|
| |
[Ferondus...]
Ferondus seecker Poeyerken ghegeten hebbende, wiert voor een doode begraven: Ende door den Abt die sijn Vrouwe
bezichde, uyt den grave ghetrocken, ende int ghevanckenisse ghestelt, daermen
hem wijs maecte dat hy int Vagevier was: ende nae datmen hem weder hadde doen
verrijsen, dedemen hem het kint houden dat d'Abt aen sijn wijf ghetimmert
hadde. Om de doortraptheyt van sommighe geestelijcke te kennen te geven, ende
sommighe plompaerts van Mannen wacker te maken.
IN Toscanen was ende is noch een Abdije, in een gheweste gheleghen
dat weynigh ghefrequenteert wordt, inde welcke eenen Monnick vant selve tot Abt
verheven werdt, die in alle anderen saeken seer heyligh was, behalven int stuck
van Vrouwen: ende dat wist hy soo behendichlijcken aen te legghen, dat het niet
alleenlijck van niemanden niet vernomen, maer noch ooc niet gearchwaent en
worde. Nu ist gheschiedt dat een Rijck Lantman geheeten Ferondus, een Buerman
vande selve Abdije, een grof gesift mensche van Rogghen-deeghe, groote kennisse
metten voorseyde. Abt ghemaeckt heeft: Ende sulcken kennisse beviel den
Abt nieuwers om soo seer, als om de tijdt-cortinghe die hem somtijdts dese mans
malligheydt gaf. Ende in dees kennisse ende onderhandelinge wert de Abt
merckende dat Ferondus een uytnemende schoon Wijf hadde, op dewelcke hy soo
uytter maten seer verlieft wert, dat hy dach en nacht nieuwers anders op en
docht: Maer ziende dat Ferondus (hoewel hy in allen anderen dinghen geck ende
slecht was) nochtans erch ghenoech was in dese sijne Vrouwe te weten te
behaghen ende wel te bewaeren, was d'Abt schier desperaet, nochtans als een
schalck ende doortrapter, hiel hy Ferondus in sulcker voeghen gaende, dat hy
noch wel somtijts met sijn wijf inden Hof vande Abdye quam, om den tijdt te
corten, ende daer met haer coutende vande gelucksaligheydt des eeuwighen
levens, ende vande seer heylighe oeffeningen van veele mannen ende
Vrouwen, die eertijdts gheweest waeren, heeft hy haer gheschicktelijcken
| |
| |
onderhouden, in sulcker voeghen dat de Vrouwe eenen grooten lust
aengecomen is om haer tegens hem te biechten, soo dat sy aen Ferondus
verlof eyschte, het welcke haer ghegunt wert. Het wijf dan ghecomen zijnde om
haer tegens den Abt te biechten (met zijnen grooten ghenoegen) ende haer op
haer knien voor sijne voeten neder gheset hebbende, heeft sy, eer sy yet anders
seyde, aldus begonst: Mijn Heer, soo my god sulck eenen man als ick hebbe oft
wel gantsch geenen niet ghegheven en hadde: Het soude my mogelijck licht wesen
om met u heylighe onderwijsinghe den wech in te gaen daer ghy ons van
ghesproken hebt, die de menschen tot het eeuwige leven brengt: Dan ick
merckende wie Ferondus is met sijn malligheydt, mach my selven wel een Weduwe
heeten al ist sake dat ick ghehouwet ben: Overmits dat ick terwijlen dat hy
leeft gheenen anderen man hebben en mach, ende noch is hy (soo geck als ghy hem
ziet) sonder eenige oordake soo jalours van my, dat ick met hem niet leven en
can, dan in onghenuchte ende rampzaligheyt: uyt welcke redenen wil ick u, eer
ick tot eenighe andere biechte ghecomen can, ootmoedelijcken bidden, dat u
believe my hier op eenighen raedt te gheven, want soo ick hier mede niet en
beginne de oorsake van mijne goede wercken, het biechten ofte andere deucht die
ick doen conde, soude my luttel ghelden. Dese woorden hebben den Abt met groote
ghenoechte aen 't hert geketelt, ende hem docht wel dat hem de Fortuyne den
wech ghebaent hadde tot het gheene dat hy soo seer wenschte, soo dat hy sprack:
Ick geloove voorseker wel mijn dochter dattet een groot verdriet aen een
schoone teere Vrouwe is, (als ghy zijt) eenen mallen geck sonder herssenen noch
verstandt tot eenen man te hebben, dan noch gheloof ick dattet erger sy eenen
jaloursen te hebben: Daerom ghy so den eenen als den anderen hebbende, machmen
lichtelijcken u tribulatien afmeten, maer hier toe (om cort te maecken) en weet
ick gheenen anderen raedt als eenen, dat is: dat hy van dese jaloursheydt moest
gheholpen worden: ende de medecijne om hem te ghenesen, can ick wel ghenoch
toemaecken: Behalven dat ghy u sterck maken wilt vant ghene dat ick u segghen sal
secreet te houden. De Vrouwe seyde hem: Mijn vader hier aen en twijffelt niet:
Want ic liet my liever dooden, dan dat ick oyt het segghen soude dat ghy my
verboden hadt te segghen. Maer hoe soude dit connen toegaen? d'Abt antwoorde:
Soo wy hem weder ghesondt willen hebben, soo moet hy nootsaeckelijcken in't
Vagevyer gaen: Ende hoe can hy daer geraecken sprack het wijff, by sijnen
levenden lijve? hy moet sprack de Abt, sterven, ende alsoo sal hyer gaen, ende
als hy daer soo veel gheleden sal hebben, dat hy van zijn Jaloursheydt genesen
sal wesen, sullen wy met seker ghebeden God bidden dat hy hem wederom indit
leven brenghe, ende soo sal hy dat doen. Doen seyde de Vrouwe, moet ic
daerentusschen altoos weduwe blijven? Jae ghy voor eenen sekeren tijdt sprack
d'Abt, binnen den welcken ghy u wel wachten moet te hertrouwen, want Godt
soudet qualijck nemen: Ende als Ferondus weder quam, soo sout ghy by hem moeten
keeren: ende alsdan soude hy jalourser zijn als oyt. Doen sprack het wijf: nu
dan, dat hy maer van dese jaloursheyt geholpen worde, ende dattet my niet van
nooden en zy altoos in dese ghevanckenisse te blijven, so ben icker mede te
vreden, doeter in so ghy't verstaet. Ick sal't doen sprack d'Abt: Maer
| |
| |
wat loon sal ick hebben voor sulcken dienst? Mijn Vader sprack
het Wijf, t'ghene u believen sal, behalven dattet in mijn vermoghen stae: Dan
wat can sulcken Wijfken ghedoen als ick ben, dat ghenoechsaem waere voor eenen
sulcken heyligen man als gy zijt? aen de welcke d'Abt geantwoort heeft: Mijn
Liefste, ghy cunt soo veele ofte meer voor my doen, als ick voor u: om
dieswille dat ghy, even als ick my stelle om een dinghe voor u te doen dat tot
uwen troost ende welstandt wesen sal, alsoo oock meucht een dinghe voor my
doen, het welcke mijn leven ende welvaert alleen wesen sal: Doen seyde de
Vrouwe: Indien het soo is, ick ben daer mede te vreden. Soo sult ghy my dan
sprack d'Abt, u liefde mettet ghenoeghen van uwen persoone gunnen, omde welcke
ick gantschelijck brande ende my verteerende gae. De Vrouwe heel verslaghen,
heeft geantwoort: helaes mijn Vader wat is tgene dat ghy op my begeert? Ick
meende voorwaer dat ghy een oprecht heyligh waeret, ist betamelijck den
heylighen Mannen, dat sy de Vrouwen die by hunlieden om raet comen, van
dierghelijcke saecken aensoecken? Aen de welcke d'Abt gheseydt heeft: Mijn
Alderliefste, en verwondert u sulcks niet, want de Heyligheydt en neemt daerom
niet af, om datse inde Ziele haer woonstede heeft: Ende het ghene dat ic
begeere en is maer een lichamelijcke sonde, dan t'zy soo't zy, uwe aentreckende
schoonheyt heeft soo veel crachts, dat my de liefde ghedwongen heeft aldus te
doen: Ende wil u wel segghen dat ghy u selven wel meer beroemen meucht van u
schoonicheydt, als eenich ander Wijf, gemerckt datse den Heylighen Mannen
aenstaet, die ghewoon zijn de Hemelsche te aenschouwen: ende daer-en-boven al
ist so dat ick eenen Abt ben, so ben ick nochtans een mensche als een ander,
ende en ben noch niet te Oudt, ende my dunckt dat het gheene dat ick op u
begheere u niet en hoort te verdrieten te doen, om dieswille dat ick u
middelertijdt dat Ferondus int Vagevyer wesen sal, den selven troost gheven sal
die hy u soude moeten gheven: ende hier van en sal noyt niemandt gewaer worden:
een yeghelijck my voor sulck eenen houdende, als ghy my noch onlancks hielt:
Daerom en weyghert het gheluck niet dat u Godt toestiert. Daer isser ghenoegh
die wel wenschen souden om 'tgene dat ghy vercrijghen kunt, ende dat ghy oock
hebben sult so ghy als een wijse mijnen raet volgt: Want boven dit altsamen
heb ick noch sommige bagghen ende Juweelen, die ick gheensins verstae dat
yemandt anders toebehooren sullen als u: doet dan voor my mijn alderliefste 't
gheene dat ick soo geerne voor u doe, de Vrouwe het aensicht nedergheslaghen
hebbende en wist niet hoe zijt hem weygheren conde, ende hem sulcks toe te
staen en docht haer oock niet wel ghedaen. Waer door de Abt merckende datse
begonde ghehoor te gheven, ende niet met allen en antwoorde, wel ghedocht heeft
dat hyse ten halven bekeert hadde, ende niet met allen en antwoorde, wel
gedocht heeft dat hyse wel heel bekeert hadde, ende met veele andere woorden op
de eerste vervolghende, heeft hy haer int hooft ghepraet, eer dat hy afliet,
dat het niet qualijck ghedaen en was, soo dat sy heel beschaemdelijcken hem
gheseyt heeft, dat sy ghewillich was alles te doen wat hem wel gevallen mochte,
dan dat zijt niet doen en conde als Ferondus niet eerst in het Vaghevyer
ghestelt en waere. Tot de welcke d'Abt gheseydt heeft: Wy sullen maecken dat
hyer stracx gheraken | |
| |
sal, maeckt alleenlijc maer dat hy hier met
u den tijdt comt passeren. Daer na haer heymelijcken eenen rinck aenden vingher
ghedout hebbende, heeft hy verloff ghegheven om te gaen. De Vrouwe bly sijnde
vande schenckagie verhoopende noch meer te crijgen, als sy by haer speelnootjen
ghekeert was, heeft sy haer wonderlijcke dingen van des Abts heylicheydt
vertelt, ende is mette selve thuyswaerts gekeert. Niet vele dagen daer nae is
Ferondus binnen d'Abdye ghecomen, ende soo haest als hem d'Abt sach, docht hy
hem int Vagevyer te senden, met een poeyerken van wonderlicke crachten, dat hy
van uyt Oosten van eenen grooten Prince hadde, die verseeckerde datmen
tselve plach te ghebruycken totte vigely vant hooge gheberchte, alsmen daer
yemanden al slapende in sijnen Hemel wilde senden, oft van daer doen weder
keeren, het welck sonder eenighe schade in sulcker voeghen dede slapen den
gheenen die het innam, dat niemandt daer-en-tusschen dat sijn deucht ende
cracht werckende was, gheseydt soude hebben, dat de selve eenigh levendigh
ghevoelen in hem hadde gehadt. Weshalven d'Abt van dit poeyerken ghenomen
hebbende soo veele als genoegh was om yemanden drie dagen te doen slapen, heeft
hy 't selve in een glas met troublen Wijn vermenght, dat hy daer naer Ferondus
in zijn Camer te drincken gaf, sonder dat hy yewers van achterdencken
hadde: ende daer nae heeft hy hem door het Clooster wandelen gheleydt, alwaer
met een deel zijnder Monnincken zijnde, begonden sy met zijne ghewoonlijcke
malligheden den tijdt te verdrijven: het welcke niet langhe aen en liep hem en
viel (het poeyerken zijn werckinge doende) sulc eenen dollen slaep int hooft,
dat hy al staende in slaep ghevallen is, ende aldus slaepende viel hy ter
aerden, ware uyt den Abt hem seer ghetroubleert houdende van sulcken accident,
stracx cout water dede brengen datmen hem int aensicht spritste, met noch veele
andere dinghen, als oft hy hem van eenigen damp der Magen oft ander dinck dat
het ghevoelen benomen hadde, had wederom willen int leven ende gevoelen
brenghen. Dan de Abt met de Monnicken siende dat hy om al dit selve gheen
ghevoelen en kreegh, hebben sy den pols tastende, en geen cloppen vindende,
vastelijcken ghelooft dat hy doodt was. Weshalven dat zijn Vrouwe ende zijn
vrienden hebbende laten weten (dieder terstont ghecomen zijn) ende hem soo wat
henen beschreyt hebbende, heeft hem de Abt so gecleet als hy was, in een
steenen tombe laten legghen. Ende het Wijf is t'huyswaerts ghekeert met een
cleyn Soonken dat sy van haren man hadde, seggende dat sy van daer noyt niet
scheyden en wilde. Ende aldus met haer Soonken gebleven om de goederen
ende Rijckdommen vant huys te regieren. De Abt met eenen Boloensen
Monnick verselschapt, opten welcken hy hem grootelijcken betroude, die den
selven dach van Bolognien ghecomen was, by nacht opghestaen zijnde, hebben
onder hun-luyden Ferondum uyt het graf ghetrocken, ende in een duyster gat
ghebrocht daermen niet eenen steeck en sach. Het welcke ghemaeckt was gheweest
om de Monnicken die het verpeutterden in pace te setten. Ende daer
hebbense hem zijn cleederen uytghetrocken ende een Monnicx Cappe aengedaen,
daer nae hebbense hem op een bussel stroo neder geleyt, ende daer ghelaten
totter tijdt toe dat hy tot hem selven quame: Daer nae is d'Abt den
naevolghenden dach met een van zijn ander Monnicken by maniere van een
| |
| |
visitatie ten huyse vande Vrouwe ghegaen, die hy inden rouwe
gecleet ende heel ontstelt vant, ende wat tijdts ghetroost hebbende, heeft hy
haer soetelijck versocht haer belofte te houden. De Vrouwe haer vry siende,
sonder beletsel van Ferondus oft yemant anders, ende aen des Abts vinger eenen
anderen schoonen Rinck in d'ooghe hebbende, seyde dat sy heel bereydt was om
haer belofte te quijten, soo dat se tsamen eens werden, dat hy den
naervolghenden nacht daer mocht comen. Weshalven d'Abt, den nacht gecomen
zijnde, met Ferondus kleederen ghecleedt, ende met sijnen Monnick verselschapt,
derwaerts gecomen is, ende heeft tot smorghens toe by haer geslapen, eenen
overgrooten lust rapende, daer nae is hy inde Abdije ghekeert, ende
dickwils desen wech hergaende, als hy int gaen ofte keeren somtijdts ontmoet
wert, gheloofdemen dattet Ferondus was, die desen wech aldus bewandelde om sijn
penitentie te doen: ende daer nae seydemen daer wonder dinghen af int Dorp
onder de Huyslieden dat grove telpels zijn, ende van daer buyten. Jae het wert
oock dickwils aende Vrouwe gheseydt, die wel bet wist als sy-lieden, wat het
voor eenen geest was, ende dat hy hem selven ontwaeckt was, ende dat hy hem
selven daer bevont sonder te weten waer hy was, is de Boloense Monnick
int gevanckenisse ghetreden, ende met een vreesselijck stemme ende sekere
roeden inde vuyst, heeft hyer hem een quispelinghe af ghegheven. Ferondus al
crijtende ende schreeuwende, en dede anders niet dan dat hy vast vraechde: Waer
ben ick? Totten welcken de Monnick gheantwoort heeft: ghy zijt int Vagevier.
Hoe dus seyde Ferondus, ben ick dan doodt? Jae gy sprack de Monnick, waer door
Ferondus sy selven, zijn Wijf, ende sijnen Sone begonde te behuylen, wien de
Monnick een weynichsken daer nae te eten ende te drincken ghebrocht heeft, het
welcke Ferondus siende, heeft hy gheseydt: Ho ho, de dooden eten die oock? De
Monnick seyde: Jae, het gheene dat ick u brenghe is het selve dat u wijf die
ghy hadt, desen morghen inde Kercke gesonden heeft om Missen voor u Ziele te
segghen, ende Godt wilt dat het u hier soude voorghebrocht worden. Doen sprack
Ferondus: Godt gheve haer een goet Jaer: Ick hadse soo lief eer ick overleden
ben, dat ickse al den nacht in mijn armen hiel, ende en dede anders niet dan
haer te troetelen. Ende daer nae grooten honger hebbende, begon hy te
eten ende te drincken, ende den Wijn hem niet wel ghevallende, seyde hy: Godt
gheve haer een quaet Jaer datse den Paep vande wijn niet gesonden en heeft die
by den muer leyt, dan daer nae als hy gegeten ende ghedroncken hadde, vatten
hem de Monnick wederom, ende heeft hem met de selve roede noch eenen dappere
quispelinghe ghegheven. Totten welcken Ferondus sterck gheschreeut hebbende,
gheseyt heeft: Maer waerom doet ghy my dit doch? De Monnick antwoorde hem: Om
dattet ons Heere so bevolen heeft, ende wilt dat ghy tweemaels daeghs sulcken
verlichtinghe hebben sult, ende uyt wat redenen sprac Ferondus? om dieswil
seyde de Monnic, dat ghy jalours zijt gheweest, hebbende nochtans het beste
wijf ten houwelijck gehadt die int gantsche Landt is. Helaessen sprack Ferondus
gy segt de waerheydt, ende oock de soethertichste, sy was suyckerachtigher als
Candijs: Dan ic en wist niet dat ons Heere hem belghen soude als de Man Jalours
was: want ic en soudet noyt gheweest hebben. De Monnick seyde: | |
| |
Hier op moest ghy ghedocht hebben doen ghy in d'ander werelt waert: ende
soo het ghebeurt dat ghy daer oyt wederkeert, soo hebt altijdts het gheene voor
ooghen dat ick u nu doen, op dat ghy noyt meer jalours en zijt. Ferondus
antwoorde: Ho ho, keert hy daer oock oyt weder die eens doodt is gheweest? Jae
hy, de gheene die 't de Heere belieft, sprack de Monnick. Helaessen seyde
Ferondus, keer ick daer eens wederom, ick sal de beste Man vande Werelt zijn,
ick en salse noyt slaen noyt en sal ick haer qualijck toespreecken, behalven
vanden wijns wegen die sy my desen morghen ghesonden heeft: Oock en heeft zy my
gheen keersse ghesonden, soo dat ick int doncker heb moeten eten. Sy heeft
immers sprack de Monnick, dan sy zijn int misdoen verbrandt. Ho ho, sprack
Ferondus, ghy sult noch int leste eens de waerheyt spreecken, ende voorseker
soo ick eens wederkeere, ick sal haer laten doen al wat zy wilt: dan segt my
eens, wie zijt ghy die my dit al aendoet? de Monnic seyde: Ick ben insghelijcx
soo wel doodt als ghy, ende binnen Sardeignen ghebooren, ende om dieswille dat
ick eens mijns Meesters jaloursheydt mede sprack, dien ick diende, ben ick van
Godt met dit lijden ghestraft, dat ick u eten ende drincken moet brenghen, ende
afsmeeren als ick doe, totter tijdt toe dat ons Heere anders met u ende my
verzien sal hebben. Ferondus vraechde hem, en zijn wy maer ghy ende ick hier?
Ja sprack de Monnick by duysenden, dan ghy en kondt die niet zien oft hooren,
niet te meer als sy u. Ho ho, hoe verre zijn wy wel van ons Landt? de Monnick
antwoorde, veel duysent mijlen. Dat is verre ghenoech (sprack Ferondus) ende na
dat my dunckt soo moeten wy wel uyt de Wereldt wesen soo veel isser af. Nu in
sulcken ende dierghelijcken grillebrillen werdt Ferondus thien goede Maenden
onderhouden, gheduerende de welcke, de Abt menichmaels ghenoegh de jonghe Vrou
ginck viziteren: ende hadde met haer de beste daghen vande Weereldt: Dan soo
het ongheluck zijn wilde, zy wert zwaer, ende soo haest als sy sulcx ghewaer
werdt seyde zijt den Abt. Weshalven hun alle beyde goet ghedocht heeft sonder
langher daer op te droomen, dat Ferondus uyt het Vaghevier in dit leven moeste
keeren, ende datse haer wederom by hem voeghde, segghende dat sy van hem zwaer
ware: De Abt dede den naevolghenden nacht met een ghemaeckten stemme Ferondum
int ghevanckenisse toeroepen, ende hem segghen: Ferondus hebt goeden moet, want
het behaecht Godt dat ghy inde Wereldt wederom keert, daer ghy (als ghyer wesen
sult, eenen Sone by u Huysvrouwe hebben sult, die ghy Benedictus sult laeten
heeten, om dieswille dat hy u door de gebeden van uwen Heyligen Abt ende van u
Huysvrouwe, ende om Sinte Benedictus wille dese gratie doet[.] Ferondus dit
hoorende, was heel verblijt ende sprack: Ick bender seer wel mede te vreden,
Godt gheve ons Heere een goet jaer, ende aenden Abt, ende aen S. Benedictus,
ende aen mijn soet gesuyckert Wijveken. De Abt hem in den wijn diemen hem sant
vant voorschreven poeyerken hebbende doen geven, so veele als genoech was om
hem vier uren te doen slapen, hem sijn cleederen aenghetrocken hebbende, heeft
hy hem metten Monnick heymelijcken inde Tombe ghebrocht, daer hy inne begraven
was geweest, den naestvolghenden Morghenstont op't nijpen vanden daeghe quam
Ferondus weder tot zijn selven, ende sach door een | |
| |
gaetken inden
Tombe den dach, die hy in-thien Maenden niet ghesien en hadde. Waerom hem nu
voorstaende dat hy levendich was, begonde hy te roepen, laet my uyt, laet my
uyt; ende hy selver metten hoofde teghens het decxsel vande Tombe stootende,
dede soo vele dat hijt aent wijcken brengende, neder ter aerden worp, als de
Monnicken de Mettenen ghehoordt hadden, derwaerts liepen ende Ferondus stemme
bekenden, ende hem alree uyt den grave saghen, waer van sy al t'samen
verschrickt door de nieuwicheydt vande saecke, begonden te gaen loopen, ende
ginghen by den Abt, de welcke hem houdende als oft hy van den gebede opghestaen
hadde, sprack: Mijn Kinderen en zijt niet vervaert, neemt het Cruys ende het
Wywatervat, ende comt met my, wy sullen sien wat Godts moghentheydt ons
vertoonen wilt, ende aldus wert ghedaen. Ferondus heel bleeck zijnde als eener
die in langhen tijden den Hemel niet ghesien en hadde, sprongh uyt het Graf,
ende soo haest als hy den Abt sach, is hy op zijn knien voor hem neder
gevallen, segghende: Mijn Vader uwen ghebeden (alsoo my geopenbaert is
gheweest) met die van S. Benedictus, ende die van mijn Huysvrouwe, hebben my
uyt de smerte vant Vaghevier gheholpen, ende wederom int leven ghebrocht, waer
van ick Godt bidde dat hy u een goet jaer met eenen beteren Vastelavont gheven
wil heden op desen dach ende allen u leven lanck. d'Abt sprack: Godts
moghentheydt moet gelooft zijn. Gaet dan mijn Sone naedemael dat u Godt hier
wederomme ghesonden heeft, ende troost u Huysvrouwe, die doorgaens sint dat ghy
uyt desen leven ghescheyden waert in tranen gheweest is, ende zijt van nu
voortaen een dienaer des Heeren. Mijn Heere het is my oock soo gheseyt gheweest
sprack Ferondus, laeter my mee begaen, soo haest als ickse sien sal, sal ickse
smoddermuylen van weghen het groote goet dat ic haer wensche. De Abt met zijn
Monnicken gebleven zijnde, geliet hem als oft hy hier een groote
verwonderinghe van ghehadt hadde, ende dede daer over heel devotelijcken den
miserere singhen. Ferondus is in zijn Dorp ghekeert, daer alle de Wereldt die
hem sach voor hem wech liep alsmen ghewoon is te doen wanneer men eenighe
schrickelijcke dinghen siet: dan hy de selve by haer namen roepende, versekerde
haer dat hy van daer doodt opghestaen was. Sijn Vrouwe hadde insghelijcks eenen
schroom van hem. Dan nae het ghepeupel wat tijdts hen selven by hem verstout
hadde, soo hebbense hem van veelderley saecken ondersocht ende
bevraecht, ende hy als oft hy wijser ghekeert waere, antwoorde hun al t'samen
ende verhaelde haer veele dinghen van haerder vrienden zielen: ende dichte by
zijn selven de fraeyste fabulen vande Werelt, van 't gene dat men int Vaghevyer
al dede, ende vertelde aen al het volck de openbaringhe hem door den Enghel
Gabriel ghedaen, eer hy verresen was. Waer door hy in zijn huys by zijn Wijf
ende int volle besidt zijnder goederen weder ghekeert is, die hy met kinde (soo
hy meende) ghemaeckt heeft, ende het is by raecke gheschiedt dat hy ter rechter
rijdt voorts quam, nae der gecken Prognosticatie, die meynen dat een Vrouwe
juyst neghen Maenden draghen moet. Sy baerde daer nae eenen Sone die Benedictus
Ferondi gheheeten wert. Ferondus wedercomste met de woorden die hy sprack
(yegelijck een bycans gheloovende dat hy verresen was) hebben de vermaertheyt
van des Abts | |
| |
heylicheyt grootelijcken vermeerdert: ende Ferondus
die om zijn Jaloursheydt dapper afghesmeert was gheweest, als vande selve
ghenesen, volghende de belofte die den Abt aen zijn Huysvrouwe ghedaen hadde,
en was van doen voortaen niet meer jalours, waer van sy wel te vreden,
eerbaerlijcken nae haer ghewoonte voorts met hem gheleeft heeft, in sulcker
voeghen als sy maer conde, seer gheerne by den Heylinghen Abt keerde, diese in
haeren grootsten noodt soo sorchvuldelijcken ende mildelijcken altijdts
byghestaen hadde.
|
|
Auteursrechtvrij