Verzameld werk. Deel 3

[p. 229]

XIV

Meneer De Beule wist het! Hij wist het van Zulma en Poeteken; en hij wist het van zijn zoon en Siednie!

Het waren ontzettende taferelen geweest in huis. Met ‘de Witte’ en Poeteken had meneer De Beule korte metten gemaakt: ofwel trouwen, ofwel direct uit de fabriek weggezonden! Meneer De Beule zou het ook maar geen ogenblik dulden, dat zijn fabriek, zowel op zedelijk als commercieel gebied, een slechte naam kreeg. Sefietje werd naar het ‘stampkot’ gestuurd, met verzoek of Poeteken onmiddellijk in huis wilde komen; en daar stond hij, zoals hij van zijn werk kwam, vet-glimmend in zijn vuile kleren, vóór madam De Beule, die hem met een bezorgd en verdrietig gezicht in het klein spreekkamertje ontving.

Het geval was reeds meer voorgekomen in de fabriek; en telkens had madam De Beule van haar man de strenge opdracht gekregen, het zaakje op te knappen. Niet dat hij zelf het niet aandurfde, maar hij werd al dadelijk te driftig, beweerde hij en zou de delinquent bij 't eerste woord dat hem niet beviel, op straat schoppen.

- Moar Poeteken, jongen, wa peist-e gij toch van zukken dijngen te doen! verweet hem zacht de goedige madam De Beule.

- Ha joa, wa peist ne meins as 't zueverre komt! antwoordde Poeteken onnozel.

- Ge wist gij toch wel dat da slecht moest eindigen, voer madam De Beule voort.

Poeteken, niet rechtstreeks ondervraagd, gaf ook geen antwoord.

- Moar hoe es da toch gekomen, Poeteken? Woar es dat toch gebeurd? drong madam De Beule aan.

- Op de zolder as ze 't bedde veur de peirdeknechts ging

[p. 230]

opmoaken, bekende Poeteken.

Madam De Beule schudde 't hoofd en deed alsof zij diep geconsterneerd was.

- O! menier es toch zúe kwoad!... zúe kwoad! herhaalde zij met een soort schrik.

Poeteken dacht, dat hij waarschijnlijk ook wel kwaad was over het geval met meneer Triphon en Siednie, doch hield die opmerking voor zich. Hij keek madam De Beule ondervragend aan, als om op haar gezicht te lezen wat zij verdervan hem wilde.

Madam De Beule zei het hem: met Zulma trouwen of beiden de fabriek verlaten!

Poeteken kreeg tranen in zijn ogen.

- Ik wille wel, medám, moar mijn moeder 'n wil niet. Ze zegt dat we van honger zoen creveren, antwoordde hij gedrukt en onderdanig.

- Ou moeder móe willen! zei madam De Beule zeer beslist. - Zeg gij aan ou moeder, Poeteken, dat ik het gezeid hè; en kom mij morgen heur antwoorde brijngen.

- 't Es het goed, medám, antwoordde Poeteken; en bedremmeld verliet hij het kamertje.

Hij liep op zijn sokken; hij vond zijn klompen op de mat bij de glazen tuindeur en schoof die weer aan. Hij bekeek zich even in de ruit die spiegelde en zag zich daarin helemaal vetglimmend, alsof hij zelf van glas of groene zeep was. Door de kale wintertuin spoedde hij zich naar de fabriek terug.