Verzameld werk. Deel 3

[p. 1010]

III

Hun brieven hadden elkander gekruist: de brief waarin Gladys hem het weten, dat Mr. O'Healy haar zijn chauffeur had afgestaan; en die waarin Ivan haar meldde, dat hij zich verloofd had en voorlopig niet van plan was naar Amerika terug te keren. In 't briefje van Gladys, dat kort was, stak een cheque. Zij betaalde hem twee jaar voluit salaris, plus een som als cadeau: alles bij elkaar een klein fortuintje!

Moeder sloeg de handen van ontroering in elkander. - Azue 'n broave medám! jubelde zij. Peetsen kreeg een kleur en had iets als een uitdrukking van verslagenheid in zijn grote ogen.

- Wa zegde doar wel van, Peetsen? vroeg Ivan glimlachend. - Ha, dat 't wrie veel es! antwoordde Peetsen. Maar meteen keerde hij zich, als gegeneerd, half om.

- Ge zegt doar zue weinig over. Es 't ou goeste niet dan? riep Ivan verwonderd.

- Bah joa 't, moar...

- Moar watte?

- 'k Zoe 't toch nog liever anders g'had hên!

- Hoe anders, Peetsen?

- G' hoadt mee die schuene medám moeten treiwen, in ploatse van mee Lisa! zei Peetsen. En meteen keerde hij zich gans om.

Moeder en Ivan stonden als verstomd.

- Ha moar Peet, ge zij gij zot! riep Moeder.

- 'k 'n Ben ik nie zot! antwoordde Peetsen naar de voordeur hinkend.

Een wolk kwam over Ivans gezicht. Hij voelde plotseling weer met vlijmende scherpheid zijn liefde, zijn lijden. 't Parfum van haar briefje steeg hem bedwelmend naar het hoofd en tranen kwamen in zijn ogen. Hij dacht aan hun reizen, aan

[p. 1011]

hun verliefde avonden, aan de mooie auto's, aan de rijkheid van 't Amerikaanse leven. Dat mooi geschenk bracht hem meteen de doodstijding van zoveel wat hem dierbaar was geweest. Een heimwee kwam in hem naar 't verre land. Zou hij nog wel ooit, nu hij van dat andere leven had geproefd, in het ouderwets, armoedig Vlaanderen kunnen aarden? Hield hij genoeg van Lisatje om de andere te vergeten? Er was een angst in hem, een twijfel. Zij waren zo verschillend: twee werelden, door een onoverbrugbare afgrond van elkaar gescheiden! Waarom was dat alles gebeurd? Waarom had Gladys zich aan hem gegeven en waarom had hij op die onvergetelijke avond Lisatjes hand genomen en die vastgehouden? - Peetsen! riep hij eensklaps, zijn gebrekkig broertje buiten narennend; - Peetsen, kom ne kier hier!

Peetsen keerde zich om, bleef staan.

- Peetsen, vroeg hij ernstig en stil, zodat Moeder het niet horen kon: - woarom zoe 'k ik mee mijn medám moeten treiwen hên?

Peetsen keek zijn broeder lachend aan, met ogen die straalden. Hij aarzelde een ogenblik; toen liet hij los:

- Omda ze rijk en schuen es en da ze zue goe riekt!

- O gien dwoaze loeder! riep Ivan verbaasd. Maar de gekke woorden van Peetsen kwelden hem schrijnender, dan hij zeggen kon.

- Ze goa mee 'n ander treiwen; mee 'n ouw lief van heur! zei hij, een trilling in de stem.

Peetsen haalde de schouders op en strompelde over de boomgaard naar het geitestalletje toe.

- G'hèt ou kanse verkeken! riep hij, terwijl hij zich nog eens omkeerde en 't wrakkig deurtje opende.

- Mijn leven in Amerika heeft mijn leven in Vlaanderen bedorven! dacht Ivan met bitterheid, terwijl hij naar Moeders huisje terugkeerde. En die avond was hij niet zo lief jegens Lisatje als op andere avonden.