Verzameld werk. Deel 3

[p. 915]

Tweede deel

[p. 916]

I

Gladys was in trilling!...

Zij was pas teruggekeerd van een driemaandse ‘trip’ door Europa en had daar de eerste automobielen gezien. Ook in New York had zij er gezien, maar nog geen enkele in Blue Springs. Zij wou de eerste zijn in Blue Springs om er een te hebben.

Keane, rustig schommelend in zijn rocking chair, liet haar maar doorpraten. Hij rookte zijn sigaar en peinsde. Ook hij had ze gezien, in New York, die nieuwe dingen en zijn gedachten van business-man, - uitsluitend van business-man - peilden de mogelijke toekomst van die uitvinding.

Hij had zijn vrouw voor haar terugkomst een surprise bewaard. Hij had haar een auto gekocht, maar zij mocht het nog niet weten. Het ding zat mysterieus en veilig opgeborgen in een dichtgesloten loods van de fabriek. Op 1 mei, haar verjaardag, zou zij het cadeau krijgen.

Een auto, dat was goed, maar lang niet alles. Er moest ook iemand gevonden worden om de auto te besturen. Keane vreesde de hem welbekende roekeloosheid van zijn vrouw. Zij zou er dadelijk alleen mee willen uitrijden en een of ander ongeluk was bijna onvermijdelijk. Wie zou hij haar als leraar en als leidsman geven?

Keane peinsde, zijn sigaar scheef in de mondhoek, de ogen wellustig halfdicht in de schommelende heen en weer beweging van zijn ‘chair’; en van lieverlede gingen zijn zoekende gedachten zich vestigen op de jonge Vlaming, die hen de vorige winter zo handig met de slee geholpen had. Het waren goede mensen, die Vlamingen, eerlijk, werkzaam, kalm, voorzichtig. Als hij nu eens Ivan voor een maand naar New York stuurde, in de garage van de agent van wie hij de auto gekocht had...? Keane peinsde en, hoe meer hij peinsde, hoe

[p. 917]

meer hij tot de overtuiging kwam, dat zulks de goede weg was. Hij zei er nog geen woord van aan zijn mooie, jonge vrouw; hij rookte maar en schommelde; maar een weldadige leukheid blonk heimelijk in zijn ogen; hij zag reeds in verbeelding haar geluk en haar verrassing, als de wagen daar voor de deur zou komen staan, met achter 't stuur die vriendelijke, trouwe jongeling onder wiens hoede hij haar veilig durfde toevertrouwen.

- Well, Freddy, krijg ik er een? fleemde zij, strelerig over zijn ‘chair’ heenbuigend.

- Wie weet? glimlachte hij, tot haar opkijkend.

Zij zoende zijn grijze bakkebaarden en zijn rimpelig voorhoofd. Hij sloot de armen om haar middel en trok haar op zijn knieën. Hij zoende haar met hartstocht op de lippen. Instinctmatig wendde zij het hoofd ietwat opzij.

Zij was de trots, de ijdelheid en de luxe van zijn leven. Hij was te oud om veel van haar als man te eisen; wat hij verlangde was de praal van haar schoonheid naast hem in de ‘society.’ Hij gaf haar volle vrijheid, hij liet haar reizen, soms maandenlang alleen en als ze terugkwam onthaalde hij haar als een vorstin, met geschenken en juwelen, in de bewonderende kring van kennissen en vrienden. Zij was als de schitterende vlag op het voortvarende schip van zijn leven.

Zij was al spoedig weer opgestaan, voldaan door zijn halve belofte en wellicht ietwat huiverig voor verdere, ál te uitbundige genegenheidsbetuigingen. Trouwens, hij was al dadelijk weer de ‘business-man,’ met grote plannen bezig. Ja, dat nieuwe vervoermiddel, het kon een grootse toekomst hebben. Hij zag het reeds vermenigvuldigd in 't verschiet, staagsgewijze vervangende het werk van de paarden. Er zouden fabrieken verrijzen en een zaak zoals de zijne zou misschien wel binnen afzienbare tijd meer automobielwielen dan rijtuigjeswielen afleveren. Even blies hij zijn wangen op, zoals hij dikwijls deed, wanneer hij belangrijke plannen in 't vooruitzicht had. Hoe dan ook, mee zou hij gaan met de vooruitgang, dat Het geen twijfel over. Daarvoor was hij in de eerste plaats de business-man. Hij hoefde 't niet te doen; hij was reeds miljonair, in staat alle mogelijke grillen van zijn mooie vrouw te bevredigen; maar hij zou het doen, althans wanneer het lo-

[p. 918]

nend bleek te zijn; dat was hij aan zijn naam, aan zijn sociale reputatie, aan zijn business-mans waardigheid verschuldigd.

Hij blies opnieuw de wangen op en peinsde, terwijl zijn vrouw in haar boudoir de verdere namiddag ging verbeuzelen. Ja, automobielen; maar voor automobielen moest men wegen hebben; en Amerika bezat er nog geen, of althans weinig geschikte wegen. Alleen de grote steden hadden iets als een omgeving. New York had dat, en ook Philadelphia, en Boston en Chicago; maar Blue Springs kon nog op niets anders wijzen dan op de in aanleg zijnde weg naar Red Hill, tweeëndertig mijlen lang. Ruim een derde was in orde en goed berijdbaar; maar de werken lagen stil bij gebrek aan beschikbare fondsen en niemand kon bij benadering bepalen, wanneer het overige zou voltrokken worden.

Keane blies en peinsde. Het was een ideale weg, één rechte lijn, die uitliep op een prachtig eindpunt daar waar Red Hill lag, aan de oever van zijn meer, omringd door schilderachtige heuvelen begroeid met prachtige bossen. Als er één plaats in de Verenigde Staten was, die bij geschikte verkeersmiddelen een mooie toekomst had, dan was het wel Red Hill. Er zouden villa's, grote, hotels komen; nu reeds waren er enkele, ondanks de gebrekkige verbindingen. Al die terreinen, om en bij Blue Springs en Red Hill zouden geweldig in wraarde stijgen. Keane was niet onwetend gebleven van O'Healy's speculaties in ‘real estate.’ Als hij zijn venijnige vroegere mededinger naar Gladys' hand nu ook eens een hak zette met hem vóór te zijn, hier in Blue Springs langs die nieuwe weg en ginds, in Red Hill bij het meer!

Keane glimlachte genoeglijk in zichzelf en wreef de handen over elkaar. Hij streek zijn grijze bakkebaarden glad en rees overeind. Hij schelde om zijn rijtuig. Hij wou onmiddellijk naar de fabriek om met zijn directeur te spreken.