Brusselschen Blom-hof van Cupido
(1641)–Willem van der Borcht–
Auteursrechtvrij
[pagina 193]
| |
 | |
[pagina 194]
| |
Heeft t'saem gheroepen haer ghesin,
En sondt het flux ten bosch-waert in.
Dat vlugghe volck ghewoon te speur,
Vloogh vlijtigh all' de bosschen deur,
En vondt soo in het een-saem wout
Het dier, door grouwelen vergrout,
Gheheel verkilt door banghe vrees.
Den eersten trock de straffe pees
Van sijnen boogh, en heeft met kracht
Dit touwken om den hals ghebraght:
Den tweeden trock hem met sijn hayr:
Den derden, met een fel ghebaer,
Die nam het booghsken, dat hy droegh,
Waer met hy 't op den rugghe sloegh:
Den vierden trock een pijltjen uyt,
En tinteld' hem soo in sijn huyt,
Maer hy greep beyd' de ooren aen,
En ded' het Swijn soo henen gaen:
Maer 't dier gingh traegh, en voet voor voet,
Gansch' treurigh, en bedruckt van moet:
Want, laes ! ten vreesde anders niet
Als Venus eysschelijck ghebiedt.
Sy, soo het Swijn dus quam ghegaen,
Gingh 't met dees straffe reden aen:
Ha ! felste, onversaefste dier,
Ha ! stouten schender, zijt ghy hier ?
Hebt ghy, ô ! ongheschofte beest,
Niet meer mijn stuerigheydt ghevreest,
Dat ghy met uwen wreeden mondt
Mijn lief soo deir'lijck hebt ghewondt,
Mijn lief, mijn' alder-liefsten man ?
Waer op het Swijn sprack Venus an:
Ick sweir' u, vrouw (ghelooft het vry)
By uwen man, en u, en my,
| |
[pagina 195]
| |
By al dees boden, en de kracht
Van die my hebben hier ghebraght,
'k En wou u, Lief, soo quetsen niet,
Dat nu veroorsaeckt u verdriet,
Maer soo ick sagh sijn aerdigheydt,
Sijn oogh, en seldtsaem schoonigheydt,
Sijn led'kens soo schoon en vol-maeckt,
Ben ick daer door in brandt gheraeckt,
En 'k wirdt ghetintelt met een' lust
Om hem te hebben eens ghekust,
Dus wild' ick gheven eenen soen,
Maer kost van pas dat niet ghedoen:
En hebt, ô ! Venus, gheen gheduldt,
Dees tanden hebben doch de schuldt,
Dees tanden kantigh aen de min,
Wat doen daer sulcken tanden in ?
Slaet uyt, en veldtse tot den grondt,
En brandt daer toe den fellen mondt,
Is 't u niet wel met dese straf ?
Ruckt my dan noch de lippen af.
Hier med' was Venus kalm van moet,
Soo dat wy 't Swijn verlosten doet,
Maer 't dier hier door ghetoomt van sin
En liep niet meer de bosschen in,
Maer volghde voordts, met soet gebaer,
De gulde Venus achter-naer,
En brande, tot gherechte straf,
Voordt-aen de wreede tanden af.
|
|