Verzameld werk. Deel 3

[p. 1169]

XI

Enige dagen verliepen. Telkens begon madame Verpoest daar weer over tegen Jeannette en tegen haar kinderen:

- Wel e wel, die Euzenie, die schune ieffrouwe, die hier al mee ne kier uitblijft om op heur goed te goan weune! Ha! 'k zoe toch wille wete deur wie da ze onderhouwen wordt.

- Mais m'man, qu'est-ce que ça peut vous faire tout de même! riepen soms Marina en Paulke, ongeduldig wordend.

- Ce que ça peuï me faire?... ah! ça est mon affaire, est-ce pas? Dat interesseert mij nu zu wel als dat ulder iets anders interesseert, antwoordde madame Verpoest dan snibbig.

Toch hadden die opmerkingen van haar dochters wel enige invloed: zij begon er minder bij haar huisgenoten en Jeannette naar te talen; maar zij had het nummer van het huis onthouden en de naam van de bewoners in de ‘Wegwijzer’ opgezocht; en nu informeerde zij bedekt, zoekend naar mensen welke die familie kenden, om er op die manier achter te komen.

Intussen waren Florimond en Euzeke op hun hoede.

De gelukkige, kalme zekerheid van weleer was in een bestendige, gejaagde onrust veranderd. Florimond keek langs alle kanten wantrouwig rond vóór hij 't waagde binnen te snellen, en nooit meer vertoonde Euzeke zich aan 't open raampje, in de frisse wuiving van de zacht schommelende parkkruinen. Het liefelijk, bekoorlijk oord was voor haar als een vijandige streek geworden, waar onophoudend gevaar, dreigde; en nu zat zij ganse dagen in het triestig, somber keukenhokje, vóór het open raam, waar de tere, mooie bloempjes, ondanks al haar zorgen, van lieverlede verkwijnden. Zij hadden er geen zon, geen lucht, geen warmte genoeg, zij gingen er dood, langzaam dood, met gelende blaartjes en hangende trosjes; en Euzeke treurde er om, als om iets van haar eigen

[p. 1170]

jong levensgeluk, dat daar droevig stond weg te kwijnen.

- Es da nu nie spijtig! klaagde ze telkens, bij ieder van Florimonds bezoeken; en de tranen kwamen ervan in haar ogen. Toch had het offer van de bloempjes wel enig nut gehad. Madame Verpoest, namelijk, had zich na ettelijke dagen nog eens de moeite van de lange weg naar de Citadellaan getroost, ten einde zich opnieuw van haar eerste ontdekking te overtuigen, en vol verbazing had ze 't bovenraampje leeg gevonden, potdicht en zonder nog één bloempje op de richel. Zou Euzeke daar reeds weg zijn? Of had zij er zelfs in 't geheel niet vast gewoond? Ontdaan kwam zij bij Jeannette, de enige aan wie ze nog, zonder vrees van ontstemming te wekken, haar hart over die zaak durfde luchten en zei, met ronde ogen van verbouwereerdheid:

- Ha! Zjanitte, wa zoe dát te zegge zijn: 'k kome doar van den boulevard Citadelle en 'k 'n zie gien ienen blompot mier aan Euzenies venster! Zoe ze zij doar al wig zijn dan?

- Ha, dat 'n wee 'k ik nie, madam, haastte Jeannette zich te antwoorden. - Ik ben ik hier op mijn wirk ne woar; en wat dat er doar bui te gebeurt 'n trekke 'k ik mij nie aan!

De waarheid was dat Jeannette een nieuwe ontdekking gedaan had, maar een waar ze zó van geschrokken was, dat ze 't ondanks al haar nieuwsgierigheid, bijna liever niet zou geweten hebben. 't Was alweer door Emmatje gekomen, die sinds een tijd bijzonder veel die kant op boodschappen werd uitgezonden.

- Ha, moeder, had het kind op een avond gezeid, - wa zoe menier Florimond doar wel te doen hên, in da huis woar dat Euzenie heur koamer hee?

- Watte? wa vertelde gij doar? had Jeannette verbaasd uitgeroepen.

- Ha! da 'k er hem van den oavend zien binne goan hè, mee zijne velo.

Plotseling was voor Jeannette een licht opgegaan. Wel Hiere Dzjezus, zou het toch mogelijk zijn, dat Florimond!... madame Verpoest hare Florimond!... met Euzeke!... De schrik was er Jeannette van aan 't hart geslagen!... O! als madame Verpoest dát hoorde... en misschien ging denken dat zij, Jeannette, ervan geweten had en het voor haar geheim

[p. 1171]

hield...! De ontdane Jeannette zag reeds het allerergste gebeuren: uitgescholden, weggezonden, haar betrekking kwijt...! en uitzinnig van angst, met dreigend-gebalde vuisten, vloog zij naar haar stomverbaasd-verschrikt meisje toe en gilde:

- Verdome! past u op! Gie kijkerigge! Gie klapperigge! Ziet da ge doar aan niemand van 'n spreekt! Es 't zoake da ge doar 'n woord op uwen atelier of 't es gelijk uuk woar durft van vertelle, 'k sloa u zu plat as 'n luis!

Het meisje was van ontzetting aan 't schreien gegaan, wist niet, begreep niet waarom haar moeder zich daar zo vreselijk voor opwond. En al had zij vast beloofd er geen woord over te zullen reppen, toch leefde Jeannette in voortdurende vrees, dat het nu tot een plotselinge uitbarsting zou komen. Voor geen geld zou ze nog over de Citadellaan te krijgen zijn. Voor een mogelijke ontmoeting met Florimond en Euzeke zou ze straten zijn omgelopen.