Davids Psalmen, Gedicht, aen d’eene zijde, door Petrum Dathenum; aen d’ander zijde, door J. De Brune

Den Cxxxvij. Psalm.

1   ALs wy aen dat water tot Babel klachtigh
Saten en weenden, wesende gedachtigh
Vwes, O Zyon, huys des Heeren reyn:
Daer hebben wy met veel klagens gemeyn
Onse Harpen, benauwt met herten bangen,
Aen den groenen Wilgen-boomen gehangen.

2   Daer hebben sy, die ons hielden gevangen,
In spot begeert te hooren ons Lof-sangen,
End’ spraken: singht ons van Sion een Liet.
Wy seyden: hoe souden wy, met verdriet
Beladen zijnd’, ende met smaet end’ schanden,
Godts lof konnen singen in vreemde landen?

3   Doch soo ick u, Ierusalem, gepresen,
Vergete, soo moet mijn rechter-handt wesen

[p. 477]

[De Brune]

Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.

⁺ 22   Iae hy gaf het tot een erf,
Zijnen dienaer Israël.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.

⁺ 23   Die, in onze ned’righeid,
Ons gedachtigh is geweest.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.

⁺ 24   Ende hy heeft ons met kracht
Onze weerpartyen ontruckt:
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.

⁺ 25   Hy die allen vleesche gheeft,
Spijze tot haer onderhoud.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.

⁺ 26   Dancket ende lovet hem,
Die een God des hemels is.
Want zijn goedertierenheid
Is tot in der eeuwigheid.

+ 22

+ 23

+ 24

+ 25

+ 26