Stichtelijcke rijmen

Psalm CXXIIII.

WAer Godt ons niet ontrent geweest,
(Zoo zegh Israël minst en meest)
Waer Godt ons niet geweest ontrent,
Ons leven waer al lang ge-endt;
Als zy, die ons na 't leven staen,
Met gramschap zwanger, quamen aen:
Zy hadden ons gescheurt, geplockt,
En levend by na in-geslockt;
Bloet-dorstigh haddenz' ons vermoordt,
In onheyl waren wy versmoort:
Gelijck wanneer het water koomt,
En boven 't hooft hoogh henen stroomt,
De mensch als dan wanhopigh bang
Zijn ziele looft met zwaer geprang.

[p. 483]

 

't Is recht dat elck den Heere loof,

 

Die ons niet laet tot eenen roof

 

Van 't volck, dat gaern ons hadt verdruckt:
Maer uyt haer tand' ons heeft geruckt.

 

Dan zijn wy bly in ons gemoedt,

 

Gelijck een wilde vogel doet,

 

Die door den strick bedrogen is,

 

En we'er den strick ontvlogen is.

 

't Bedrieg'lijck net voor ons gespreydt,

 

Den loozen strick voor ons bereydt,

 

Die zijn nu t'saem ontwee; en wy,

 

Gelijck te vooren, leven vry.

 

Geen mensch verwondert zeer hier van,

 

De Heer, die alles, alles kan,

 

's Wereldts rondt geschapen heeft,

 

Aerd, Hemel, en al wat'er leeft,

 

Doet ons in allen noodt bystandt

 

Door kracht van zijn vermogen handt.