- Da es nou gelijk, zei Pierken, ietwat ongeduldig wordend. - Es meniere thuis?
- Ha 'k zal ne kier goan kijken, antwoordde Sefietje.
Zij haastte zich weg.
- Es 't mij da ge moet hên? klonk eensklaps een harde stem achter het wachtend drietal. En, omkijkend, zagen zij meneer De Beule, die uit zijn tuin kwam, vóór zich staan.
Zij schrikten even van de onverwachte ontmoeting op. Doch Pierken, dadelijk zich herstellend:
- Joa, meniere, we zoen ou geiren ne kier spreken.
- Woarveuren dátte? vroeg hij achterdochtig, zo ongeveer gelijk Sefietje.
- 'k Zal 't ou zeggen. Keunen w'ou binnenhuis 'n menuutsjen alliene spreken, meniere? vroeg Pierken.
- Ge keunt het mij hier uek wel zeggen, meende meneer De Beule.
- Da goa zue moeielijk, meniere, aarzelde Pierken, teleurgesteld.
Meneer De Beule werd plotseling nijdig.
- Ge'n goat mij toch zeker de wet nie stellen op mijn eigen hof! viel hij ruw uit.
- Doar 'n es hier gien kwestie van wet te stellen; 't es om ne kier serieus mee mallekoar te spreken, zei Pierken, zich beheersend.
- 'k 'n Hè ik mee ulder niet te spreken! riep meneer De Beule, eensklaps vuurrood en uit de hoogte.
- Hawèl, meniere, antwoordde Pierken, ook eindelijk zijn geduld verliezend, - hèt-e gij mee ons niet te spreken, w'hên wij mee ou te spreken. We komen ou vroagen, in noame van al de wirkmeinschen van de fabrieke, of ge 't akkoord zijt om onz' wirkuren van twoalf op tiene per dag te brengen en onz' daghure te verhuegen mee vijftig centimen doags veur de mannen en vijfentwintig centimen veur de vreiwen!
En onbeschroomd staarde Pierken zijn meester in de ogen aan.
Meneer De Beule keek even zoekend rechts en links om zich heen, als zocht hij een of ander voorwerp waarmee hij 't vermetel drietal zou de kop inslaan. Hij vond niets, maar, weer opkijkend, viel zijn verwoede blik op zijn vrouw en zijn zoon
Auteursrechtelijk beschermd