Zangen van hoop

[p. 102]

Toen 't Zondag was

Toen 't Zondag was!

toen 't Zondag was!

toen hebben wij tweeën

gereeën.

De hemel was zoo perelblauw,
de zonne blonk als gouden dauw
en 't groen lag rond in zon te bloeien
met vlammen en flitsen en gloeien.

De fietsen dronken van het licht
die glansden van het stuur tot spicht
en wat ze dronken, suizebolden
en schokkerden en rolden!

De boer had 'n schoon kieltje aan,
de vrouw kwam in het deurtje staan
en bij de deel stond half in slaap
het paard, bij 'n smoezel schaap.

De bonte koetjes lagen neer
als vraten ze nooit grasjes meer
en keken droomend naar de zon
die hen zoo gouden overspon.

De roeier had zijn petje scheef
boven 'n pruim, en 't water bleef
als zeeblauw om het bootje staan
toen 't verder wilde gaan.

De roeispaan deed een fikschen slag!
en beurt om beurte goedendag
groette het hoog omschovend riet,
boog weer, bruinhoofdig, over vliet

[p. 103]

 

Daar was iets in je oogen, toen,

 

dat meer nog dan de gouden noen

 

mijn hart deed juichen en ontstelde:

 

het veel toezei en veel vertelde.

 

 

 

Daar zong een vogeltje omhoog,

 

een kwikstaartje sprong aan en vloog

 

al huplend voor de fietsen uit

 

als danste het voor 'n bruid.

 

 

 

Dien dag, veel Zondagen daarna

 

sla ik nu bij mijzelven ga:

 

'k zie je 'n schoone bloem, naast mij,

 

kleurig in zonneliverei.

 

 

 

Toen 't Zondag was

 

toen 't Zondag was

 

toen hebben gereeën

 

wij tweeën.