Verzameld werk. Deel 2

[p. 540]

XIV

Eerst tegen het einde van de herfst brachten de Reinhardts op het Landjuweel hun contrabezoek: meneer, mevrouw, Georges en Elsa. Zij gingen wandelen rond het park in gouden najaarspracht, gebruikten thee in de veranda, de omgang was beleefd en vormelijk-correct, doch daarbij bleef het ook: 't gevoel van nauwere vriendschap en intimiteit kon zich zijn weg niet banen. Odon, die op zijn kamer zat, en eerst weigerde zich bij de bezoekers te vertonen, kwam eindelijk beneden; en, na een kort, niet vlottend gesprek met Georges, bleef hij zwijgend op zijn stoel zitten, alleen in stilte nog notitie van de mooie Elsa nemend. Voortdurend nam hij haar op, terwijl ze naar de anderen luisterde of met hen in gesprek was; hij scheen haar met een soort halsstarrigheid te ontleden en te bestuderen, maar zodra zij, onder zijn voelende, peilende blikken, het hoofd naar hem toe wendde en met haar zachte, vriendelijke glimlach naar hem opkeek, keerde hij zijn gluiperige ogen van haar af en staarde elders, tot zij weer met de anderen bezig was, en hij haar nogmaals van terzij aandachtig op kon nemen. Eindelijk vertrokken zij, met vage, niet gemeende beloften van elkaar weldra terug te zullen zien; en mevrouw Dudemaine voelde nog schrijnender dan bij het eerste bezoek, al het ijdele van de in haar moederziel gestreelde toekomsthoop.

Nu was het haast november en moest er eindelijk een beslissing komen of Odon, ja dan neen, de colleges in de universiteit zou volgen.

In tegenwoordigheid van de leermeesters werd hij vóór zijn ouders geroepen.

- Neen, verklaarde hij van meet af aan en categorisch, met een nijdige gluipblik. - Neen, ik voel me niet voorbereid.

[p. 541]

Mevrouw Dudemaine stond angstig, met in elkaar gewrongen handen, naar haar man te kijken. De leermeesters zwegen, gegeneerd.

- Wat bèn je dan eindelijk van plan? Je denkt toch niet zo heel je leven te verboemelen! vroeg meneer nogal bars.

- Ik ben niet klaar, ik voel me niet zo goed, de laatste tijd, zei Odon.

Een smekende uitdrukking kwam op mevrouws gelaat. Zij wilde iets in 't midden brengen, doch meneer viel haar in de rede, weer tot Odon gewend:

- Wanneer denk je dan eindelijk klaar te komen? Ik weet het best: je bent lui geweest de laatste tijd, en ik wou je althans een vaste en uiterste termijn horen bepalen.

- Tegen Pasen dan, misschien... antwoordde Odon na een aarzeling en met onverholen, nijdig-misnoegde tegenzin.

- Tegen Pasen vást! besloot meneer, met sterk-besliste nadruk. En streng keek hij de jongen aan.

Deze zei niets meer. Opnieuw had hij het pleit over de zwakheid van zijn ouders gewonnen en langzaam droop hij af, met bouderend hangende lip, als voelde hij zich niettemin diep verongelijkt. Bezorgd liep mevrouw hem na, om hem te troosten. De leermeesters, door 't bijwonen van de familiescène niet op hun gemak, volgden schoorvoetend, met hoge schouders, als vage schuldigen, meneer naar zijn studeervertrek, om een sigaar te roken...