|
| |
Psalm CVI.
GEeft lof, en danck aen onsen Godt, wie dat ghy zyt
Want hy is goeten sijne goetheyt duyrt al-tijdt.
VVaer vint-men oyt een tonge wiens wel sprekent-heyt,
Den lof van sijne wercken nae haer waerde seyt.
Geluckig dan de mensche, die Gods wetten doet.
En die in al sijn doen niet doet, dan recht, en goet
Bewijst aen my de goedtheyt Heer (en denckt aen my)
De goet-heyt aen u volck belooft, en staet ons by.
Geeft dat ick uw's verkoren volck geluck aen-schou:
Op dat ick haer in haere vreugt geselschap hou.
En mijnen roem met haeren roem te samen breng;
En mijne vreugt met haere vreugt in een vermeng.
Och! wy, en alle onse vaders (ick bekent)
VVy hebben ons misdragen en van u gewent.
De wonderen in Egypten lant van u geschiet
Bedachten noch en achten onse Vaders niet
Sy dachten niet aen uwe goecihsyt, haer soo ree',
En waren ongehoor-saem aende roode Zee.
Ghy even-wel al waeren sijt onwaert en boos,
Om d'eer van uwen naem, liet haer niet hulppeloos.
Ghy wout de Werelt toonen, wat ghy al vermooght.
Dies dreygden ghy het roode meyr: en 't was verdroogt,
Des waters diepe gronden gaven eenen padt,
Daer leyden ghy-se door en niemant wierter nat,
Dus wierden sy van hares haters hant bewaert
En sy ontquamen hates vyandts wreede swaert.
De vyand' woud-se volgen, 't water viel te hoop;
De vyand' met sijn heele macht, en heyr versoop;
Doen wierden sijne woorden eerst van haer gelooft,
En hy met vrolijck lof gesanck van haer gelooft.
Maer siet wat wast? een al te korten tijt daer aen,
Doe was het al vergeeten, dat hy had gedaen.
Sy wilden niet nae sijnen raet, maer haer begeert:
Met schampre woorden hebben sy den Heer onteert.
| |
| |
Inde woestijn, daer hy soo korts haer had gebrocht,
En hem gelijck een mensche haers gelijckx versocht.
Hy gunden haer de spijse, daer sy hem om baen,
En heeft haer haeren weelderigen lust vol-daen:
Tot dat in 't eynde haer de walge daer van stack,
En door Gods straffing al te bitterlijck op-brack,
Een tijdt daer nae steeg haer den moet-wil inden kop,
En maeckten sich in 't leger tegen Moses op,
En sijnen broeder Aâron ( dat dede nijd )
Die Godt zich tot sijn heylich-priester had gewijd,
De aerde deed' haer keele op, die Abiron
En Dathan met den aenhang levendig verslon:
En onder den godloosen hoop onstack een vlam,
Die hoofden en toe-staenders uyt het leven nam.
Dees en meer straffen hebben 't hert noch niet geraeckt:
In Horeb hebben sy een Kalf van Goudt gemaeckt;
't Beelt van een Os, een gras-verslindent domme beest
Dat baden s'aen, en eerdent, al waert God geweest.
Godt haeren heylant, wiert niet eens van haer gedacht:
Die in Egypten soo veel wonders had gewracht.
De schrickelijcke wercken die hy voor haer deê
Aen 't roode Meyr, die waeren wegh; dat deed hem wee;
Soo wee, dat hyse dooden wou van een tot geen,
En 't waer geschiet had Moyses niet voor haer gebeen;
Gods uyt-verkooren dienaer Moyses wiens gebedt,
Gods toorn heeft doen verkoelen, en 't verderf belet.
Wat deden sy noch meerder 't Lant van Zaligheyt
Van Godt belooft, en van Gods Dienaers aen-geseyt,
Noch achten, noch geloofden zy; en onder haer
Ginck een wantrouwich morren en, soo hier, soo daer.
Des Heeren waerde stemme wasser niet gehoort.
Doe was hy soo onmoedich, en op haer gestoort.
Dat hy sijn hant verheven heeft, en haer den doot
In 't woest te laeten sterven in sijn hert besloot
En dat hy 't volck dat uyt haer was, en worden sou,
Uyt-landig onder 't heydensch volck verstroyen wou.
Maer 't kon al niet bewegen; sy vervielen weer,
En knielden voorden stommen Baël Peor neer.
Daer stond den Af-godt sonder leven en verstand;
Dien dooden Af-godt slachten zy haer offerhand.
Dit was een feyt, dat sijnen toorn te hoog op-joegh,
De plaeg ginck aen, die toe, en d'aen, in-at, en sloegh,
En deder menig sterven, tot dat Phineas
VViens hert met heylige toornicheyt onsteecken was,
Te voorschijn tradt, en met sijn swaert de boosheyt wrack
Daer hy de straf door weerden, en Gods toorn brack.
Het heldisch feyt heeft zyn gerechtigheyt vermaert;
En hem by Godt, en menschen eeuwig lof gebaert.
Hier me wast noch geen eynde; want Godt haeren Heer
Vertoornden sy aen 't water van 't geschil: Zoo seer,
Dat Moses selfs om haerent wille lijden moest;
VVant al haer knorren heeft zyn sinnen soo verwoest,
Dat hem uyt mis-vertrouwigheyt een woort ont-viel,
't VVelck Godt tot sijner schade, in gedachten hiel
En doe sy het beloofde lant nu hadden in,
Verdelgden sy den volcken niet, nae Godes sin;
Maer hebben sich daer meê vereent: daer by verkeert;
Haer d'ongodts-dienstige Gods-diensten af-geleert.
De Goôn ge-eert die niet dan Goden sijn in schijn,
En geen God-loos-heyt haer te God-loos laeten sijn.
O! grouwelijcke dommicheyt! ô raserny!
Haere Kinderen; haer eygen saet; dat namen sy
| |
| |
En worpen het den duyvel tot een offer voor;
De aerde dranck het bloet; en wierter onreyn door
't Onnosel bloet, dat haere wreede hant vergoot
En om den duyvel zynen al-taer henen vloot.
VVat rester noch te seggen? alhaer doen (: ach fy)
VVas leelickheyt, en geestelicke hoerery.
Doe isser in Gods hert een vuyr van toorn ont-brant:
Hy kreeg een grouwel, van sijn uyt-verkooren lant.
Hy liet-se vallen in haers vyandts Heer-schappy,
Die haer benauden met een sware slaverny.
Daer 't stugge hert sijn wildicheyt wat door verliet:
Dit sag de Heer en; hy verlostens uyt verdriet,
En dick-wals heeft hy sulcken gunst aen haer betoont:
En dick-wils hebben sijt met quaet doen weer geloont.
Als zy geholpen boos-heyt deen, en vielen af,
San: hy vertorent, t'elcken weder-om sijn straf.
Die haeren hoog-moet velden, en vertradt-se drae;
Dan deên sy weder-om boet, en hy weer-om genae:
Hy heeft haer klacht gehoort, en haer ellend aen-schout,
En 't quaet hoe wel recht-vaerdig, heeft hem strax berout.
Soo groot was sijne goet-heyt; die weer leven nam,
Als hem 't verbont, met haer gemaeckt, te voren quam.
Die haer gevangen hadde, maeckt hy soo gedwee,
Dat haer ellend en lijden 't wreede hert door-sneê.
Sy wierden by haer aen-genaem, en lief getal
En 't was haer een verlichting in haer ongeval;
Heer onse God, nu bid ick, dat ghy ons behoet,
En uyt de vreemden volcken t'samen komen doet:
Op dat een lust om looven in ons hert verrijs,
En elck dijn naem, die heylig is, verheft en prijs,
En alle volck, met lust tot uwe eer bevaen
Alsulcke woorden van sijn tong mach laten gaen,
Lof zy dien Godt, die Iacobs volck beheerscht, en leyt.
Lof, prijs en eer van eeuwicheyt tot eeuwicheyt.
|
|
Auteursrechtvrij