Stichtelijcke rijmen

Psalm CXXIII.

TOt u verhef ick mijn gezicht,
Ghy die verr' boven 't sterre-licht
Uw wooning in de Hem'len houdt,
Waer van ghy alle ding beschouwt.
Gelijck een knecht, die nimmermeer
De Oogen af-treckt van zijn Heer:
Maer naerstigh op zijn handen let,
En d'oogen vlugh daer na verzet:
Of als een dienst-maeght, kloeck en trouw,

[p. 482]

 

Die 't oogh altijdt heeft op haer vrouw,

 

En vlijtigh merckt op haer gelaet,

 

En hoe dat al haer wezen staet:

 

Alzoo is oock ons aengezicht

 

Naer onzen Heer en Godt gericht,

 

Met groot verlangen, om te zien,

 

Oft hy, na lang vertoef, misschien

 

Ten laetsten zich niet eens zal spoen

 

Om ons, zijn dienaers, hulp te doen.

 

Ach! Heer, weest in 't vergeven mildt,

 

Laet uwen toorn eens zijns gestilt;

 

Ey koomt ons, koomt ons doch te baet,

 

Die met een al te trotzen smaedt,

 

Bespot en schandigh uyt-gelacht,

 

En van de grootste zijn veracht,

 

Geterght, gequelt, schier totter doodt;

 

Het lijden valt het hert te groot.