Silenus Alcibiadis, sive Proteus

[p. 92]

Noyt groot ghenough.

DEn crocodyl (hoe wel maer uyt een ey ghecomen)
Wast tot eẽ grousaem beest, en doet de menschẽ schromen,

Rooft, slockt ter zee, te lant, en wert ghestadich groot,

Tot dat den slocker in-gheslockt wert van de doot.

Dit is den rechten aert van gierich, en eer-gierich;
Den desen haeckt na staet, den dien is altijt vierich

Naer gelt en goet, tot dat hem treft de laetste pijn:

Hoe yemant grooter is, hoe hy wil grooter zijn.

Non modus augendi.

CVm, crocodile, tibi pręcordia vasta replevit

Pręda petita solo, pręda petita salo,

Crescis, & exiguo quamvis progressus ab ovo,

Exsuperat cubitos bis tua forma novem:

Jncrementa tibi non sistit anhela senectus,

Finis & augendi vix tibi funus erit,

Ambitiose tibi, tibi convenit istud Avare;

Scilicet augendi nescit vterque modum.

Chiche jamais riche.

LE corps du crocodil, bien que la mort le presse,
De devenir plus grand, du iour, en iour, ne cesse.

Qui ont l'ambition ou l'avarice au coeur,

Ne trouveront iamais vn accomply bonheur.

[p. 93]

Avgendi modvs omnis abest.
XLV.

POlybius aulicos assimiles dixit calculis abacorum, qui & secundum voluntatem calculatoris modò obolum aeneum, modò talentum valent: cum plerumque, vt videmus, superiores calculi, si latiùs sese extendant, ilicò in inferiorem locum redacti, nullo ferè sint numero. Gaudent plerique principum summos imos, imos summos reddere, & solo nutu quoslibet aut miseros, aut beatos efficere. Tota sane aulica haec comitia affectus dirigit, & fato quodam, ait Tacitus, ac sorte nascendi, vt caetera, ita principum inclinatio in hos, offensio in illos est, & saepe vnius causae diversi, imò contrarij eventus. Alexander pyratam, quod liberius in eum dixisset, a consilijs sibi esse voluit. Ramirus Hispaniarum rex vndecim viros nobiles, eâdem fere de causâ, gladio percunti jussit, addito elogio; Nonsabe la volpeia, con quien trobeia. Passus ergo hîc lubricus, & ad lapsum pronus: quid remedij? nullum aliud nisi Veterani istius, injurias ferre, gratias agere.

DE Hovelinghen werden van Polybio verghelcken met reken-penningen, die naer de wille vanden rekenaer, somtijdts ponden, somtijdts penningen, somtijdts maer mijten en doen, en veeltijtds als de hoochste legh-penningen by hem wat re breet uytgeleyt zijn, soo cort hy die weder op, en leytse in een leegher plaetse neder. Voorwaer gheheel dese hoofsche verheffinghe hanght gansch en al aen den inval vande Princen: Want door seker heymelijck geluck, oft ongeluck valt der selver genegentheyt op dese, en hun onwille op de gene en menichmael uyt een en de selve oorsake rijsen verscheyden jae strijdige, werckinghen. Alexander maeckte een Zee-roover tot sijn raedts heer, om dat hy vry uyt, en leppich genoech op hem gesproken hadde. Ramirus daer en teghen dede, om ghelijcke oorsake, elf Edel-luyden vande beste des landts, de cop af-houwen, een quinck-slach daer by voughende, t'Vosje en weet niet met wie het speelt. seyde hy. T'is dan op dese padt gansch slibberich om gaen, gansch sorchlijck om te vallen. Wat raedt hier teghens? Gheen andere, als die vanden ouden hovelinck, den welcken gevraegt zijnde, by wat middel hy tot een selsaem ding (te weten tot ouderdom) te hove gecomẽ was, gaf voor antwoorde: met onghelijck te lijden, en danck hebt toe te segghen.

Boët. de Cons. lib. 2.

QVis tam compositae foelicitatis vt nõ aliquâ ex parte cum status sui qualitate rixetur? Anxia enim res est humanorum conditio bonorum, vt quae vel nunquam tota perveniat, vel nunquam perpetua subsistat.

Senec. Trag. 4.

QVod non potest vult esse, qui ni-
mium potest.

Horat. Od. 24. Lib. 3.

.... Scilicet improbae
Crescunt divitiae, tamen
Curtae, nescio quid, semper abest rei.