Kwellingen
Toen we gisteravond op visite zaten bij nicht Louise duurde het geen kwartier, of Koos, haar bedrijvige echtgenoot, doofde het licht, niet met zwoele oogmerken, maar om ons de dia's te laten zien, die hij vorig jaar in de zomervakantie op Corsica heeft gemaakt.
De voorstelling vergde twee uur.
Toen dronken we onze kopjes leeg en gingen groggy naar huis. We hadden een paar honderd landschappen en dorpstafereeltjes gezien en een vergelijkbaar aantal keren ‘Móói, zeg!’ geroepen. Toen waren we verbruikt. De gastheer en zijn vrouw niet, want al die plaatjes waren voor hen luikjes, die uitzagen op heerlijke herinneringen aan die paar weken per jaar dat we leven zoals we het eigenlijk altijd moesten doen. Maar als je die herinneringen niet deelt, word je alleen maar doodmoe. Een album met kiekjes is nog beter te verteren, omdat je dan stilletjes een paar bladzijden tegelijk kunt omslaan, maar dia's moet je onverkort dóór, compleet met het bijbehorend commentaar.
‘Kijk, die boom links - daar vlak achter, dat zie je net niet, jammer genoeg, maar daarachter loopt een weggetje, een erg leuk weggetje en daar wandelden we 's avonds altijd even, als we gegeten hadden in dat kleine restaurannetje, heerlijk en zo goedkoop jô, er kwamen namelijk helemaal geen vreemdelingen, alleen maar Corsicanen en de patron, een heel gemoedelijke baas, toen we er de laatste keer aten gaf hij ons gratis een glas wijn - nou, de patron stond vaak zingend achter het fornuis, echte Corsicaanse liedjes, weet je, énig zeg...’
Dia's behoren tot de moderne kwellingen, waarmee de techniek ons opgezadeld heeft.
En er zijn er meer.
Wie kent niet, in zijn eigen kring, de bandrecorder joker, die tegen je zegt:
‘Op dat gekke feestje laatst, toen Anna jarig was, hebben we een paar microfoons verstopt. Moet je luisteren zeg, ik zal de band
Auteursrechtelijk beschermd