niet op zijn gemak. Zijn scheve mond met geschoren lippen, trok eigenaardige grimassen in zijn mager, rimpelig gezicht; en zijn lange benen scheen hij niet stil te kunnen houden; hij rekte ze voortdurend naar rechts en links of sloeg ze het een over 't ander. Maar de volle deftigheid en strengheid van 't geval zat in de houding van Madam: recht en plechtig op haar stoel als een vorstin, de ogen groot en strak en koel, de beide handen met de vingers vol schitterende ringen over elkaar gevouwen in de schoot van haar zwartsatijnen japon met git.
- Wel, Louise, 't zijn schuene dingen, die we doar van ou vernomen hên!... begon ze.
Lowiezeken viel dadelijk weer aan 't schreien. Wat kon zij ook anders dan schreien!
- Pardon, Medám! snikte zij droevig, handenwringend.
- Hoe es 't toch meugelijk, Louise! Ge kon toch wel peizen, dat da slecht moest afluepen! berispte Madam met strengkoele blik.
Lowiezeken snikte.
- Dat 'n zijn gien manieren! zei meneer Venneman, die oordeelde, dat hij toch ook wel iets moest zeggen.
Lowiezeken bukte het hoofd en snikte. Meneer Aamidé, strak-roerloos en zwijgend op zijn stoel, keek halsstarrig naar haar geschonden mond.
- En 't es Guust Verschelde den doader, nie woar? vorste Madam.
- Joa 't, Medám.
- Bekent hij zijn schuld?
- Hij moe wel, Medám. 'k 'n Hè ik mee gien ander geluepen.
- Moar hij 'n wil toch mee ou nie treiwen?
- Loater! zegt hij. - Nou 'n kan hij niet. Hij 'n hee gien geld genoeg.
- 'k Zal hem ne kier noar hier ontbien! zei Madam beslist.
- O, moar, Medám toch! schrok Lowiezeken.
- Woarom niet? 't 'n Es toch zeker niet te vele, dat hij ou in ou ier herstelt!
- Hij 'n zal nie willen, Medám!
- Da zillen we ne kier zien.
- Medám, os ik ou iets vroagen mag...? smeekte Lowie-
Auteursrechtelijk beschermd