Silenus Alcibiadis, sive Proteus

[p. 74]

Lijden, al-eer verblijden.

ICk sprack lest met mijn lief, ter wijl sy sat en naeyde,
Ick steld' haer voor mijn smert, hoort doch, hoe sy my paeyde,

Let eens, op 't geen ick doe, (sprack sy) merckt hoe't al gaet,

Eerst maeckt de naeld' een gat, dat stopt daer na den draet.

Die, mits hem treft de wond', stracx sijn gheweer laet vallen,
En roupt om bus en salf, dient niet aen Venus wallen.

De min heeft wat ghemeens met Mars, al is hy stuer.

Niet soets en heeft yet soets, dan na voorgaende suer.

Post tristia dulcor.

ASsideo tenerę nuper dum iunctus Amicę,

Dumque super nostro vulnere multa queror;

Risit &, ô duri nimium tener hospes Amoris,

Ni patiatur amans, non potietur, ait.

Hoc doctum te reddat opus (sua lintea monstrat)

Ecce! subit filo cuspis acuta prior.

Qui gemit, & primo sub vulnere projicit arma,

Crede mihi, Veneri miles ineptus erit.

Apres tourment, contentement.

VN iour ie me plaignois estant aupres ma belle
De mon penible amour, ie la nommois cruelle:

Tay toy (ce me dict-on) le linge ne se ioinct,

Si preallablement on ne le blesse & poinct.

[p. 75]

Post tristia dvlcor.
XXXVII.

Ovid.

ET tamen est artis tristissima janua nostrae,

Et labor est vnus tempora prima pati.

Mich Montagn. des Essais Lib. 3. Cap. 5.

QVì n'a la jouissance qu'en lajouissance, qui ne gaigne que du haut poinct, qui n'ayme la chasse qu'en la prise, il ne luy appertient se mester a l'escole d'Amour, le plaisir n'est plaisir sans amertume.