Verzameld werk. Deel 3

[p. 1263]

X

Die morgen van de tweede Kerstdag schoot Florimond eensklaps wakker.

Hij was laat thuisgekomen.

De anderen hadden vader in zijn bed gedaan.

Florimond had geslapen als een steen.

Het was nog volkomen donker.

Het moest nog heel vroeg in de ochtend zijn. Wat was 't geweest, dat hem reeds wakker schrikte? Wat was dat voor een zonderling geluid, dáár in het ander bed?... Een soort bevangen gegrol, als stropte er iets in de keel van hem die 't voortbracht.

- Poatsjeko? riep hij.

Gewoonlijk volgde op zijn aanspraak een soort van kuch, dat hij verstond als een beantwoording.

Nu niets.

- Poatsje, ge ronkt, hernam hij verontrust.

Neen, dat was geen normale ademhaling...

Hij sprong uit zijn bed, schoot een paar kledingstukken aan en trok het nachtlicht-ketentje van de auer-bek omlaag.

Als in een zonneglans stond heel 't vertrek.

Hij ging bij de sponde: een ijzige rilling liep door de wortels van zijn haar:

- Papa! riep hij, - Papa! aan de levenloos schijnende mens schuddend.

Het logge lichaam bleef roerloos.

De mond hing open, de tong was dik.

En Florimond zag wat ingewijden kennen, en wat een onervarene met dezelfde zekerheid ziet. Een akelige openbaring van de natuur:

Vader lag in de doodsstrijd.

- Mama, Marina, Paulke! riep hij aan de trap.

[p. 1264]

Juist op dit ogenblik trad Palmyre, de thans regelmatig komende werkmeid, binnen.

Hij hoorde de sleutel in de voordeur kraken.

- Papa stirft, kreet hij haar toe, - luup boven en roep ze allemoal op!

Met de schrik, die haar in de benen sloeg, rende de meid op zijn bevel, zo snel ze vermocht, de trappen op, en weldra stonden allen rondom het bed geschaard, bleek van ontzetting, bevend van kou en angst.

- Jan, kende mij nog? vroeg madame Verpoest over hem gebogen.

- O, Papa! Papa! kreten Paulke en Marina.

Julien was de laatste die binnenkwam:

- Wa gebeurt er hier? vroeg hij, eerder misnoegd dan ontsteld, - en woarveuren al da laweit?

- Kijk ne kier, kijk ne kier, u voader! jammerde madame Verpoest, de stervende aanwijzend.

Julien staroogde op de met de dood worstelende, zonder spreken; maar ineens barstte de ontroering bij hem uit in een gesmoorde snik, en met de zakdoek voor de mond liet hij zich op een stoel neervallen in zenuwachtig schoudergeschok. - Palmeire, Palmeire! riep madame Verpoest, - luup gauw om den dokteur, menier Brabo, ge weet hem weune, newoar, ginter aan de brugge, en vandoar noar de kirke van 't Heilig Herte, ze zal al ope zijn, om ne paster!

Palmyre holde 't huis uit.

Maar als de dokter kwam, kon hij niets dan het overlijden vaststellen.

- Hij heeft niet geleden, hiermede troostte hij de weeklagenden.

De onderpastoor ook verscheen met de fluwelen beurs, waarin de heilige hostie en de benodigdheden voor het heilig oliesel staken.

Zijn geoefend oog zag dadelijk de toestand in:

- Waarom mij niet eerder ontboden? fluisterde zijn verwijt. - Menier den onderpastoor, hij lag buite kennisse, als ik wakker wierd, snikte Florimond, in zijn zakdoek, nat van tranen, bijtend.

- Hij is nog warm, er kan nog leven in zijn, meende de gees-

[p. 1265]

telijke, en hij deed een neerduidende beweging met de hand. Allen knielden in vroom gevoel van godsvrucht, en de ceremoniën van het toedienen van het heilig oliesel grepen plaats. Een balsem van bedaring op hun bloedend hart...

- Ne spiegel, zei de onderpastoor, rondkijkend, wie hem het gevraagde geven kon.

- Bove, boven in de logeerkamer, da rond spiegelke dat op de toafel stoat, haastte zich madame Verpoest te bevelen aan Palmyre.

Deze kwam er onverwijld mee beneden.

De onderpastoor hield het voor de mond van Verpoest.

Het glas bedoomde niet.

- Hij is de wereld gepasseerd, verklaarde de geestelijke, zich plechtig met het spiegeltje naar de familieleden omkerend.