XLIX
Met Allerheiligen kwam Allewies voorgoed van dienst terug. Hij schopte zijn militaire plunje in een hoek en riep uit:
- Kijk, zie; nou word ik were ne meins... en - In Vloanderen Vloams, zulle!
- Ge goa 't nog mienen, geluef ik! zei zijn vader, ietwat zuur lachend.
- 'k 'n Moe van dien Woalschen boel nie mier hên! gromde Allewies. Hij stak een pijp op en stevende naar Eulalietje toe.
Daar zat hij stug te luisteren naar Ulekens verhalen, de hand van Eulalietje tussen zijn vingers.
- Menier Santiel es kontent van 't mee ou te proberen; moar ge moet beleefd zijn, dat hij gezeid hee... ou klak afnemen os g'hem of iemand anders van 't kastiel tegenkomt.
- Da ze mijn... begon Allewies nijdig te brommen, maar Eulalietje liet hem niet doorschelden; zij drukte hem de vingers op de mond en zei dat hij moest ‘zoete’ zijn.
- 't Verwondert mij dat hij niet gezeid 'n hee dat 'k hem in 't Frans moe aanspreken! smaalde Allewies.
- Zij liever blije da g'ou Frans gelierd hèt. 't Kan ou te passe komen! meende Natsen.
- In Vloanderen Vloams! riep koppig Allewies.
Uleken en Natsen keken bezorgd naar elkaar. Zij zuchtten. Eulalietje zou geen gemakkelijk huisgenoot aan hem hebben. Wat was dát nu weer met dat Frans en dat Vlaams! Telkens had hij 't daarover, de laatste tijd, als hij in verlof kwam. Dat was zo langzaam aan begonnen, ginds, bij de ‘troep’, onder de Vlamingen van 't regiment. Dát en smalen op de militaire overheden en de rijken! De vrouwen begrepen er niets van. Wat had het ook te beduiden? Moest een boer zich daarmee bezig houden? Uleken trachtte 't gesprek af te leiden, sprak
Auteursrechtelijk beschermd