|
| |
| |
| |
Sotte-wijsheydt op 't verlies ende vindinghe mijns-selfs.
Met dat ick onlanghs sat, en keef in mijn ghedacht';
Waer-om mijn Konst-vrouw my soo gunstigh niet wou wesen
Als sy wel was voor desen,
Waer-om sy my nu meer als voor-maels hadd' mis-acht,
Ghemisten ick mijns-selfs; als ick naer kleyn krackeel
Gheresen in 't verstandt, wel open kost ghemercken:
Vermidts mijn dwase wercken
Mijns-selfs onmachtigh, nu als waren voor mijn deel
Te seer ontsinnigh, en te reden-loos ghestelt;
Ick daer van seker, liep, gheterght door kors'le sinnen,
My soeckend' eerst van binnen,
Waer dat my niet een sier wirdt van mijn-selv' ghemelt,
Ick vraeghde 't mijn gheheugh, dat stondt ghelijck versuft,
Mijn sinnen even dwaes, en wisten niet t'ontvouwen,
Dan my maer hen' te stouwen
| |
| |
Tot vraghen, oock voor niet, aen 't breyne-loos vernuft,
Ick daer door duchtigh, riep: (naer innelijck ghesucht)
Moet ick dan selven-loos hier leven sonder leven,
Om my te soecken, daer mijn-selven my ontvlucht ?
En schoon dat ick al soeck waer moght ick vinden my,
Midts ick niet kan ontgaen mijn-selven, die verloren
Misschien wel moght versmoôren,
Oft loopen in de doodt, oft doodelijck ghely ?
't Is best een' Belle-man eens om mijn-selv' ghesonden,
Oft 'k sal met een' lantern' mijn-selven loopen soecken
Op merckten, en in hoecken,
Soo heeft Diogenes gheen menschen oyt ghevonden,
Dus vrees' ick dat ick soo mijn-selv' niet vinden sal.
Wie sou sijn-selven doch soo uyt sijn-selven vinden ?
Neen ! 'k wil mijn tocht in-binden:
Want die sijn-selven soeckt vindt meer-tijdts niet met-al,
En oft ick schoon mijn-selv' hier al niet vinden kan,
| |
| |
Moet ick, eylaes ! mijns-selfs dan gansch verloren blijven ?
Neen ! 'k sal my henen drijven
Tot soecken, oft ick blijv' een' selven-loosen man.
Daer med' soo gingh ick uyt met ernstelijck ghesicht,
Om mis'lijck niewers soo mijns-selfs voor-by te gaen,
Dan bleef ick som-wijl' staen,
Soo ick maer menschen sagh ghevoeght met 't aenghesicht,
Dan liep' ick dickmaels voor de Boeck-verkoopers kramen,
Mijn-selven (peysd' ick) moght wel nieuwe boecken koopen,
En als ick daer de hoopen
Van 't scherp-besinde volck wat vaster sagh versamen,
Soo scheurde ick 't ghedrangh met 't keurigh tusschen-vringhen,
Nu liep' ick hier en daer, waer ick wel meer ten thoon
Als ick moght met mijns-selfs, noch liefden-vry door-dringhen
Het treckende ghelonck, en 't lieffelijck bekoôren
Van 't maeghdelijck gheslacht', dat ons ons-selfs kan stelen
Door 't lieffelijck bevelen
| |
| |
En leven, en de doodt kan suyghen door ons' ooren.
Maer 't was al vruchteloos te soecken onder 't volck,
Want om sijn-selven haest te vinden, moet men vliên
Het dringhen van de liên,
En soecken uyt 't ghewoel der volck'ren dichte wolck:
Dus koos ick d'eensaemheydt, waer ick van verr' sagh komen
Een krijtend' Wichtjen, met een droevigh mensch verselt,
Dies hebb' ick my ghestelt
Aen 't hucken van een' muer, tot dat ick hadd' vernomen
Wat paer soo druckelijck tot my ghespoedet quam.
Met dat ick (eer ick noch mijn-selven kennen kond',
Als grouwelijck ghewondt,
En derelijck ghestelt) eerst Cupido vernam,
(Dat was 't voor-seyde kindt) beghonst ick seer te beven,
Want (peysd' ick) soo dit Kindt my quetset ofte schendt,
Soo moet ick nu ten endt,
Vermidts my nouwelijcks de doodt is over-bleven:
Maer soo ick vier en vlamm' van sijne fackel sagh
| |
| |
Ghedoodet en ghedempt, bestondt ick hem te vraghen,
Oft hy tot gheender plaghen
Mijn-selven hadd' ghesien: ach ! (riep hy) droeven dagh,
Hoe ! dert ghy hallef-mensch naer u ontstolen deel
Noch vraghen ? daer ghy hem soo druckigh voor u siet,
Die ghy gheen kenniss' biedt.
Met kenden ick mijn-selv', dus was ick t'samen heel,
En t'samen half, vermidts ick wel mijn-selven vondt,
Maer met dit vinden hadd' mijn ander-helft verloren,
Hadd' voor mijn-selv', waerom ick droef en druckigh stondt,
En voor den rouvv' een wijl' ontstemmigh: maer soo spraeck
En keuringh' t'samen my ded' naer de oorsaeck vraghen,
En t'samen boet bejaghen,
Sprack Cupido tot my: ick hadde by gheraeck
(Ghelijck ghy immers vveet) u-selv' een plaets' bereydt
In 't herte van u lief, vvaer in ghy hebt ghevveest
Seer vvijsselijck ontgheest,
| |
| |
Maer voor een' korten tijdt, dat door onstadigheydt;
Want soo met 't vvesten-licht maer flux een rijcker quant
Sijn smeeckende ghebedt voor u Goddinne storte,
('k En vveet niet vvat haer schorte)
Soo smeet s'ons t'samen uyt, en brack soo mijnen bandt.
Heeft onghestadigheydt (seyd' ick) dit quaedt ghevvrocht,
Soo blijv' ick onbevreest, de kors'le sinnen doen
Meest teghen hun vermoên.
Gaet ghy-liên maer met my, op dat s'ons vveder moght
Ontfanghen in ghenaed': daer med' nam ick in d'armen
Cupido, en mijn-selv' ded' ick beneven staen,
Dit bidden: sal een ziel' dees zielen niet ontfarmen,
(ô Lief) en sal een hert' tvvee herten doen vergaen,
Dit Godtjen en mijn-selv' tot in de doodt verjaghen,
En hoopen duysent plaghen
Op hun die 't minste u niet hebben mis-ghedaen ?
Daer med' soo loech sy, en het scheen dat all' 't verstooren
| |
| |
In liefde vvas her-hit, vermidts een soet ghesoen
En daer med' nam sy liefd' en mijn-selv' als te voôren.
|
|
Auteursrechtvrij