't Bolleken

[p. 225]

XXV.

Van lieverlede kwam hij heelemaal niet meer uit, en in 't dorp begonnen zich vreemde geruchten te verspreiden.

‘Meneer Vitàl drijnkt hem ziendelijngen deud in den dzjenuiver!’ vertelden de menschen.

De oude schoolmeesteres had hem op een middag alleen in zijn kamer vinden zitten, terwijl Eleken even naar de Groene Linde was, met de flesch naast zich, zóó stom- en stomdronken, dat hij haar niet eens herkend had en bijna van zijn stoel gevallen was toen hij op wou staan. De schoolmeesteres was er van geschrokken, zóó ellendig slecht als hij er dien dag uitzag en aan half het dorp had zij de nare tijding meegedeeld, dat meneer Vitàl het al heel spoedig moest ‘herpakken’ of dat het met hem uit was.

‘L'alcóóól et Flavìe!’ grinnikte dokter Van der Muijt, toen Sietje uit d'Ope van Vrede hem nog dienzelfden avond het akelig nieuws mededeelde.

‘'t Bolleken,’ spotte De Reu. En ook die andere heeren lachten nog eens om de vroegere kwaal

[p. 226]

van Nonkelken, die nu op zijn neef scheen te zijn overgegaan.

‘Hij es te vroeg aan den dzjenuiver begonnen; jonge meinschen keunen doar slechter tegen as d'ouwe,’ meende de dokter. ‘Joa moar, en nou peist hij dat hij hem zelve, zonder docteur, kan genezen mee da flasselken en da tubeken woar dat hij zijn woater in onderzoekt, haha! Hoe es 't toch meugelijk van zeu dom te zijn veur ne jongen die zijn studies gedoan hèt!’

Die andere heeren zwegen, want het verwijt trof ook hen, van ter zijde. Ook zij gebruikten immers als gezondheids-barometer het fleschje en het tubetje van den apotheker, liever dan de medicijnen en de voorschriften des dokters. En de dokter wist het wel, maar zij durfden 't niet bekennen, omdat hij er zoo boos om was.

‘As 't woar es 't gien dat er verteld wordt en as hij op die maniere veurtgoat 'n zal 't hij gien zes moanden mier uithouên,’ voorspelde de dokter. En hoofdschuddend besloot hij, nog eens op zijn vroeger stokpaardje:

‘'t Es spijtig, 't es toch spijtig! 'T 'n es giene kwoa jongen, moar mee zijnen dwoazen treiw hèt hij hem onmeugelijk gemoakt. Il aurait mieux fait d'épouser mademoiselle de Saint-Valéry, au lieu de se brouiller avec le baron. Op die manier ha alles goe geweest.’

‘A propos, 't schijnt da ze goat treiwen!’ zei De Reu.

[p. 227]

‘Zeu!’ riep de dokter verwonderd. ‘Mee wiene?’

‘'k Hè heuren zeggen mee nen baron uit de Woale-pays.’

Sietje, die aan haar naaimachine zat, hield even op met werken en mengde zich in 't gesprek:

‘'T 'n zoe mij nie verwonderen. De koetsier van 't barontsjen es hier passeerde weeke drei kiers veurbij gereên mee ne jonge hiere die 'k nog noeit gezien 'n hà.’

‘Joa moar, 't es zeker, heul zeker,’ beweerde De Reu; ‘'k weet 't van de klerk van de notoaris van Amertijnghe, die 't huwelijkskontrakt gemoakt hèt.’

‘Wel zeu, wel zeu, wel zeu! en da 'k doar nog nie van g'heurd 'n hè!’ herhaalde de dokter verwonderd en eenigszins teleurgesteld.

Een van die heeren, de postmeester, kwam binnen.

‘Hèt-e gij doar iets van g'heurd, postmiester, da mademoiselle de Saint-Valéry zoe treiwen mee nen baron uit de Woale-pays?’ vroeg dokter Van der Muijt.

De postmeester glimlachte geheimzinnig.

‘'k Moe zwijgen, hè? Secret professionnel!’

‘Joa moar, ge keunt ons toch wel zeggen of er altemets brieven uit die streeke komen aan 't adres van de jonkvreiwe,’ meende de dokter.

‘Moar doarmee 'n weten we nog nie wat dat er in stoat, hè?’ glimlachte opnieuw de postmeester, met een oolijk geknipoog, of hij tòch wel heel veel meer wist dan hij zeggen wou.

[p. 228]

Daarmee wisten die heeren ook trouwens genoeg. De ziekte van meneer Vitàl was er heelemaal door vergeten en met hartstochtelijke belangstelling bespraken zij nu deze nieuwe, groote, komende gebeurtenis.

‘Cré nom! en da menier Vitàl die scheune kanse verkeken hèt!’ zei enkel nog, met een hoofdschudding, de dokter.