Verzameld werk. Deel 3

[p. 666]

V

Even na zeven uur, toen Lowiezeken naar huis was, belde Verschelde voor 't ‘Kasteelken’ aan.

Hem werd opengedaan door Hortensken, die hem stug bejegende, hoegenaamd geen praatjes met hem maakte, en hem maar dadelijk naar de serre bracht, waar meneer en madam Venneman met meneer Aamidé alweer als rechters zaten te wachten.

- Dag meniers, en Medám. G' hèt mij noar hier ontboôn. Es er iets ten ulderen dienste? vroeg Guustje vrij ongegeneerd, een beetje wiegelend op zijn kromme benen en met beide handen ietwat zenuwachtig in zijn broekzakken werkend. Hij had een mager gezicht met borstelige snor en grote blauwe ogen, en zijn stem klonk hol en schor, of hij verkouden was.

- Neem ne stoel, Verschelde en zet ou! zei Madam.

Guustje nam een rieten stoel en liet er zich vrij hard op neer. De stoel kraakte.

- Verschelde, ge veronderstelt woarschijnlijk wel woarveuren da w' ou hier ontboôn hên? begon Madam.

- Ha! 't Es te zeggen, Medám! ... En Guustje wriemelde onrustig op zijn stoel. Meneer Venneman en meneer Aamidé, beiden onbeweeglijk, keken de bezoeker zonder vriendelijkheid aan.

- Hetgeen dat er mee Louise gebeurd es 'n kan toch azue nie blijven, Verschelde.

- Ha! Joa, joa; 't es doarveuren da ge mij doen komen hèt! zei Guustje enigszins ontdaan. - Ha joa, Medám, wa zal ik doar van zeggen...

- Ge weet toch wel dade gij d'uerzoake van heur ongeluk zijt, Verschelde. 't 'n Zoe toch moar ou plicht zijn os g' heur in heur ier herstelde.

Weer wrong Guustje op zijn stoel en meteen trok hij een

[p. 667]

scheve grimas, die zijn tanden half ontblootte, terwijl hij driftig met de hand achter het rechter oor krabde, of hij daar plotseling heftige kitteling voelde.

- Da ge wil zeggen da 'k 'r zoe moeten mee treiwen, Medám?

- Joa, natuurlijk zoede 'r moeten mee treiwen. Hedde g'huerd hoe lielijk da ze deur heur voader mishandeld es! De tanden uit heure mond geslegen!

- 'k Weet het, Medám. Tieste Vereecke es 'n bieste. Moar doar 'n hè 'k ik toch gien schuld in.

- Nie g', Verschelde; moar 't ien komt van 't ander. Hadde gij heur nie bedrogen, heur voader 'n zoe heur nie geslegen hên. Zeg mij ne kier: wat denkte doar mee te doen?

- Treiwen 'n kan ik nie, Medám. 'k 'n Hè doar gien geld veuren.

Een kleur van toorn kwam op Madams gezicht. Even fonkelden haar strakke ogen.

Guustje meende zijn zienswijze nader te moeten toelichten:

- Da es amoal goed en wel veur rijke meinschen lijk of gegulder zijt, Medám. Ge meug gulder al doen da ge wilt; er zal doar gienen hoane noar kroaien; moar meinschen lijk of ik ben... ge verstoa wel, Medám...

Even kreeg Madam een kleur en meneer Aamidé had een werktuiglijke beweging als van zelfverdediging met de beide handen. Hij deed of hij iets zeggen wou, maar een plotseling harde blik van Madam sloot hem de mond. Meneer Venneman kuchte eens, trok grijnzerig de lippen scheef, keek Guustje aan.

Guustje, hun ontstemming merkend, meende zich te moeten verontschuldigen.

- Ge 'n moet mij da nie kwoalijk nemen, Medám, 't gien da 'k zegge. 'k 'n Wille moar zeggen da meinschen lijk of gegulder zijt al meugen doen, wat da ze willen en da meinschen lijk of ik ben, da nie 'n meugen doen.

Meneer Aamidé gaf een vluchtig duwtje aan Madam en nam gedecideerd het woord.

- Verschelde, zei hij, - ge moet ons goe verstoan. Doar 'n es gien kwestie van ou te willen dwijngen, moar ge zoedt ons gruet plezier doen, verstoade mij wel, aan Madam, aan me-

[p. 668]

nier Venneman en aan mij, os g'ouwe plicht zoedt willen doen, die es van mee da meiske, die g' in 't ongeluk gebrocht hèt, te treiwen.

Madam knikte goedkeurend, en ook meneer Venneman knikte goedkeurend, terwijl hij slungelig zijn rechterbeen over zijn linker trok; en Guustje antwoordde, meer speciaal tot Madam en meneer Aamidé gewend:

- 'k Verstoa da huel goed, menier, en Medám; en 't es uek mijn gedacht mee heur te treiwen, moar loater, ge verstoa wel, os ik wa cenzekes bij mallekoar zal hên. Ge 'n meug mij nie kwoalijk nemen, Medám, wat da 'k doar gezeid hè; moar, ha, joa, ne meins diffendeert hem lijk of hij kan; es 't gien woar, menier Aamidé?

Madam was haastig opgestaan en had alvast gescheld.

- Hawèl joa, Verschelde, azue verstoan; we zillen d'r azue op rekenen! besloot ze. En tot Hortensken, die op de drempel was verschenen:

- Wilde gij Verschelde buiten loaten, Hortensken?

Prim keerde 't mooie meisje zich om en ging Guustje voor naar de gangdeur.

- Schuenen oavend te wege! meende Guustje eventjes te moeten zeggen, terwijl hij haar op zijn kromme benen volgde.

- Joa! antwoordde zij kortaf. Zij opende de voordeur, liet hem buiten, deed ze met een smak achter zijn rug weer dicht.

- Smeirlap! bromde ze, terwijl ze naar de keuken terugging.