zou vragen. Ook Natsen zelf had zich daar blijkbaar aan verwacht en beklaagde zich soms bitter bij Uleken, dat Broospèr haar plotseling verlaten had om naar Eemlie van de Weghe toe te gaan.
Uleken antwoordde daar eerst weinig op. Zou ze 't aan Natsen zeggen, wat hij ook met haar geprobeerd had? Misschien toch wel; 't kon haar vriendin een troost zijn. En eens, op een zondagnamiddag, dat ze samen naar het dorp toe gingen, en dat Natsen daar alweer over begon, vertelde ze 't haar. Met ronde ogen van verbazing keek Natsen Uleken aan. Haar vriendelijk gezicht met rosse sproetjes kreeg eensklaps een vurige kleur.
- O! die sloeber! Die sloeber! zei ze dof. Maar plots daarop, zonder enige overgang:
- Ule, es da woar, da menier Santiel, van 't kastiel, ou uek ne kier totten gegeên hee op nen oavend, langs de wig?
Nu was 't de beurt van Uleken om een plotse vuurkleur te krijgen. Zij schrok zó geweldig van Natsens onverwachte woorden, dat zij meteen palstil bleef staan, als versteend en ademloos.
- Wie zegt er dat? kreet ze.
Natsen lachte:
- Ge 'n moet doar azue nie van verschieten. Dat 'n es zuedoanig irg toch niet!
Uleken stond op 't punt te schreien.
- Wie heet er ou da gezeid? Hoe wete gij dátte? Hên de meinschen doarover geklapt? zuchtte zij.
- Och, zei Natsen, - da es al zueveel joar geleên en 'k 'n hè d'r ou noeit wille van spreken.
- Joa moar, zeg het mij toch! smeekte Uleken.
- Hawèl, zei Natsen, - 'k zal 't ou zeggen. Wete nog wel? 't Begost donker te worden en ge woart dicht bij ons hof as menier Santiel ou tegenkwam? Hawèl, Pierken, onze koewachter, stond achter d'hoage en al deur de bloaren heet hij gezien da menier Santiel ou in zijn oarms pakte en ou totten gaf!
- En hij es dat direct in huis komen zeggen? weeklaagde Uleken.
- Joa hij!
Auteursrechtelijk beschermd