Zangen van hoop

[p. 30]

De Bonte Twee

Het zonnetje, zonnetje scheen op hen
op den zwarten haan, de witte hen
zij waren 'n paartje en vrijden.

Het haantje sloeg zijn pennen uit
en stapte heerig naast zijn bruid;
hij in het zwart, zij in het wit,
zij glansden als ivoor en git.

Mijnheer die liet zijn rooden baard
met ellek pasje dansen;
zij, naar verliefden hennenaard
zag al maar naar zijn glansen.

Hij zei: ‘Potdikme, kijk zoo niet
ik ben altijd mooi geweest’
zij zei: ‘Als ik even naar je zie
dan snauw jij, leelijk beest’.

Toen gingen zij weer goudbezond
en zochten saam 'n zaadje,
maar toen de hen 't alleenig vond
pikte hij haar in haar baadje.

‘Gemeene nijdas, jij! jij kat!
kun jij niet portie vragen?
hoevaak dat ik om 'n deeltje bad
heb ik jou dan geslagen?!’

De hen die at het graantje op
en zocht weer naar 'n ander:
hij zong ‘kuku!’ langsheen haar kop
zij gingen weer met elkander.

[p. 31]

 

En toen de hen weer naar hem keek

 

toen gaf hij haar 'n zoentje,

 

het hennetje haar hart werd week,

 

zij kakelde ‘mijn hoentje’!

 

 

 

Wel twintig hennen kwamen aan

 

en vroegen hem geleide

 

hij liet hen voor 'n oortje staan,

 

zij bleven met hun beiden.

 

 

 

Zij bleven saam de bonte twee

 

en wandelden met beiden

 

- al liep de heele ren ook mee -

 

en keven wat en vrijden.