Silenus Alcibiadis, sive Proteus

[p. 24]

Naer langhe loopen, moetment becoopen.

WEl eer, och-arm! wel eer ginck ick al waert my luste,
Ick rees, ick daeld', ic clam, int woelen was mijn ruste;

Mijn 't huys was over al: want holen had' ick veel,

Ick pluckte rijp, en groen, ick mochte graen en meel.

Ten laetsten, als ick hier dit lieflijck aes sach hanghen,
Quam icker lecken aen, en strax was ick ghevanghen;

Hier sitt' ick nu en kijck, en spou van spijt mijn gal:

De muys die langhe loopt, raeckt eyntlijck inde val.

Nimia libertas fit seruitus.

LJber eram, memini, per amoena vireta ferebar;

Nec mihi grata quies, nec satis vna domus:

Polline distento prę polline grana placebant,

Saepe merum pepulit, saepius vnda sitim.

Huc tandem nidore novo me pellicit esca,

Quam, miser! vt cępi lingere, captus eram:

Libertas nocuit. fit stulta licentia carcer,

Omnia dum lustrat musculus antra, perit.

A la fin, se prend le fin.

MA bouche auparavant n'estoit que trop friande,
Voulant, par chasque fois, eschanger de viande;

Me voila pris en fin: i'ay maintenant ma part?

Maint pert sa liberté, helas! pour peu de lard.

[p. 25]

Nimia libertas, fit servitvs.
II.

PEcudes, quae vel è stabulo vel vinculis emittuntur, maiori cum impetu evagantur, quam quae nunquam alligatae, aut inclusae fuerunt. Id adolescentibus saepe vsu venisse compertum est; ij enim, vt ferulam timere desiêrunt, a labore proclives ad libidenem, in omnem ferè lasciviam erumpunt;

Imberbis juvenis, tandem custode remoto,
Gaudet equis, canibusque, & aprici gramine
campi,
Cereus in vitium flecti, monitoribus asper,
Vtiliũ tard⁹ provisor, prodigus eris,
Sublimis, cupidusque, & amata relinquere pernix.

Tales, vt tandem lascivire desinant, in vincula nuptiarũ conjiciendos, & pedicis nuptialibus alligandos ab legentij, quibus ista cura incumbit, rebus ad hoc ita prudenter dispositis, vt casu magis, aut ipsorum facto, quam parentum consilio, eo̔ delati videantur. Idque eo modo aliquandò factitatum memini, non optimo semper successu. Quanto melius erit si ij, qui dimissi a paedagogis suo relinquũtur arbitrio, non objiciant imperiũ, sed mutent principẽ, & loco Paedagogi (vt prudenter Plutarch.) rationi in posterũ pareant? Vtinam id agat juventus nostra, animoque infigat aureum illud Senecae,

Minimum debet libere, cui nimium licet.

HEt vee, dat lange gesloten of gebonden heeft gestaen, plach, vry wat onbesuyselder henen te loopen als andere, t'welck de vryheyt ghewoon is. T'gaet veeltijdts soo mette jonge-luyden, de welcke soo saen sy haer hant de placke ontogen hebbǫ, ghemeenlijck terstont in alle wulpsheyt uytbersten.

Een jonck ghesel los vanden dwang,
Rijt, jaecht, en vlieght, en gaet sijn gang;
Licht om verleyden, stuer, en quaet
Op elck die hem ten besten raet.
In nutte dingen gansch onvroet,
Op snapper van sijns Vaders goet.
Gansch moedich, vol van sotte waen,
Vol lusten, die terstont vergaen.

De sulcke tijdelijck ten houwelijck te besteden, en (soomen seydt) een block aen t'been te doen, is den raet van sommige, maer sulcx en geluct niet altijt ten besten. T'ware daerom te wenschen dat de Ionckheydt, nu zijnde uytten dwanck der Scholen, de redẽ voor hare school-vrou woude aennemẽ, want, gelijc Seneca seyt,

Die meest mach doen sijn eygen sin,
Die dient hem meest te binden in.

Teren. Adelp.

Vxorem duxi, libertatem perdidi.

Plutarch. de Educat. Lib. in fin.

DAnda est opera vt, qui voluptatibus nimis dediti sunt, & reprehensionibus minus obtemperantes, matrimonio devinciantur, quod tutissimum juventutis vinculum est.