Verzameld werk. Deel 3

[p. 231]

XV

Met meneer Triphon en Siednie had het andere proporties aangenomen.

Meneer De Beule, aan het toppunt van woede, was begonnen met zijn vrouw de scherpste en de heftigste verwijten naar het hoofd te slingeren. Het was een der onlogische eigenaardigheden van meneer De Beule, dat hij zijn vrouw verantwoordelijk stelde telkens als er met meneer Triphon iets misliep. - 't Is allemoal ou schuld! riep hij. - Hoadt g'hem anders opgevoed ge zoedt hem anders hên!

Madam De Beule brak in tranen uit.

- Hoe kan ik dat toch helpen! jammerde zij.

Ja, dat wist meneer De Beule ook niet. En omdat hij daar geen redelijk antwoord op kon vinden, ontvlamde hij in nog heftiger en scherper woede, en schreeuwde:

- Hij moe hier wig, die sloeber, die smeirlap, of 'k zal hem de kop insloan! 'k 'n Kan hem in mijn uegen nie mier zien! Madam De Beule slaakte een wanhoopskreet.

- O!'n doet dat toch niet! Wa zoen de meinschen zeggen! smeekte zij.

Deze woorden kalmeerden meneer De Beule dadelijk. Niets waar hij angstiger voor was dan voor wat de mensen zouden zeggen. Om opspraak te vermijden had hij onvoorwaardelijk geëist dat Poeteken en Zulma, als ze op de fabriek wilden blijven, met elkaar moesten trouwen; en insgelijks om opspraak van de wereld te voorkomen besloot hij nu, in kalmer overleg met zijn vrouw, niet dat meneer Triphon met Sidonie zou trouwen, maar dat Sidonie, zo spoedig mogelijk, met de stille trom, uit de fabriek moest verwijderd worden. Opnieuw werd Sefietje nu naar 't ‘vreiwevolkskot’ gestuurd; en, toen het avond geworden was, zodat niemand haar kon zien komen, werd Siednie door madam De Beule in het spreek-

[p. 232]

kamertje ontvangen.

Madam De Beule zag er zeer ernstig en zeer streng uit.

- Sidonie, begon ze koel, - w'hên doar huel irge klachten over ou vernomen.

Het mooie meisje, halfdood van schaamte, sloeg met blakende wangen de ogen neer en wist niet wat te antwoorden.

- Ge verstoa wel, ne-woar, Sidonie, voer madam De Beule op dezelfde toon voort, - da w'ou nou onmeugelijk langer op de fabrieke keunen houen.

Het meisje barstte in hete tranen uit. Haar schouders schokten op en neer.

- Hoe es 't toch meugelijk, Sidonie, da ge zukken dijngen gedoan hèt! Ge koest toch wel peizen dat er noeit 'n huwelijk 'n kon van komen! Woarom 'n zij-je toch bij ou soorte nie gebleven?

Siednie snikte, snikte, zonder iets te kunnen antwoorden.

- Ge zil van morgen af moeten thuis blijven, Sidonie, besloot madam De Beule. - Moar we zillen toch veur ou zorgen. Zie, doar es al iets om te beginnen.

En madam De Beule stopte Sidonie een bankbriefje van twintig frank in de hand.

- Merci, medám, snikte Sidonie dof en gelaten en keerde zich om naar de deur.

- Sidonie... fluisterde madam De Beule het meisje nog na, - ge 'n zil menier Triphon toch nie lastig vallen, e-woar? Hem nie aanspreken op stroate as g'hem tegen komt... of iets van dien oard?

Zwijgend schudde Siednie het bedroefde hoofd.

- Kijk, ge'n moet al de fabrieke nie rond; ge keunt langs hier wig goan, zei madam De Beule, en bracht het meisje naar de voordeur.

- Goen oavend, medám, zei Siednie stil.

- Goen oavend, Siednie, antwoordde madam De Beule, nadat zij angstig in de donkere straat gekeken had of niemand langskwam.

In de duisternis galmden even haar lichte klompjes over de harde keien. Meneer De Beule, die zich tijdens het gesprek in zijn kantoor had opgehouden, kwam in de gang en vroeg angstig fluisterend aan zijn vrouw hoe of het afgelopen was.