe slapen gloren,

 

ik kan het morgenruischen hooren,

 

ik zie de nevels ijl en rag.

 

 

 

En ellek mensch heeft weer zijn nest,

 

gelijk de arenden in steenen

 

gelijk de vogelen in teenen,

 

de dronk en bete die hem lescht.

 

 

 

En elke man en elke vrouw

 

heeft weer 'n stee tot lachen, schreien,

 

tot droomen en zich nedervlijen,

 

'n wijk bij jammeren en rouw.