Koning Adam

[p. 26]

VII

Het vreemde leven in Eva bleef Adam verontrusten.

Wanneer zij te rusten lag, het gouden hoofd in de buiging van haren arm, het rijke lichaam zwaar-welig uitgezakt over de malsche dij, bespiedde hij achterlistig de ademing van het komende daarbinnen.

Hoe had hij zich verheugd in het jeugdig gedierte, dat allewege de weiden en wouden vulde, dat leefde in myriadentallen, wolken van larven in lucht en water, en hoe vol vreugde, had hij met Eva, zijn liefste, de teekenen harer vruchtbaarheid bespied! Dankbaarheid blonk in hare oogen, zij wijdde hem haar eerstgedragen vrucht als een dankoffer aan zijn kracht, zijn goedheid, zijn bescherming.

Was iets in haar anders geworden? Zie, nog gaf zij in het vertrouwen harer liefde gul zich over aan zijn hoede, haar onschuld voedde geen vrees, en straks wanneer zij ontwaakte, zou hem een glimlach loonen en een kus. Hoe vertrouwelijk ging zij aan zijn hand zich vertreden langs de gaarden, die berstten van ooft. Haar broosheid zocht zijn steun; haar arm, wanneer de zwaarte haar spoedig vermoeide, leunde op zijn arm. Kleiner dan hij, een hoofd wel, kon zij in een verliefde begeerte naar zijn overwicht, nederig wegkrimpen aan zijn schouder, ziende uit haar schamele liefdesbegeerte naar zijn oogen omhoog, biddend om zijn kracht, zijn meesterschap!

Toch, het moederschap had haar leven anders gericht. Dragende bodem, wist zij zich onderdanig

[p. 27]

aan de vrucht, waarvan zwollen hare borsten, waarnaar keerde zich haar volgroeiend wezen, van een wijsheid zwanger, naar het geheim waarvan Adam in armzalige afgunst hunkerde.

Dit andere, dit levende wezen in haar, stond op zijn weg. Hij haatte 't, en wanneer hij het trappelen zag om ruimte, om leven, vreesde hij 't met een somberen angst. Hij zag naar de dieren die jongen hadden, het wijfje op het nest of zoogende, moederzalig gezwollen, de mannetjes in hun lachelijke overbodigheid aanlummelend met voedsel, pluim en dekking, die overal te grijp lagen, grimmig een houding zoekend in hunne waakzaamheid om vrouw en kind, tegenover een vijand die nergens bestond.

Eva, ontwakend, richtte zich omhoog, haar hand streelde zijn wolkend voorhoofd. Welk verdriet, welke zorg vertroebelde haars meesters dagen?

Maar hij wilde niet beklaagd zijn, hij duwde haar troost terug, stond op en ging heen om in eenzaamheid zijn rust te hervinden. Richtingloos doolde hij in de jonge natuur, gehinderd door overal gekwetter en gekweel, en het was of een snoer hem aan Eva vastbond, dat trok en knelde naarmate hij verder ging. Koppig volhardend bezwierf hij de beemden en bosschen, hij plukte vruchten, denkend: ‘voor Eva’ en wierp ze in schaamte weder weg, hij scheerde met driftige hand de bloemen, die streelden langs zijn beenen, ze verwrijvend tot vieze, vochtige slierten, hij joeg naar de vogels en had schik in hun schrik.

Toen merkte hij, in een kring ging hij om, Eva was in het midden van zijn weg, als in zijn gepeinzen. Op een aardrug in het struweel zette hij zich neer, mokkende in zijn grim.

Met vruchten beladen, schooner dan zij ooit

[p. 28]

er hadden aanschouwd, keerde hij bij Eva terug. Hij scheen zijn evenwicht te hebben herwonnen, en, wijs, vroeg zij hem niet. Zij sprak ook niet van de goudene hoop die in vervulling ging, het kindje van hen beiden, dat nu toch spoedig komen zou, het leefde immers reeds, zij meende 't te hooren kloppen. Met heel haar lichaam voelde zij zich rijk, gezwollen als een vrucht van zwaren barensdrang, met een blijde teederheid vervuld, die het wezentje dat ging komen zou koesteren en verkwikken.

Soms, in een gouden droom, peinsde zij naar haar eigen kindsheid terug, en hoe zij zich vond, een bloem, in den overvloed der paradijzen. In weelden en weligheid was zij wèl gebed, doch vreemd, zij vond in dit geheugen geen moederzorg, geen warmte van koesterende handen, geen geluksstraal uit een zoete borst, gelijk zij haar kindje eenmaal bieden zou.

Hoe wonderlijk was dat!

Zij durfde het ook aan Adam niet vragen, die scheen op het kindje boos, of verdrietig wijl zij eraan dacht. Mocht zij dit niet? Kon hij, haar lief, aan anders iets denken?

Verteederd, droeg zij zich en haar kindje aan hem op. Alles zou veranderen en weder goed zijn, wanneer het eenmaal er was.

Het kindje......

Zij lachte haar wijzen, alwijzen glimlach. Het kindje schopte om ruimte in haar buik, en in een schrik ontdekte zij hoe zij van Adam afgezonderd stond, één met haar kindje als een appel met zijn pit.

De nacht floerste, zij huiverde en vroeg om een schuilplaats. Langzaam ging Adam haar voor. Toen zij in 't leger gekomen waren, knelde hij haar

[p. 29]

in zijn armen, bronstig als den eersten dag van hun liefde.

Zij weerde zich niet.

En lang, met opene oogen, lag zij uit te zien in het raadsel, hoe zij gade van haar man en moeder van haar kindje ineenen kon zijn.