Nieuwe wyn in oude le'erzacken

Zeden. Manieren.

GHelijk den aerd is van het land, / Zoo zijn de lieden van verstand.

Iders zeden en manieren, / Tot een zeker staet hem stieren.

Zeden, die zijn aengheboren, / Werden niet zeer licht verloren.

Zulcke reden, Zulcke Zeden.

[p. 272]

De reden is een teecken wis, / Hoe dat van aerd een yder is.

Men magh wel kennen vriends ghebreken, / Maer met gheen haet daer oyt van spreken.

De reden en de spraeck wijst an, / Wat dat elck is, en wat hy kan.

Men kent den ezel by zijn ooren; / De dvvaes is by zijn spraeck te hooren.

Uyt de spraeck, en uyt de reden, / Kan-men kennen yemants zeden.

Vrienden wijzen machmen vveten, / Maer die niet met haet af-meten.

Daer can niet komen uyt een zack, / Als dat te voor daer inne stack.

Een yders reden openbaert, / Hoe dat van binnen is zijn aerd.

Den zot die kentmen uyt zijn woord, / De pot wert by de klanck ghehoort.

Vervvijfde mans, vervvijfde reden.

De wolf zal sterven in zijn huyd, / Zoo m'hem niet levend' snijt daer uyt.

. . . . een ouden hond, / Bijt, met ghevveld, een diepe vvond.

De wolf, die d'hoenders eet en bijt, / Die is gheworden een hermijt.

De zeden van een man die spreeckt, / Die leeren meer, als dat hy preect.