Silenus Alcibiadis, sive Proteus

[p. 34]

Eens ghebrant, haest ghevlamt.

HOe licht ontsteeckt een licht dat lichter lay' eens brande!
Die eens was licht van aert, hoe licht raect die in schande

Een doove cool ontfonckt, soo haest sy 't vier maer rijckt,

Den tintel wert tot vier, door 't geen nau vier ghelijckt.

Die eenich sijn ghebreck eerst onlangs is ontweken,
Hoe haest vervalt dien mensch weer tot sijn oude streken!

De sonde dient vermijt; en al wat daer op treckt,

Of, van een cleyne vonck, wert weer een vlam verweckt.

De facili natura recurrit.

AVsa vapore levi tremulis alludere flammis

Fax extincta, novo protinus igne calet:

Pierijs fomes sua lumina reddit alumnis,

Vix bene scintillam cum dedit icta silex.

Jn veterem flecti quàm cerea corda figuram!

Crimen in antiquum pectora sponte fluunt:

Dum veteris scintilla mali modo parva supersit,

Semper ad ingenium mens malesana redit.

En vertu nouice, rechet bien tost en vice.

SI tu viens de chasser le vice de ton ame,
O ne t'approche pas a ta vieille flame;

Car, bien que t'estre esteint te semble ce flambeau,

En l'appochant du feu, il brusle de nouveau.

[p. 35]

De facili natvra recvrrit.
XVI.

LEgem olim ab Atheniensibus latam fuisse in nautas, qui Athenis Salaminam transmitterent, memoriae proditum est. Eâ cautum erat, vt ei, qui semel infoeliciter navigasset, tanquam naufragio infami, navigatio in posterum interdiceretur. Et quidem ejus Plebesciti ratio inter alias, haec dari, solet: Homines quam facillimè in cundem impingere lapidem, ac in antiquum redire: cum plerumque, ex regulâ iuris, qui semel malus, semper praesumatur malus in eodem genere delicti. Id ob vnicum lapsum Atheniensibus si ita visum decernere; quid de ijs tandem statuendum erit, qui crebrâ vitiorum repetitione consuetudinem peccandi contraxisse, & peccata in naturam transtulisse videri possunt? tales (tametsi aliquandò per intervalla melioris frugis spem de sese praebere videantur) non levi de causâ in bonorũ numerum transscribendos censent oculatiores. Remanet plerumque concussio aliqua, etiam post febrim. Mare post tempestatem etiã dum agitatur. qui diu in vinclis fuerunt, etiã soluti claudicant. Vitijs diu assueti, etiam cum ea deserunt, quaedam retinent vestigia, ac in eadem facilè recidunt.

Daer zijn voormaels in Griecken-lant sekere keuren geweest, over de Veer-schepen tusschen Athenen en Salamijne, mede brenghende dat alle schippers, die eenmael bevonden wierden hun schip omgheseylt te hebben, dadelijck souden vervallen zijn uyt het Schippers gilde, ende de vryheden van dien. Inghevalle de Atheniensers een eenighe misgrepe soo hooghe hebben op-ghenomen, wat sullen wy ghevoelen vande ghene, die door menichfuldighe feylen, als een ghewoonte van quaet doen hebben aenghenomen? Voorwaer schoon de sulcke by horten somwylen eenighe teykenen van beterschap schijnen te thoonen, soo en machmen op de selve evenwel niet staen. De Zee oock dan als den storm al ophoudt, blijft evenwel swalpende, en dijnende. Men ghevoelt noch al wat huyveringe naer de cortse. Die langhe in banden gheseten hebben, hincken veel-tijts oock los ghelaten zijnde. Menschen die eenighe slimme ghebreken eens hebben aenghehanghen, schoon sy haer oude rancken verlaten, selden isset datse niet eenige overblyfsels daer van en behouden, waer door sy lichtelick tot haer voorighe patten comen te vervallen.

Een beest met cunste tam gemaeckt,
En dient niet al te veel geraeckt;
Want schoon het nu al duyct, en swijgt,
Wanneer't sijn oude parten crijgt
Soo isset weer al even fel,
En quetst sijn eyghen meester wel.
Die goet van quaet wort metter vaert,
Vervalt licht tot sijn ouden aert.

Iuvenal. Satyr. 13.

.... Ad mores natura recurret
Damnatos, fixa & mutari nescia.

Paul. in L. si vnus vers. Pactus ff. de Pact.

Res de facili redit ad suam naturam.