Verzameld werk. Deel 3

[p. 580]

XL

Eulalietje was in het klooster te Bavel ingelijfd en elke zondagochtend trok Allewies naar dat dorp om haar in de hoogmis te zien. Dat was telkens ruim vier uur lopen heen en weer, maar daar zag hij niet in het minst tegen op. Zijn ouders wisten niet eens, dat hij daarheen trok; hij rende een goed deel van de lange weg en tegen twaalf uur was hij al weer op het gehucht terug. Af en toe vroeg wel zijn vader of zijn moeder: - Woar hedde gij toch huel den uchtijnk gezeten, jongen? Maar als hij op gewone toon geantwoord had: - Mee de jongens gespeeld, achter de messe, drongen zij meestal niet verder aan.

- Ge 'n hèt toch gien messe gedoken, deugniet? vorste moeder soms nog na. Maar toen kon hij met de volste waarheid en oprechtheid getuigen, dat hij wel degelijk ter misse was geweest en werd dan ook niet verder daarover geplaagd.

Aldus verliep de herfst en een deel van de winter. Tegen Nieuwjaar kwam Eulalietje bij Uleken voor de vakantiedagen thuis. Dat was een hele gebeurtenis! Maar ondertussen was er iets nieuws in Ulekens leven gekomen. De oude boer Verschelde - Natsens vader - was in 't najaar gestorven; en toen Eulalietje thuiskwam, vond zij daar niet alleen tante Uleken, maar ook Natsen, die aan de beslommeringen van het boerenbedrijf vaarwel had gezegd en bij haar vriendin haar intrek had genomen.

Eulalietje wist zelf niet waarom;, maar zij had liever tante Uleken met knecht en meid alleen gevonden, zoals vroeger. Zij begreep zeer goed, dat het voor de twee, zo met de dag wat ouder wordende vrijsters gezelliger was, gelijk zij thans naast en met elkander leefden; maar dat was toch een vreemde in huis voor Eulalietje en zij vreesde vagelijk, dat het haar eigen leven, vooral met het oog op Allewies, niet zou verge-

[p. 581]

makkelijken. Ofschoon zij niets afwist van wat er destijds tussen tante Uleken en Allewies' vader was voorgevallen, had zij al lang gemerkt en gevoeld, dat tante geen bijzondere genegenheid noch achting voor Broospèr koesterde. Dat gebrek aan waardering zou hoogst waarschijnlijk ook wel enigszins overgaan op het gezin van Broospèr, zodat Eulalietje zich daar min of meer in vijandelijke omgeving voelde en oppassen de leus zou zijn. Tante Uleken alleen en op zichzelf was misschien nog zo erg niet; maar én tante Uleken én Natsen, dat waren vier ogen om te waken en te spieden; en Eulalietje nam reeds van meet af aan de grootste voorzorgen om vooral het spelletje niet dadelijk te bederven.

De avond zelf van haar aankomst ontmoette zij even, volgens afspraak, Allewies in de duisternis, bij het hek aan de landweg; en zij vertelde hem meteen welk een groot gevaar zo onverwacht was opgerezen en verbood hem ten strengste enigszins opvallend notitie van haar te nemen.

- 'k 'n Misdoe ik toch niet en we goan wij loater toch te goare treiwen! zei Allewies misnoegd en teleurgesteld.

- 'k Weet het wel, antwoordde Eulalietje, - moar we moen oppassen, zeg ik ou; ge weet wel hoe dat ouwe meinschen zijn.

Eulalietje, in de lange winteravonden gezeten naast Uleken en Natsen bij het haardvuur, moest vertellen zonder einde over haar leven in het klooster te Bavel. Was Moeder-Euverste broave? Waren de andere zusters vriendelijk en hulpvaardig? Uleken en Natsen, aan beide zijden van de haard gezeten in de leunstoelen, waar grootvader en grootmoeder zaliger destijds zaten, keken haar belangstellend glimlachend de woorden uit de mond; maar Eulalietje wist eigenlijk heel weinig te vertellen. - 't Es het ginter al verre lijk hier in 't kluester, tante! herhaalde zij telkens; en Uleken en Natsen wisten dat trouwens ook wel, maar toch wilden zij er steeds meer van horen, omdat het nu eenmaal vreemd was, omdat het deftig was, omdat lang niet alle boerendochters, die in het klooster van Akspoele ‘opgeleerd’ waren zich nog verder in het klooster van Bavel gingen vervolmaken. Zij vonden dat Eulalietje er wel goed uitzag, hoewel een beetje ‘dossem’,

[p. 582]

zeiden zij, maar dat kwam natuurlijk van het vele binnenzitten en zou algauw veranderen, zodra ze weer voorgoed zou thuis zijn.

- 'k Zal ik toch wel stijf blije zijn os ik hier were ben, bekende Eulalietje.

Zo iets begrepen Uleken en Natsen. Ook zij zouden blije zijn, als ze Eulalietje voorgoed weer thuis hadden. Enfin, dat zou wel komen; het was toch maar voor enkele maanden en intussen moest Eulalietje zich maar goed amuseren tijdens haar vakantiedagen. Zij zou natuurlijk nu al gauw eens haar ouders en broertjes en zusjes goen dag willen zeggen en daar wellicht een paar dagen wensen te blijven?

- O, nie; nie langer dan ienen dag! antwoordde Eulalietje dadelijk.

Uleken, en ook Natsen, moest van harte om die ongeveinsde oprechtheid lachen.

- Oprecht! Zijde liever hier? streelde Uleken gevleid.

- O, vele, tante! 'k Weinste da 'k hier altijd mocht blijven!